Met enige regelmaat lees en hoor ik tegenwoordig spreken over ‘antivaxxers’. Het betreffen mensen die zich niet laten inspuiten met het zogeheten Coronavaccin. Als ik deze gedachtegang volg, hoor ik blijkbaar ook bij deze groep.
Best vreemd eigenlijk aangezien ik mij vanaf mijn 30ste tot mijn 48ste jaarlijks liet vaccineren tegen de griep. De reden waarom ik deze beslissing had genomen was een skireis die in het water viel omdat ik griep kreeg. Na maanden hard te werken, had ik ernaar uit gekeken om eindelijk met mijn gezin te gaan genieten van wat ontspanning in de bergen. Maar dat ging dus mooi niet door. In plaats van op de latten te staan, lag ik gedurende een week ziek in mijn bed en had ik de daarop volgende week nodig om weer op te knappen. Dit zou mij niet weer gebeuren.

Ik had het volste vertrouwen in de geneeskunde en was ervan overtuigd dat ik met een griepvaccin geen griep zou krijgen. Dus vanaf het daaropvolgende jaar liet ik elke herfst met plezier de prik in mijn arm zetten.
Ook voor mijn kinderen stond ik, bij manier van spreken, als eerste in de rij om hen alle prikken te laten geven die er aangeboden werden omdat ik hen elk mogelijk leed wilde besparen. Als bezorgde moeder ging ik ervan uit dat alle vaccinaties door en door getest waren en dus ook veilig voor mijn kind.
Daarbovenop heb ik mij enkele jaren geleden ook laten vaccineren tegen de Mexicaanse griep. Ik was alleenstaande moeder en had een baan met verantwoordelijkheid dus ik kon in mijn ogen niet gemist worden. Mijn besluit om mij te laten vaccineren was ook toen snel genomen.

En nu hoor ik plots bij de groep ‘antivaxxers’? Vreemd toch?
In al de jaren dat ik een griepvaccin nam of mijn kinderen liet vaccineren, heb ik nooit de roeping gevoeld om anderen te overtuigen om mijn voorbeeld te volgen. Ik had het vaccin genomen dus ik voelde mij veilig en beschermd en had daarom die behoefte niet.

Waarom ben ik dan gestopt om mij jaarlijks te laten vaccineren?
Om die vraag te beantwoorden moet ik terug naar het jaar 2015. Aan het begin van dat jaar werd ik net op tijd gedotterd. Mijn leven had aan een zijden draadje gehangen volgens de cardioloog. Het was schrikken, maar toch ging ik alweer snel op dezelfde voet verder. Ik had geen idee dat ik mijzelf aan het uitputten was. Ik deed wat ik mijn hele leven al deed, mijzelf bewijzen naar anderen toe. Mij laten overtuigen dat ik goed genoeg was. Luisteren naar wat er van mij verwacht werd. En vooral normaal doen want zo maakte ik anderen gelukkig en daardoor ook mezelf. Tot ik ergens in september van datzelfde jaar een burn-out kreeg en mijn energiewijzer van het ene moment op het andere naar bijna nul ging. Ik kon niets meer. Het was een opdracht om mij van mijn bed naar de bank te slepen en terug. Mijn dagen bestonden uit huilen, liggen en slapen. Dat was een keerpunt in mijn leven.

Omdat ik geen energie meer had om ook maar iets te doen, werd ik verplicht om na te denken over de zin van mijn leven en ik kwam tot een belangrijke conclusie. Ik was niet mijn leven aan het leiden, maar het leven van wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Verwachtingen van mensen die mij dierbaar waren, maar ook van mensen waar ik ontzag voor had of mensen waar ik bang voor was. Plots werd mij duidelijk dat er iemand in mij zat die zo graag naar buiten wilde treden. Die iemand in mij was de ware Karen die zich al heel jong een vreemde eend in de bijt had gevoeld. Dat was dan ook de reden dat ik mij ontzettend had aangepast. Ook al was het spannend, ik wist dat ik niet terug kon naar mijn oude ik. Dus ging ik mijn genezingsproces aan op mijn manier. De alternatieve geneeskunde heeft hier een prominente rol in gespeeld. Dit had niet alleen als resultaat dat ik op die manier naar de oorsprong van mijn ziek zijn ging, maar ook dat ik de kracht in mijzelf vond om te helen.

Eén van de waardevolste lessen die ik geleerd heb tijdens mijn genezingsproces is het bewustzijn dat ik hier tijd voor mocht nemen. Tot dan toe zag ik rusten als luiheid en betekende beweging tot het uiterste gaan. Maar nu ging het lichtje branden. Ik mocht tijd nemen om in balans te komen en dat had als resultaat dat ik mijn leven in een heel nieuw perspectief ging zien.
Ik had mijn energie laten wegstromen, maar ik kon mijzelf terug opladen. Mijn aandacht ging naar mijn voeding, naar aandacht voor mijn emoties, naar creativiteit, naar humor en plezier, naar beweging in balans, naar rust, naar dankbaarheid, naar tijd in de natuur, naar meditatie en last but not least naar onderzoek. Want alleen door eigen onderzoek te doen voelde ik wat bij MIJ paste. Omdat ik merkte dat de meeste antwoorden in mijzelf lagen, was ik niet langer afhankelijk van oplossingen buiten mijzelf. Ik was niet langer afhankelijk van het nemen van een vaccin want ik voelde mij gezond en krachtig.

Vergis je niet, dit betekent niet dat ik de reguliere geneeskunde de rug heb toegekeerd en beweer dat ik nooit meer een arts zal nodig hebben. Nee, maar het verschil tussen ‘mijn nieuwe en mijn oude ik’ is dat ik nu mijn eigen verantwoordelijkheid draag voor mijn gezondheid en ik die nooit meer bij een ander zal neerleggen. De laatste jaren waren dan ook een zegen. En toen kwam 2020…

Ik hoorde al vrij snel geluiden vanuit het kabinet dat alleen een vaccin uitkomst zou bieden. Na alles wat ik de laatste jaren had meegemaakt, was dit voor mij op zijn minst een bizarre uitspraak. Een sterk immuunsysteem, een gezonde levensstijl en een eventuele oplossing via medicijnen werden hiermee zomaar eventjes van tafel geveegd. Vreemd…

Het voorbije anderhalf jaar was een bevestiging van wat de laatste jaren al in mij leefde. Anderen kunnen jou vanuit hun perspectief uitleggen wat zij denken dat de oplossing voor een probleem is, maar alleen jij kan vanuit jouw perspectief beslissen of jij daarin mee wilt gaan. Er is een bewuste reden waarom wij verschillend zijn en geen éénheidsworst. Maak daarom dankbaar gebruik van je uniek zijn. Doe vooral je eigen onderzoek en als dat betekent dat je een vaccin wilt nemen dan is dat wat je moet doen. Wil je een andere weg volgen dan is dat je pad, maar doe het altijd in respect naar elkaar toe.

Veel van mijn dierbaren zijn gevaccineerd en ja ik vind het spannend omdat het een totaal andere methode is dan de eerdere vaccins. Ook al hoeven we elkaars keuze niet te begrijpen, we respecteren ze wel. Als er een dag komt dat iemand hulp nodig heeft dan zullen we er voor elkaar zijn en dat staat los van een vaccinatiestatus.

In mijn gezin en in mijn praktijk was iedereen altijd welkom, dat is nog steeds zo en dat zal altijd zo blijven. Ik wens iedereen voor de aankomende tijd, veel liefde, moed en kracht toe!