1.Rust
Dat rust een groot goed is, besef je vaak pas wanneer je het niet meer ervaart. Al heb ik dit meerdere keren in mijn leven ondervonden, het werd pas echt duidelijk toen ik geen greintje energie meer in mijn lichaam voelde. Zover was ik dus afgedwaald van de liefde voor mezelf. Ik moest niet meer kiezen om rust te nemen, ik kon gewoon fysiek niet meer. Al vond ik het toen verschrikkelijk, het was uiteindelijk mijn redding. Mijn ego kwetterde maar voort in mijn hoofd: Je moet! Je bent lui! Kan jij nou niets tot een goed eind brengen? Een eindeloos verdriet stroomde uit mijn lichaam en mijn dagen bestonden voornamelijk uit huilen en slapen. Ik sleepte mij voort door de uren van de dag, door de dagen van de week en door de weken van de maand. Tot ik mij bewust werd dat ik mijzelf op de eerste plaats moest zetten. Ik koos voor rust en dat was het moment dat mijn genezingsproces startte.
Toen ik jong was hield mijn moeder altijd strikte bedtijden aan. Al vond ik dat vervelend, uiteindelijk ben ik haar hier erg dankbaar voor want ik had dit echt nodig. In mijn late tienerjaren was ik een grote feestganger, maar ik haalde de uren slaap altijd op één of andere manier weer in. Zelfs in de examenperiodes ging ik voor ik begon te studeren altijd even een uurtje liggen. Daarna kon ik met volle kracht weer aan de slag. Ook als volwassene ging ik vaak ’s middags een uiltje knappen om wat slaap in te halen als ik dat nodig had. Maar zodra ik het gevoel kreeg dat ik mezelf moest bewijzen ging het anders. Dan zorgde mijn werkverslaving ervoor dat ik die wijsheid plots vergat.
Het was pas toen ik mijn chocolaterie had dat ik de factor ‘rust’ niet meer serieus nam. Voor die tijd luisterde ik beter naar mijn lichaam. Ook al wist ik niet waarom, ik merkte aan mezelf dat ik meer rust nodig had dan anderen. Nu weet ik dat ik door mijn hoogsensitiviteit sneller overprikkeld ben en daardoor meer rust nodig heb. De term ‘hoogsensitiviteit’ leerde ik pas kennen toen ik in de stress van de opbouw van mijn zaak zat. Dat voelde dan ook niet als het beste moment om mij er verder in te verdiepen.
Hoe meer stress ik kreeg, hoe meer last van slapeloosheid ik had. Uren kon ik wakker liggen en het gevolg was dat ik ging piekeren. Daardoor kon ik de slaap al helemaal niet meer vatten. Tijdens de dag was er geen tijd om slaap in te halen, want dan moest ik in de winkel aanwezig zijn. Stukje bij beetje putte ik mijzelf geestelijk en lichamelijk uit. Ik was compleet het gevoel met mezelf kwijt en leefde alleen nog op basis van het idee wat ik allemaal ‘moest’. Dat ik lichamelijk meer en meer aftakelde was dus helemaal geen wonder. Een lijf dat geen rust krijgt, moet vroeg of laat een keertje knappen. Achteraf gezien vind ik dat mijn lichaam het ontzettend lang volgehouden heeft. Het mag een wonder heten dat ik uiteindelijk nog leef.
Lichamelijke rust staat niet los van mentale rust, in tegendeel. De mentale rust is gedurende mijn leven heel vaak afwezig geweest. Angst lag aan de basis van dit gemis. In mijn basisschooltijd ontwikkelde ik verschillende overtuigingen: ik was dom, mijn creatieve talenten waren van geen waarde en de liefde tussen een man en een vrouw berustte op seks. Ik zocht naar een weg om hiermee om te gaan. De oplossing was het leven van mijn ouders na te leven, dit bracht ‘schijnbare rust’. Toen mijn dochter, Elisabeth, werd geboren gaf het leven mij de kans om mij te herpakken. Maar daar was ik op dat moment nog niet klaar voor. Er was meer contrast nodig om mij hiervan bewust te worden. Dat contrast heb ik op allerlei manieren gevoeld en doorleefd tot ik geen kant meer op kon. Zo heb ik het gedaan en ik heb geen spijt van mijn weg. Maar het kan ook anders!
Wanneer je jezelf liefhebt, geef jezelf de kans om voldoende te rusten. Dan durf je nee te zeggen tegen anderen zonder je te verantwoorden. Als coach is dit het eerste punt waar ik met mijn cliënten naar kijk. Alleen met rust in je lichaam en geest kan je mogelijkheden zien. Je wordt weer helder en krijgt weer zin in het leven. Van hieruit ben je klaar voor de volgende stap.
2. Natuur
De eerste weken van mijn burn-out waren gevuld met slapen en huilen. Op een dag vroeg Ton mij of ik zin had om een wandeling te maken. Dat wilde ik wel, maar had ik genoeg energie? Al waren er enkele voorwaarden aan verbonden, toch besliste ik om te gaan. De voorwaarden waren: ik wilde meteen terugkeren zodra ik te moe werd, het moest een wandeling in de natuur zijn en op een plaats waar zo weinig mogelijk mensen liepen. Dat beloofde hij en we reden naar een plek op enkele kilometers van ons huis.
Het deed me goed om in het bos te zijn. Ik was al in geen tijden meer in de natuur geweest. Er waren uitvluchten genoeg om met mijn werk bezig te zijn: geen tijd, belangrijkere dingen te doen enz. Niet dus, dit had ik zo gemist! “Nu ga je alleen doen waar je zelf zin in hebt.” zei Ton, “Als je behoefte hebt om stil te zijn dan is dat goed, wil je praten dan praat je, wil je je gevoelens kwijt dan luister ik.” Dit gaf mij zo’n rust en vertrouwen. Door zijn liefdevolle woorden prikten de tranen alweer achter mijn ogen. Ton is een vogelkenner dus ik leer veel bij als ik met hem op stap ben. Zo kan ik ondertussen al heel wat vogelgeluiden herkennen en daar word ik vrolijk van. We wandelden en wandelden en ik voelde stilaan het contact met de natuur weerkeren. Op een bepaald moment stopte Ton en zei zachtjes: “Hoor, een nachtegaal…” We bleven stil staan en het gefluit van een kleine nachtegaal vloeide door mijn hele lijf. Ik had dit nog nooit in het echt gehoord. Het sprookje van ‘De Kleine Nachtegaal’ sprak al in mijn jeugd tot mijn verbeelding. Ik had altijd gehoopt om dat vogeltje een keer in zijn natuurlijke habitat te horen. Vandaag kreeg ik dat cadeautje toegespeeld en dat was nog niet alles. Ton heeft een app op zijn telefoon waar vogelgeluiden op staan en hij liet het geluid van een nachtegaal horen om mij te bewijzen dat het wel degelijk om die vogel ging. Het resultaat was dat het nachtegaaltje heel nieuwsgierig werd en we hem niet alleen hoorden, maar we hem ook zagen. Vlakbij, op maar anderhalve meter afstand zat hij op een tak. Ik werd week in mijn benen en kreeg een krop in mijn keel. Voorzichtig ging op een boomstronk zitten terwijl de nachtegaal een privéconcertje ten beste gaf. Het was zo wonderlijk en ik voelde mij intens dankbaar voor dit moment!
Vanaf mijn jeugd speelde de natuur een belangrijke rol in mijn leven. Al was ik mij daar op dat moment niet echt bewust van. We hadden rond mijn ouderlijke huis een grote tuin die grensde aan een mooi bos waarin we heerlijk konden ravotten. Zoals ik al eerder vertelde, keek mijn kamer uit op al dat moois en kon ik genieten van het uitzicht, het gefluit van de vogels en de rust die dit alles uitstraalde. Zodra het vakantie was, wisselden we deze mooie plek in voor de pracht van de Zwitserse natuur. Winter en zomer genoot ik van de energie in de bergen. Toen ik ziek werd, besefte ik pas in welke luxepositie ik opgegroeid was. Mijn verlangen naar de bergen was ontzettend groot en ik wilde niets liever dan mijn volgende vakantie in Zwitserland door te brengen. Gelukkig dacht Ton er ook zo over. Daarom besloten we om in de zomer van 2016 enkele weken van wat rust te genieten in twee verschillende plaatsen die ik kende vanuit mijn jeugd. De eerste week verbleven we in Elm in het kanton Glarus en de tweede week in Pontresina, op een steenworp afstand van St.Moritz in het kanton Graubunde. Deze weken hebben ontzettend bijgedragen aan mijn genezingsproces. De natuur, de zuivere lucht en de rust die de mensen uitstraalden, brachten mij weer bij mijzelf. Ik besefte hoe belangrijk het is om dagelijks op te laden. En waar kon ik dat het beste doen? Daar waar de energie het hoogst is, de natuur.
Sindsdien gaat er haast geen dag voorbij zonder dat ik even contact gemaakt heb met de natuur. De bergen blijven natuurlijk mijn favoriet, daar laad ik persoonlijk het beste op. Maar wanneer ik thuis ben, trek ik even naar het bos, de heide, de polder of ander natuurschoon in de omgeving. Het is een kwestie van balans houden voor of na mijn dagelijkse bezigheden. Mijn dagelijkse portie natuur zorgt er niet alleen voor dat ik met mijn vijf zintuigen geniet, maar ook mijn zesde zintuig ontwikkelt er zich veel beter door. Er is dus geen enkele reden te bedenken om een dag over te slaan!
3. Emoties
De reden van het vele huilen tijdens de eerste weken van mijn burn-out was niet te wijten aan depressiviteit, maar aan pure vermoeidheid. Visite ontvangen was er de eerste tijd niet bij omdat ik mijn aandacht nooit lang bij een gesprek kon houden. Toen ik zover was om af en toe iemand toe te laten, verwittigde ik hen bij het binnenkomen dat ik vast zou gaan huilen. De tranen stroomden telkens weer over mijn wangen zonder dat ik er geluid bij maakte. Het was verbazingwekkend waar al dat vocht vandaan bleef komen.
Ik had een dam gebouwd tussen de Karen die ik naar anderen toe was en mijn authentieke zijn. Er was zoveel druk op de dam komen te staan dat ze brak en daardoor al het water erachter vrij ging stromen. Nu had ik de keuze om ze weer op te bouwen of om de bergrivier van nu af aan haar eigen weg te laten gaan. Ik heb uiteindelijk voor het laatste gekozen. Maar eerst moest ik alle brokstukken opruimen. Het moment was aangebroken om te gaan voelen wanneer ik een rol speelde in de hoop geliefd te worden en wanneer ik gewoon liefde was. Het verschil tussen drama en rust.
Het is absoluut belangrijk om je emoties te kunnen uiten, maar ze kunnen ook met je aan de haal gaan. Waarin ligt juist het verschil? Hoe ga je op een gezonde manier met je emoties om? Als HSP’er werd ik heel snel overmand door verdriet. Het is pas tijdens mijn genezingsproces dat ik ging beseffen dat de emoties die ik voelde niet altijd vanuit mijzelf kwamen. Mijn gevoeligheid pikte emoties bij anderen op en ik stopte ze in mijn eigen rugzakje. Op de meest onverwachte momenten kwam het eruit en was het voor een ander alsof ik van een mug een olifant maakte. Ondertussen heb ik geleerd om onderscheid te maken tussen mijn verdriet en het verdriet van een ander. Het zorgt ervoor dat ik nu meeleef met een ander door een luisterend oor te kunnen bieden in plaats van medelijden te hebben en we beiden onze kracht verliezen; een wereld van verschil!
Een tactiek waarvan ik mij ook bewust werd in de voorbije jaren is ‘de tactiek van de dramaqueen’. Bij deze tactiek lijkt het alsof er emoties in het spel zijn, maar uiteindelijk is het fake. Ik deed het blijkbaar, of omdat ik overtuigd was dat een ander ermee gediend was, of omdat ik merkte dat ik op deze manier iets voor elkaar kreeg vanuit een slachtofferrol. Dit onechte gedrag leed uiteindelijk, behalve dat ik er stress van kreeg, tot niets. Het bewust worden van deze tactiek heeft ervoor gezorgd dat ik er ook definitief afscheid van kon nemen.
Onze authentieke emoties daarentegen moeten we koesteren. Verdriet, blijdschap, liefde, boosheid en alle variaties ertussen zijn een uitdrukking van het proces wat we op dat moment doormaken. Het is dan ook ontzettend belangrijk om ze te doorleven. Ook de emoties aan de onderkant van de energetische ladder zoals bijvoorbeeld verdriet, boosheid of angst. Vaak vechten we tegen deze emoties omdat ze er volgens ons of de buitenwereld niet mogen zijn. Maar door ertegen te vechten geven we hun aanwezigheid juist meer aandacht. Alles wat we aandacht geven groeit. We kunnen dus beter de emoties aanvaarden en ze toelaten omdat er een reden is voor hun bestaan. Wanneer we ze door ons heen laten stromen kunnen we er sneller afscheid van nemen. Je kan het vergelijke met golven die hun weg banen naar het strand en daar in het zand verdwijnen.
Laat dus net zozeer je tranen vloeien wanneer je verdrietig of boos bent, als wanneer je tranen lacht van plezier. Het is je ziel die geraakt wordt en van deze ervaring groeit. Dat is niet alleen het hoofddoel van ons aardse bestaan, maar ook ons universele levensdoel. Denk hieraan de eerstvolgende keer wanneer je je emoties de vrije loop durft te laten. Wees dan ontzettend dankbaar naar jezelf toe en trots dat je in staat bent om jezelf te zijn in elke omstandigheid.
4. Beweging
Een belangrijke pijler en toch ook een beetje een lastige omdat het verschil tussen gezond en ongezond bewegen niet altijd erg duidelijk is. De laatste jaren voor mijn burn-out en mijn hartklachten deed ik wel aan beweging, maar niet met respect naar mijn lichaam toe. Ik sleurde met kilo’s chocolade en materialen voor de winkel en de markten en ik vroeg het uiterste van mijn lichaam. Niet verwonderlijk dat mijn lijf bijna opgaf en ik het eerst de nodige rust moest geven voor ik het op een liefdevolle manier weer kon bijtanken. Het was dus stilaan opbouwen door korte wandeling te maken in de natuur en zodra dat goed lukte elke keer een stukje verder te wandelen. Na enkele maanden gaf mijn gevoel aan dat ik ook weer wat spierkracht kon gebruiken en ging ik onder begeleiding van een fitnesscoach aan de slag. In het verleden had ik altijd last van een competitiegevoel. Ik moest van mezelf altijd net iets meer doen dan een ander omdat ik perfect wilde zijn. Nu werd ik mij bewust dat ik geen competitie hoefde te voeren met anderen, maar alleen het beste in mijzelf mocht boven halen. Dat betekende, op een respectvolle manier, mijn lichaam terug op krachten te laten komen. Lukte het op een bepaalde dag niet, geen probleem, stoppen en morgen was er weer een dag. Nooit eerder was ik mij zo bewust geweest van mijn lichaam en was ik dan ook erg dankbaar bij elke stap in de goede richting. Het werd mij duidelijk dat mijn lijf niet mijn vijand maar mijn vriend is. De kwalen die ik had, waren niet de oorzaak van al mijn ellende, maar het resultaat van hoe ik met mezelf was omgegaan op fysiek, mentaal en emotioneel vlak. Het was dus aan mij om te zorgen dat ik energetisch terug goed in mijn vel kwam te zitten en daar was gezond bewegen een onderdeel van.
Een jaar na mijn burn-out gingen we naar Zwitserland en was ik tegen die tijd genoeg aangesterkt om heerlijke bergwandelingen te maken. Van daaruit is mijn conditie alleen maar verbeterd. Dans, de sport waar ik het gekst op ben, werd terug een deel van mijn leven en ik maakte kennis met Qigong. Elke dag maakte ik een uurtje vrij om aan mijn conditie te werken. Niets spectaculair, geen bewijsdrang, gewoon lekker ontspannen genieten en even tijd voor mezelf. Het is ook helemaal niet belangrijk hoe je aan je conditie werkt, als je maar iets doet wat bij je past. Ons lichaam werkt als een barometer en laat ons meteen zien of de druk te hoog of te laag ligt. Het enige wat wij moeten doen is bijsturen. Moeilijker dan dit is het niet!
5. Voeding
Op het moment dat ik besliste dat ik een gezond leven tegemoet wilde gaan, was ik mij bewust dat ik ook mijn voeding verder moest aanpassen. Ik had al jaren last van een slechte spijsvertering. Mijn buik zag er vaak uit alsof ik zeven maanden zwanger was. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik tot mijn grote frustratie felicitaties heb ontvangen voor mijn zogezegde zwangerschap. Het bleef niet bij een opgeblazen gevoel, want na verloop van tijd kreeg ik ook ontzettende veel last van buikpijn. Mijn toenmalige huisarts stelde een gastroscopie voor, maar dat leidde niet echt tot een bevredigend antwoord. De uitslag was prikkelbaar darmsyndroom en volgens de arts moest ik daar gewoon mee leren leven. Die instelling had ik nooit gehad en ik was ook niet van plan om daar ooit met te beginnen. Ik had al van enkele mensen de tip gekregen om glutenvrij te gaan eten, maar omdat ik een echte broodliefhebber was, hield ik dat steeds af. Tot ik op een avond huilend van de pijn in mijn bed lag en ik met mezelf afsprak het op zijn minst een kans te geven. Met volle moed begon ik de volgende dag aan mijn glutenvrije avontuur. Het werd uiteindelijk een hele onderneming. Glutenvrij eten blijft niet bij het weglaten van brood en gebak. Ik ontdekte dat in de meest onvoorspelbare producten gluten verwerkt zitten. Het was een serieuze opdracht om van deze nieuwe wereld de mijne te maken, maar het eindresultaat was positief. Na enkele weken was mijn opgeblazen gevoel en mijn buikpijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik was de koning te rijk! Het zou mij maandelijks wel wat euro’s meer kosten, maar dat had ik er graag voor over. Toch kreeg ik bijna een hartinfarct en een burn-out. Hoe kon dit?
Ik at al jaren niet gezond en stak mijn kop in het zand. Het moest altijd snel gaan omdat ik aan het einde van de dag moe was. Dan waren pakjes om een sausje te maken of de bekende familiepakketten waar je alleen maar wat groenten en vlees aan moest toevoegen wel handig. We hadden vaak trek als ik ’s avonds thuiskwam en dus trokken we een zak chips open. En dat wijntje, dat had ik ook wel verdient, ééntje bij het koken, ééntje tijdens het eten en ach ja ééntje tijdens het televisie kijken is ook wel gezellig. In het weekend waren de avonden langer en dan kon er nog wel een glaasje extra bij. Ik at ondertussen wel glutenvrij, maar ik had geen tijd om mij er echt in te verdiepen en was maar wat blij met het aanbod in de supermarkt. Over de hoeveelheid suikers en vervangers die er in de glutenvervangende producten zat, daar dacht ik verder niet over na. Daarbij werkte ik gedurende de laatste tien jaar in een wereld van zoetigheid. Al kon ik mij vrij goed beheersen, toch ging er geen dag voorbij zonder dat ik iets in mijn mond had gestopt.
Het resultaat was dat mijn lichaam stil viel. Wanneer ik mij uitgeput van mijn bed naar de bank sleepte en van de bank naar mijn bed werd ik mij bewust van de zwaarte van mijn lichaam. Ik was niet obese, maar ik had wel overgewicht. Het was niet voldoende om mijzelf rust en beweging te gunnen en om mijn emoties serieus te nemen. Wilde ik liefdevol naar mijzelf zijn, hoorde daar ook aandacht voor mijn voeding bij. Dus ging ik op onderzoek uit. Alle producten in de supermarkt die ik wilde kopen belandden pas in mijn winkelmandje als ik eerst de kleine lettertjes had gelezen. Er ging een wereld voor mij open! Ik ontdekte wat voor troep er allemaal in onze voeding zit. Alle achterpoortjes van de voedingsindustrie om ons dingen te laten eten en drinken die op voeding lijken, waren voor mij niet langer geheim. Bewaarmiddelen, smaakversterkers, suikers, zouten, gluten, het stond op zoveel etiketten en er ging een knop om. Dit had ik, zonder er bij na te denken, jaar na jaar in mijn lichaam en in die van mijn gezinsleden gestopt. Dit wilde ik niet meer, het roer ging om!
Het was wel duidelijk, ik had behoefte aan eerlijke voeding zoals het eigenlijk bedoeld is. Daarom was de keuze om biologisch te gaan eten snel gemaakt. Mijn boodschappenkar zag er plots heel anders uit. Ze was voornamelijk gevuld met groenten en fruit. In plaats van de dagelijkse must werd boodschappen doen iets waar ik van genoot. Een leuk praatje bij de bioslager, bij de biologische winkel of bij het viskraam, zo kon het dus ook! Met de weken die verstreken, voelde ik mij alsmaar gezonder worden. Een fijne bijkomstigheid was dat ik mij niet alleen gezonder voelde, maar ook de extra kilo’s smolten weg. Ik voelde mij lichter en begon weer van het leven te genieten.
Voeding werd een hobby waarin ik mij alsmaar meer ging verdiepen. Zo kwam ik op het idee om in het opleidingsinstituut waar ik Reiki 1 en 2 had gevolgd, ook de voedingsmodule te volgen. Dit is een onderdeel van de paramedische geneeskunde. Hier leerde ik meer over de Ayurvedische voedingsleer, het bloedgroependieet en suppletie en behaalde ik mijn certificaat. Met de jaren die verstreken, werd ik mij bewust dat voeding niets te maken heeft met het vullen van je maag, maar met het ontvangen van levensenergie. Wanneer we onze magen vullen met allerlei troep is misschien onze fysieke honger gestild, maar niet onze geestelijke honger. We zijn uiteindelijk energie, licht. Waar halen we het meeste energie uit als we naar onze voeding kijken? Dat zijn groenten en fruit, zij ontvangen rechtstreeks het licht. Bij vlees en vis zit er een schakel tussen omdat dieren eerst planten en/of fruit of andere dieren eten. Het is dus logisch dat, wanneer we laag in onze energie zitten, we ons het best kunnen opladen door groenten en fruit te eten.
Ik volg niemand specifiek wat mijn voeding betreft, alleen mijn gevoel. Momenteel eet ik af en toe vlees wat afkomstig is van biologische of biodynamische boerderijen die ik ken. Eén keer in de week eet ik ook vis omdat ik voel dat mijn lichaam het nodig heeft. Ik eet zoals ik eerder al vertelde geen gluten, weinig lactose, haast nooit eieren en ik drink geen alcohol meer. Dit is geen leer en geen garantie dat ik ook in de toekomst zo zal eten, maar voor nu voel ik mij hier goed bij. Ieder individu is uniek en ieder maakt zijn eigen proces door en daar reageert je lichaam op. Het is mijn mening dat je mag leren voelen wat jij nodig hebt om in balans te zijn. Dat dit natuurlijke voeding is, is voor mij vanzelfsprekend. In welke combinatie is aan ieder voor zich om te bepalen.
Naast wat ik eet of drink, houd ik nu ook rekening met hoe ik eet of drink. In mijn jachtige jaren namen we ons bord op schoot en aten we voor televisie. Of ik at mijn ontbijt staande aan het aanrecht terwijl ik mijn mail checkte. Voor de lunch propte ik tussendoor wat in mijn mond terwijl ik aan het werk was. Die tijd is voorbij! Alle maaltijden krijgen nu de aandacht die ze verdienen. Ik ga zitten aan een gedekte tafel en ben mij bewust van wat ik eet. Het is belangrijk om de tijd te nemen en de smaken in je mond te proeven. Omdat ik meer geniet, heb ik ook sneller voldoende en houd ik het bij één keer opscheppen.
Vroeger kwam het helemaal niet in mij op om te denken aan diegene die bijgedragen hadden aan het heerlijke eten op mijn bord. Daar denk ik nu anders over. Het idee dat er zoveel mensen zijn geweest die het mogelijk gemaakt hebben dat ik lekker kan eten, geeft mij een fijn gevoel. Daarom dank ik nu in stilte voor het begin van de maaltijd. Dankbaarheid zorgt voor een hoge energetische trilling in je lichaam en dat komt ook je gezondheid ten goede.
Er is dus in de laatste jaren heel wat veranderd binnen mijn voedingspatroon en wie weet wat de toekomst nog brengt. Ik blijf openstaan voor meer mogelijkheden die mij verder helpen met het in balans houden van mijn lichaam en geest. The sky is the limit!
6. Dankbaarheid
Mijn ouders gaven mij zodra ik geboren werd een kruisje op mijn voorhoofd voor het slapen gaan en mijn moeder zei er ook een kort gebedje bij. Ik herinner mij nog dat het mij rust gaf en dat ik met een veilig gevoel in slaap viel. Wanneer ik oud genoeg was om alleen naar bed te gaan, hield ze ermee op. Wij waren een gelovig gezin, maar er zat geen druk achter. We mochten zelf bepalen in hoeverre we onze godsdienst in ons dagelijks leven een plaats wilde geven. Toen ik ouder werd, merkte ik dat het stoer was om wat lacherig te doen over de godsdienst. Maar ik bleef toch overtuigd dat er meer was. Ik had ook geen moeite om mij daar regelmatig over uit te spreken. Mijn overtuiging zorgde ervoor dat ik, in mijn vakkenpakket op de leerkrachtenopleiding, voor katholieke godsdienst koos. Het was voor mij een, door de maatschappij aanvaardbare manier, om met het spirituele bezig te kunnen zijn. Door mijn volgzaamheid had ik de durf niet om over grenzen te gaan die mijn omgeving voor mijn gevoel getrokken had. Dus ging ik nooit op zoek naar andere mogelijkheden binnen het spirituele.
Elke avond overliep ik mijn dag en betuigde mijn dankbaarheid voor de leuke dingen die er gebeurd waren. Ik eindigde met eventuele verzoeken of vragen en sloot af met het Onze Vader. Ook wanneer ik al met Charles getrouwd was, bleef ik mijn dag op deze manier afsluiten. Op een bepaald moment hield het op. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer of dat er een aanleiding toe was. Toen ik geconfronteerd werd met mijn hart en gedotterd moest worden, was ik zo ontzettend bang om te sterven dat ik weer ging bidden. De eerste tijd uit angst, maar zodra ik na mijn burn-out de mooie dingen in het leven weer ging zien, uit dankbaarheid. De traditionele gebeden hoefde voor mij niet meer, maar wel woorden die vanuit mijn hart kwamen. Ik merkte dat hoe meer dankbaarheid ik voelde hoe meer mooie dingen op mijn pad kwamen. De Wet van de aantrekking werd weer bevestigd.
Het blijft tegenwoordig niet bij een avondgebed, maar elk moment van de dag waarin ik iets bijzonders ervaar, sta ik stil om even mijn dankbaarheid te betuigen aan het grotere geheel. Voor het gemak noem ik dit ‘God’. Wanneer ik telkens weer stil sta bij deze momenten besef ik hoe rijk en gelukkig ik mij voel. Een overvloed die ik voor mijn ziek zijn niet kende. Al heb ik tijden beleefd waarin ik mij financieel heel veel kon veroorloven, dit was hier niet met te vergelijken. We leven in een materiële wereld en ik gun mijzelf het genot hiervan, maar het is niet de bron waaruit ik een blijvend geluk kan putten. Die bron zit in mij en die voedt zich met liefdevolle momenten waar gevoelens van dankbaarheid er één van is.
7. Meditatie
Meditatie was lange tijd voor mij iets wat hoorde bij het boeddhisme en het hindoeïsme. Hierdoor had ik het idee had dat het niets zou kunnen betekenen voor mensen die in het westen wonen. Toen ik enkele jaren in Nederland woonde, kwam ik in aanraking met meditatieworkshops. Het trok mijn aandacht en ik schreef mij in voor een weekendcursus waar verschillende vormen van meditatie gepresenteerd werden. Ik had ervan genoten, maar was nog niet klaar om het in mijn dagelijkse leven te integreren. Tot het weer mijn aandacht trok in de periode dat ik alleen ging wonen. Op momenten dat de kinderen naar school waren en ik het huis voor mezelf had, zette ik regelmatig een begeleidende meditatie CD op. Het gaf me rust en ik voelde mijzelf erna weer in balans. Maar op de één of andere manier liet ik het toch weer los en maakte het, net zoals bidden, geen deel meer uit van mijn dagelijkse routine.
Toen ik mijzelf met Reiki ging behandelen, was mijn interesse weer gewekt en werd het een onderdeel van mijn genezingsproces. Ook al lijken bidden en mediteren misschien op elkaar en zijn ze beiden net zo waardevol, toch zit er voor mijn gevoel een verschil tussen de twee. Wanneer ik bid, richt ik mij tot het grotere geheel, tot God. Wanneer ik mediteer, luister ik naar mijn hogere zelf. Door te luisteren is het alsof ik mijn GPS gebruik en heb ik maar te volgen. Dit is de makkelijkste manier om mijn bestemming te bereiken. Het zorgt voor groei bij mijzelf, maar ook die van het grotere geheel. Elke liefdevolle bijdrage die ik en ieder ander kan leveren aan de wereld, zorgen ervoor dat het universum naar een hoger niveau wordt getild. Het is daarom belangrijk om jezelf lief te hebben, de stilte in jezelf te zoeken en te luisteren.
Door dagelijks te mediteren ben ik onvoorwaardelijke liefde gaan ervaren. Op momenten dat ik dit ervaar, voel ik de verbondenheid met alles en met iedereen. Het is een onbeschrijfelijk gevoel dat uit het diepst van mijn wezen komt zonder dat er vooraf een aanleiding is geweest. Mensen die een BDE ervaringen hebben gehad, spreken hier ook over. Maar je kan het dus ook bereiken zonder een traumatische ervaring. Het is voor mij het mooiste gevoel dat er bestaat. Een gevoel dat mijn hele lichaam voedt. Een soort van verliefdheid maar dan nog duizend maal intenser. Op momenten dat ik dit ervaar, ben ik helemaal in lijn met mezelf. Alles klopt, de hoogste vorm van geluk. Wanneer je dit echt wilt en je focus erop legt, kan iedereen dit bereiken. De hoofdzaak is om dagelijks de rust op te zoeken en de tijd te nemen om gewoon te luisteren en de stem in jezelf te horen.
Het zou mooi zijn wanneer we dit al heel jong aan onze kinderen konden leren. Onlangs gaf ik lessen op scholen waarbij meditatie een onderdeel was. Het was prachtig om te ervaren hoe op die momenten de rust in de klas kwam. Ook al was het nog vreemd voor kinderen die dit nog nooit hadden meegemaakt, toch waren ze enthousiast. Sommige leerlingen vroegen zelfs of ze een beschrijving mee konden krijgen zodat ze thuis ook aan de slag konden.
Meditatie is een tool waar zowel jong als oud iets aan heeft. Ik raad het ten zeerste aan omdat het ons helpt in de jachtige maatschappij waarin wij leven.
8. Creativiteit
Onder het woord creativiteit verstond ik vroeger altijd goed kunnen tekenen, schilderen of knutselen. Ik deed dit graag, maar voor de persoon die ik toen was, moest het altijd perfect zijn. Daarom zag ik mezelf niet als een creatief iemand. Nu denk ik hier anders over, want wat is überhaupt creativiteit? Als ik dit in een woordenboek opzoek vind ik: talent om nieuwe dingen te verzinnen, scheppingsvermogen of door verbeeldingskracht nieuwe werkwijzen bedenken. Is dit niet iets wat wij allemaal kunnen? Absoluut! Het hele universum is één creativiteit, alles wat we doen, alles wat we bedenken. We kunnen op een positieve en een negatieve manier creëren, aan ons de keuze. We doen ’s ochtends onze ogen open en we hebben een nieuwe dag gecreëerd, is dat niet wonderlijk? We staan er niet bij stil wat voor een fantastische wezens we zijn!
Mijn kijk op de wereld is in de loop van de laatste jaren op een ontzettend positieve manier veranderd. Ik ben mij nu bewust dat wij, of we ons nu in een fysiek lichaam bevinden of in spirituele vorm, altijd aan het creëren zijn. Ik raakte dit onderwerp al aan in het onderdeel van de wet van de aantrekking. Wanneer we ons in de spirituele wereld bevinden, zitten we in een heel hoge trilling. We denken aan iets en het manifesteert zich al omdat er geen tijd of plaats is. Wanneer we ons daarentegen begeven naar de derde dimensie, onze aarde, is de energie lager en gaat de manifestatie minder snel. Hoe snel de manifestatie gaat, hangt af van de individuele energie die ieder mens uitstraalt. Ik wil dit graag uitleggen aan de hand van een voorbeeld uit mijn eigen leven.
Nog niet zo lang geleden ging ik met Ton naar Utrecht. Hij moest daar voor zijn werk zijn en ik maakte van de gelegenheid gebruik om weer even te genieten van de binnenstad. We zouden samen ergens gaan lunchen en Ton zou mij bellen zodra hij klaar was. We spraken af net buiten het grote winkelcentrum van Utrecht. Terwijl ik stond te wachten, keek ik naar de indrukwekkende wolkenkrabbers om mij heen. Ik verwonderde mij erover hoe mensen het voor elkaar krijgen om deze gebouwen neer te zetten. Uit het niets werd ik weer overvallen door een gevoel van onvoorwaardelijke liefde. In één beeld zag ik de samenwerking van alle mensen die ervoor gezorgd hadden dat deze creaties werkelijkheid waren geworden. Er bleven maar mensen in mijn hoofd komen die hun bijdrage hadden geleverd en met elke persoon waar ik aan dacht werd het gevoel van liefde groter. De droom van deze mensen had al in hun gedachten gezeten en werd uiteindelijk door hun passie werkelijkheid.
We denken vaak dat wat wij doen niet belangrijk is en dat een ander veel indrukwekkendere dingen voor elkaar krijgt, maar niets is minder waar. Elke daad die jij creëert, maakt een verschil, ook een glimlach naar een onbekende op straat. Misschien is dit een begin van een keten aan positieve voorvallen waaraan jij in je mooiste dromen nooit zou gedacht hebben. Het ons bewust worden van onze kracht van creatie is belangrijk om onze hemel op aarde te creëren. Op deze staat van bewustzijn heeft niet alleen een enkeling recht, het is ieder van ons gegeven.
9. Humor en Plezier
Het is niet omdat ik de pijler ‘humor en plezier’ op de negende plaats heb gezet dat deze daarom minder belangrijk zou zijn. Elke pijler is net zo belangrijk om je leven in balans te hebben. Maar het is wel de pijler die al heel snel minder belangrijk werd zodra ik mij als een volwassen vrouw ging zien. Het moest vaak zo serieus omdat ik bang was dat ik niet als een volwaardig persoon beschouwd zou worden. Alleen wanneer ik een feestje had, op een podium stond of optrok met kinderen liet ik alles los. De laatste jaren had alcohol drinken ook wel het nodige effect. Maar wanneer ik ging drinken, verloor ik de controle over mezelf en daar had ik de volgende dag dan weer spijt van. Mijzelf het recht gunnen om lekker gek te doen wanneer ik er zin in had, dat was er niet meer bij.
Jammer, want juist lachen en gek doen doet ons energetische level stijgen en zorgt ervoor dat onze dromen en creaties zich sneller zullen manifesteren. Wanneer we het niet uit onszelf naar boven kunnen halen, wil een humoristische film of toneelstuk soms wel helpen. Of muziek! Voor mij is muziek altijd een belangrijke manier geweest om uit mijn dalletjes te kruipen. Het nummer ‘Music’ van John Miles staat hierbij aan de top van mijn lijst. Ik citeer hierbij het eerste couplet omdat de tekst zegt wat ik voel en de muzikale begeleiding prachtig is.
Music was my first love
And it will be my last.
Music of the future
And music of the past.
Door de intense vreugde die ik bij dit nummer ervaar, kom ik telkens weer in balans.
De spreuk, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, spreken Ton en ik regelmatig naar elkaar uit. We passen het ook toe op ons eigen leven. Onlangs dansten we samen door een straat tijdens een dorpsfeest ergens in Friesland. Het werd op luid gejuich en applaus onthaald. Zo’n momenten zijn onbetaalbaar en maken van ons leven een feest. Het gaat om de angst los te laten dat je niet goed genoeg bent. Op die manier maak je ruimte voor eigenliefde, de weg naar een gezond en gelukkig leven.
10. Onderzoek
Het woord ‘leren’ heeft heel lang een negatieve bijklank gehad door mijn ervaringen op de basisschool. Zodra ik mijn diploma van de leerkrachtenopleiding binnen had, voelde ik mij verlost van die druk. Ik had geen behoefte om ooit nog iets bij te leren. Bijzonder dat juist ik koos voor de leerkrachtenopleiding. Het is mij jaren nadien duidelijk dat ik hoopte dat de druk van het ‘leren’ zou verdwijnen zodra ik zelf voor de klas stond. Maar dat deed het niet… Ook al leerde ik de leerlingen graag iets bij, ik miste een bepaalde spontaniteit die ik niet kon creëren door de vorm waarin ons onderwijs gekaderd zat en nog steeds zit. De druk om te leren en te presteren is zo hoog dat veel jongeren afhaken. Onze scholen zijn een plaats geworden waar velen zich niet gelukkig voelen.
De voorbije jaren heb ik meer geleerd dan de rest van mijn hele leven. Er was geen druk en ik deed aan onderzoek omdat ik het zelf wilde. Mijn doel was een antwoord vinden op mijn vragen dus maakte het zelfs niet uit of het een week- of weekenddag was. Ik zat in een positieve flow waardoor ik alles als een spons in mij opnam.
Deze drang naar antwoorden vinden zit in ieder van ons, hoe klein we ook zijn. Hoe mooi zou het zijn als we onze jeugd de kans zouden geven om op een onderzoekende manier hun antwoorden te vinden. Ieder van ons heeft zijn unieke reden waarom we op aarde zijn. Het heeft dus geen zin om iedereen hetzelfde te onderwijzen. Dat is net als de bootjes stroomopwaarts te laten varen in plaats van stroomafwaarts. Hoe zou het zijn als we luisteren naar wat elk kind nodig heeft en we meer zouden coachen? De dag van vandaag hebben we maar te drukken op een knop van de computer en we hebben het antwoord dat we zoeken. We leven in een heel andere tijd en mogen van deze creatie gebruik maken in plaats van angst te hebben voor verandering.
Maar het is niet alleen de taak van het onderwijs om de druk weg te nemen bij de jongste generatie. Het is ook de taak van de ouders en van ieder die te maken heeft met het begeleiden van onze jeugd. Ons voorbeeld zal bepalen of zij hun hemel op aarde zullen gaan leven. Wanneer wij energetisch op een hoog level leven, nemen onze kinderen dit automatisch over. Met dit wetenschappelijk bewijs begon ik hoofdstuk 2, de programmatie van het onderbewustzijn. Het is dus aan ieder van ons om te beslissen of vandaag de dag is om de wereld naar een hoger niveau te tillen door onszelf lief te hebben.
Slot
In 2018 werd het ‘Energetische Project’ geboren, een verzameling van workshops die je helpt om een gelukkiger leven te creëren. De basis voor deze workshops zijn de tien pijlers die ik in het voorgaande hoofdstuk heb beschreven. In de zomer van datzelfde jaar ging de pilot van het Energetische Project door in Zwitserland in een hotel van de Belgische vakantieorganisatie waar ik mijn hele jeugd doorbracht. Het werd een succes en de cirkel was rond. Mijn leven is nu aangenaam, want ik ben MIJZELF!
Dankwoord
Mijn dank gaat in de eerste plaats uit naar mijn man, Ton. Omdat jij liefde bent en mij vrij laat om mijn eigen weg te zoeken. Jij bent ook mijn ‘lief wonder’. Ik hou van je op zijn Nederlands en ik zie je graag op zijn Vlaams!
Ook mijn kinderen wil ik bedanken. Zo fijn om te zien dat jullie je niet laten afschrikken door tegenslagen in het leven. Ik ben trots op jullie!
Mijn ouders wil ik bedanken voor de fijne jeugd die jullie mij hebben geschonken en voor de steun die ik gedurende mijn leven heb ontvangen. Ik ben er ook voor jullie!
Charles, jou wil ik bedanken voor het vertrouwen dat je mij geeft dat ik dit boek publiceer. Ook al was ons leven samen met de nodige hobbels, het is goed zo. Zo fijn dat je nog steeds in mijn leven bent!
Als laatste wil ik mijn familie en vrienden bedanken voor de steun en de aanmoedigingen die ik de voorbije jaren mocht ontvangen bij het schrijven van dit boek. Dank, dank, dank!
Bronnen en aanbevolen literatuur
Overstijg jezelf, Joe Dispenza
Jij bent de placebo, Joe Dispenza
Hoog sensitieve personen, Elaine n. Aron
Hooggevoeligheid als uitdaging, Marian ven den Beuken
Leven met hooggevoeligheid, Susan Marletta-Hart
De levensopdracht van nieuwetijdskinderen, Hans Stolp
Levensvreugde na BDE’s, dr. Penny Sartori
Ik moest doodgaan om mezelf te genezen, Anita Moorjani
Wat als dit de hemel is, Anita Moorjani
Eindeloos bewustzijn, Pim van Lommel
Wat een stervend brein niet kan, Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit
De zielenreis, Michael Newton
Leven na de dood, Deepak Chopra
Het licht tussen ons, Laura Lynne Jackson
De kruistocht van de geestenwereld, Kurt van Es
Mediumschap: Een geschenk uit de hemel, José Gosschalk en Karel Besseling
De cirkel is rond, Wayne Dyer
Hoog in de hemel, Lorna Byrne
Liefde uit de hemel, Lorna Byrne
Een boodschap van hoop, Lorna Byrne
Engelen in mijn haar, Lorna Byrne
Bijnieruitputting, James L. Wilson
Breng je emoties in balans met essentiële oliën, Thorsten Weiss
Water weet het antwoord, Masaru Emoto
The deeper secret, Annemarie Postma
Verhoog je trillingsfrequentie, Penny Pierce
De Hormoonfactor, Ir. Ralph Moorman
Hormoonfactor voor vrouwen, Ir. Ralph Moorman en Drs. Barbara Havenith
Autobiografie van een Yogi, Parahamansa Yogananda
De biologie van de overtuiging, Bruce Lipton
Spontane Evolutie, Bruce Lipton
The honeymoon effect, Bruce Lipton
Weg naar het licht, Yasmin Verschure
De Wim Hof methode, Wim Hof
