Elke beslissing die ik in mijn leven gemaakt heb was een ervaring rijker. Spijt heb ik dus niet. Mijn huwelijk met Charles zorgde ervoor dat niet alleen hij, maar ook ik uit de kast kwam. De schaamte om niet te kunnen zijn wat de buitenwereld van ons verwachtte, heeft ons enkele decennia geleden bij elkaar gebracht. Door Charles zijn homoseksualiteit, die hij geen plaats durfde te geven in zijn leven en de schaamte die ik voelde door mijn jeugdtrauma’s, hebben we elkaar gespiegeld. We leerden van elkaar dat we alleen in authenticiteit kunnen leven en zelfliefde op de eerste plaats moet staan. Er was geen mooier cadeau dat we onze kinderen konden meegeven. Ook al leven hun ouders niet meer samen, ze voelen de liefde en het diepe respect wat er uiteindelijk, uit ons vaak erg hobbelige levenspad is overgebleven. En daar gaat het om. Het besef dat iedereen verdriet heeft als het moeilijk gaat, maar dat we op zoek kunnen gaan naar nieuw geluk. Die verantwoordelijkheid moet je niet bij een ander leggen, die verantwoordelijk draag je zelf. Je bepaalt misschien niet altijd bewust wat je meemaakt, maar wel hoe je ermee omgaat.

En toen kwam Ton in mijn leven, mijn liefdevolle spiegel die me verder hielp naar een authentieke manier van leven. Onze intense liefde die we voor elkaar voelen heeft ervoor gezorgd dat we een eigen leven kunnen leiden. Een heerlijke ervaring die ook voor de nodige uitdagingen zorgde. We zijn namelijk twee mensen die niet altijd hun grenzen goed voelden of de grenzen niet graag aangaven. Er zijn momenten dat we hier nog steeds problemen mee hebben. Maar omdat we ons hier nu van bewust zijn, kunnen we het als een soort van spel zien. We delen veel interesses zoals onze wandelingen in de natuur, onze passie voor de goede keuken en niet te vergeten de liefde voor ons hondje, Bisou. Zoals dat in elke relatie gaat, delen we niet alleen interesses, we zijn op bepaalde fronten zelfs elkaars tegenpolen. Zo is Ton geïnteresseerd in de eerste en de tweede wereldoorlog en leg ik mijn focus op vrede en spiritualiteit. Het is dan ook een mooie manier om, ondanks het contrast, toch authentiek te blijven en dus liefdevol naar onszelf. We blijven mensen en ook wij hebben onze moeilijke momenten, maar juist dat prikkelt om weer op zoek te gaan naar de balans in onze relatie.   

Hoe kon het dan dat ik, ook al had ik een liefde- en begripvolle man, uiteindelijk toch met een burn-out geconfronteerd kon worden? Wel, dit is het beste bewijs dat de liefde niet van een ander moet komen, maar vanuit jezelf. Een ander kan voor jou de weg naar binnen niet vinden, die moet je zelf zoeken. Ton zorgde voor de rust en maakte door zijn liefde die hij mij gaf, de weg voor me vrij om die zoektocht te beginnen. De rest moest ik zelf doen. In plaats van liefde voor mezelf voelen, ging ik verder de strijd aan tot mijn lichaam het niet langer aan aankon. De burn-out was geen straf, de burn-out was mijn redding. Een sein van mijn intelligente lichaam om mezelf op een liefdevolle manier te leren benaderen. Deze kans heb ik gegrepen en ben vanaf dat moment een zoektocht naar binnen gestart. Een boeiende weg waarin ik u graag deelgenoot maak in dit hoofdstuk.      

De burn-out zorgde ervoor dat mijn gedachten alle kanten opvlogen en ik verder alleen maar kon slapen en huilen. Van werken was geen sprake meer. Alleen al het idee om richting Hilversum te moeten, zorgde voor inwendige paniekaanvallen. Ik hoopte dat ik na een paar weken van rust wel weer op de been zou zijn en terug aan de slag zou kunnen gaan. Maar niets was minder waar. De vermoeidheid, de huilbuien en de paniekaanvallen verdwenen niet. Met betrekking tot het voortzetten van de winkel troffen Saskia en ik een overeenkomst. Op die manier moest ik zo weinig mogelijk in Hilversum zijn. Ik kon mij daardoor uitsluitend bezighouden met het inpakken en leveren van chocolade aan de restaurants en zakelijke klanten. Mijn leven speelde zich vanaf die tijd vooral thuis af.    

Wanneer Ton naar zijn zaak vertrokken was en Michaël op zijn fiets richting school, stond ik vaak huilend onder de douche. Zo hoefde ik mijn tranen even niet te voelen. Ik schreeuwde het vaak uit richting het universum: “Zeg mij wat de betekenis van mijn leven is! Waarom ben ik hier? Waarom heb ik dit gekozen?” Boosheid, frustratie, angst, verdriet, alles kwam naar boven, een cocktail van pijnlijke emoties. Ik zat op de bodem en dat was niet de eerste keer in mijn leven, maar wel de eerste keer dat ik lichamelijk geen energie meer had. Ik kon dit keer niet vluchten in mijn werk. 

Na een maand of twee kon ik mij een beetje beter concentreren en ging ik af en toe achter de computer zitten. Ik ging op zoek naar geleide meditaties die mij hielpen om de weg naar binnen te vinden. Meditatie was mij niet helemaal onbekend. Ik was een paar jaar eerder in contact gekomen met de meditatie cd’s van een spiritueel leraar. Deze geleide meditaties hadden mij toen de nodige rust geschonken, maar nu had ik meer nodig dan een cd. 

Ik kwam in contact met een burn-out coach. Na een fijn kennismakingsgesprek besloot ik om samen met haar aan mijn genezingsproces te werken. In diezelfde periode ontdekte ik Reiki. Het woord kende ik wel, maar ik wist niet echt wat het inhield. Ik kende het woord wel, maar wist niet echt wat het inhield. ‘Reiki is een oorspronkelijk Japanse helingswijze door middel van handoplegging en het sturen van energie. Je heelt op lichamelijk, emotioneel, mentaal en spiritueel niveau. Het is dus een behandelwijze voor lichaam en geest.’ Het boeide mij meteen! Toen ik las dat je Reiki ook op jezelf kon toepassen, schreef ik mij in bij een Reiki-instituut in Amsterdam. Enkele weken later was het al zover en behaalde ik Reiki 1. Ik voelde mij de koning te rijk, hier had ik een ontzettende klik mee! De volgende maanden behandelde ik mijzelf meerdere keren per dag met Reiki en hoe meer ik het deed hoe krachtiger ik de energie mijn lichaam in voelde stromen. Het werd mijn nieuwe passie. Omdat ik merkte dat mijn gezondheid vooruitging, wilde ik ook Reiki 2 behalen. Met Reiki 2 leer je werken met symbolen zodat de helende energie zich nog sterker kan manifesteren. Daarnaast is het gericht op een emotioneel en een mentaal niveau. Naast het genezingsproces op fysiek niveau zet je ook processen in gang op vlak van bewustzijn en levensgewoonten. Enkele maanden later behaalde ik ook Reiki 2.

Ondertussen voelde ik dat mijn energielevel aan het stijgen was. Af en toe had ik dagen dat ik het huishouden kon doen en ’s avonds mijn aandacht kon houden bij een programma op televisie. Zodra ik Reiki 2 had behaald, werden de dagen dat ik mij goed voelde frequenter. Op een bepaald moment was ik zover dat ik terug de energie had om te lezen. Ik ben altijd gek geweest op boeken. Mijn aandacht werd vooral getrokken naar romans en biografieën. Maar nu wilde ik wat anders. Vanaf toen ging mijn aandacht meer uit naar spiritueel getinte verhalen.

Spiritualiteit heeft mij altijd geboeid, maar ik beleefde het min of meer op een maatschappelijk aanvaardbare manier. Dat was onder andere de reden waarom ik lerares godsdienst was geworden. Sinds mijn jeugd had ik het contact gevoeld met mijn overleden grootvader. De sluier tussen onze wereld en de hogere dimensies werd nog dunner toen mijn zoontje, Casper, met mij begon te converseren. Het is dus niet vreemd dat ik, nu er weer rust was in mijn leven, het spirituele zijn in mij intenser ging beleven. Dit keer werden de gordijnen met het universum helemaal opengetrokken en zouden ze zich niet meer sluiten. Ik onderzocht alles wat mijn aandacht trok. Boek na boek kwam op mijn pad, teveel om op te noemen. Over mediumschap, reïncarnatie, engelen, over bijna doodervaringen en spirituele energie. Onderwerpen die mij al boeide sinds ik kind was, maar waar ik mij niet in verdiept had omdat ik voelde dat het niet gepast was. Nu kon ik niet langer negeren wat er in mij leefde. Het delen van mijn ontdekkingen bleef toen nog beperkt tot de privacy van mijn eigen huis. Ondertussen is er veel veranderd en deel ik mijn kijk op het leven met de buitenwereld. Het is een paradox, maar ik ben, door gas terug te nemen, in een stroomversnelling gekomen. Hier hebben ontzettend veel mensen mij vaak onbewust bij geholpen. Ik noem enkelen van hen verderop in dit hoofdstuk, maar kan jammer genoeg niet iedereen vermelden omdat het er gewoon teveel zijn. Waar het uiteindelijk om gaat, is dat ik wakker ben geworden en heb geleerd liefdevol naar mezelf te kijken. Mijn ‘ontwaken’ heeft zich op drie fronten gemanifesteerd: mediumschap, bijna doodervaringen en de metafysische kijk op het hogere bewustzijn.   

Mediumschap

Het eerste boek dat ik graag wil vermelden is ‘Het licht tussen ons’ van Laura Lynne Jackson. Het is het levensverhaal van Laura Lynne, een moeder, lerares Engels en medium. Mediumschap heeft mij altijd geboeid, maar mijn omgeving had er niets mee omdat het niet wetenschappelijk bewezen was. Mediums werden bestempeld als charlatans, mensen waar je best ver van weg bleef als ze je pad kruisten. Van zodra er werd gezwaaid met ‘niet wetenschappelijk bewezen’ en er zich de mogelijkheid zou kunnen voordoen dat ik voor gek werd verklaard, was dit voor mij voldoende om het los te laten. Maar dit keer was het anders! Omdat ik de dood in de ogen had gekeken en door de burn-out alleen maar kon ‘zijn’, barstte er iets in mezelf open. Na bijna 50 levensjaren wilde ik mij niet langer laten leiden door wat anderen dachten, maar wilde ik op onderzoek uit. Ik sprak met mezelf af dat ik alles met een open kijk zou tegemoet treden. Het was niet de bedoeling om iemand op zijn mooie ogen te geloven. Ik wilde ervaringen opdoen en met bewijzen komen waardoor ik niet langer hoefde te geloven, maar het een weten werd. 

Zo ging het ook met het verhaal van Laura Lynn. Het mooie was dat ze verschillende raakpunten had met mijn leven. Ik was net zoals zij moeder en lerares Engels. Laura Lynn was een kind zoals andere kinderen, maar haar connectie tussen de derde dimensie, waar wij ons in bewegen en de spirituele wereld was veel sterker. Zij heeft haar gave niet zomaar aanvaard, maar wilde voor zichzelf echt bewijzen dat wat ze zag ook klopte. Daarom heeft ze haar mediamieke gaven via wetenschappelijk testen laten onderzoeken wat resulteerde in een zeer hoge bewijskracht. Het boeide mij enorm en in korte tijd had ik het boek uitgelezen. Het zorgde ervoor dat ik mijn eigen ervaringen die ik in het verleden had gehad nog meer ging toelaten. Door het lezen van het boek van Laura Lynn kwam ik tot het besef dat mijn contact met overleden mensen op waarheid berustte. Dat maakte mij nog nieuwsgieriger dan ik al was. Die nieuwsgierigheid werd al snel beloond en op een wel heel bijzondere manier. 

Ton had, zoals ik in hoofdstuk twee al vermeldde, in 2010 een lintje ontvangen ter ere van zijn jarenlange vrijwillige inzet bij verschillende organisaties. De burgemeester van onze gemeente geeft elk jaar een receptie ter ere van alle gedecoreerden uit ons dorp. Zo zaten wij, de dag voor Koninginnedag 2011, bij een koppel dat oorspronkelijk uit een naburige gemeente kwam. Alhoewel zij een stuk ouder waren dan wij klikte het heel goed tussen ons. Pratend over koetjes en kalfjes vlogen de uren voorbij. De rest van het jaar zagen we elkaar haast nooit, maar met de lintjesregen waren zij altijd onze vaste gesprekspartners. Tot Jan en Wil in april 2015 niet kwamen opdagen. We vonden het erg jammer, maar we maakten ons niet echt zorgen. Ze hadden een caravan en de kans bestond dat ze met vakantie waren. Het was tenslotte het begin van de meivakantie. 

Lintjesregen 2016 brak aan en bij het binnekomen op het gemeentehuis zag ik hen helaas weer niet. We namen ergens plaats en begonnen te luisteren naar de jaarlijkse speech van de burgemeester. Het gaat er meestal vrolijk aan toe, maar dit keer was ik er niet echt bij. Terwijl de burgemeester de zaal aan het lachen kreeg, gleden mijn ogen over het publiek en zag ik plots Wil staan. Haar aandacht was volledig bij wat de burgemeester vertelde. Ik nam mij voor een teken te geven zodra de speech was afgelopen. Aan het eind vertelde de burgemeester wie er ons in het voorbije jaar ontvallen was. Groot was mijn verbazing wanneer ik hem hoorde zeggen: “Jan d.B.” Niet waar! Jan? dacht ik bij mezelf. Ik keek naar Wil, maar zij keek niet in mijn richting. “Het is Jan…” fluisterde ik tegen Ton “Jan van Wil, hoe kan dit nu?” Het zingen van de dorpsdichter, wat volgde na de speech, kon me dit keer niet bekoren. Eindelijk was het officiële stuk achter de rug en kon ik teken doen naar Wil. In een langzame tred, haar rug een beetje gebogen, liep ze naar ons toe. Ik knuffelde haar en vroeg haar om naast me te komen zitten. “Wat is er gebeurd?” vroeg ik haar. Rustig deed ze haar verhaal. Jan had in 2015 kanker gekregen en was op een paar maanden tijd overleden. Ze hadden nog de kans gehad om naar Lourdes te gaan op uitnodiging van de Orde van Malta. Dat hadden ze beiden erg fijn gevonden. Ik nam haar handen in de mijne en zo vertelde ze verder hoe ze het afscheid met Jan ervaren had. Tot mijn grote verbazing zei ze er in één adem bij dat ze zelf niet lang meer te leven had, ze had alvleesklierkanker. Ik was met stomheid geslagen. Hoe kon dit? Ze vertelde me dat ze haar ziekte had aanvaard en dat ze de volgende tijd ging genieten van wat het leven haar nog te bieden had. Ze was blij dat ze naar haar lieve Jan ging. Maar het moeten achterlaten van haar kinderen en kleinkinderen viel haar enorm zwaar. “Zij verliezen een vader en een moeder op misschien iets langer dan een jaar tijd en dat is heftig!” zei ze. Ik kon mij niet inbeelden wat dit voor haar familie zou gaan betekenen… Ik gaf haar een liefdevolle knuffel. “Maar genoeg over mij, er komt nog een mooie tijd aan. Ik wil nu graag weten hoe het met jou gaat? Hoe is het jou vergaan de laatste jaren?”  Ik deed haar mijn verhaal over de gezondheidsproblemen die ik had gehad en na enige twijfel durfde ik het toch aan om haar te vertellen over de alternatieve weg die ik gekozen had om mijn gezondheid terug te winnen. Ze nam mij in haar armen en zei: “Ik vond het erg moeilijk om naar deze bijeenkomst te komen, maar ik heb het toch gedaan en daar zijn twee redenen voor. De eerste is om eer te bewijzen aan Jan en de tweede is voor jou.” Verbaasd keek ik haar aan… “Ik heb jou dit nog niet eerder verteld, maar ik ben een medium en ik wist dat iemand hier mijn hulp kon gebruiken, alleen niet dat jij het was.” Mijn mond viel open van verbazing. Wil een medium? Zo zag ze er helemaal niet uit! Ik had altijd het idee dat een medium iemand was met een grote glazen bol. Maar Wil, nee zij niet! Wil was een mooi, klassiek geklede dame op leeftijd, die zich onder andere vrijwillig inzette voor de katholieke kerk. Dat viel toch niet met elkaar te rijmen? Ik was erg verbaasd, maar liet er niets van merken. Innerlijk trilde ik van nieuwsgierigheid. Hier zat een vrouw die mijn moeder had kunnen zijn en die met mediumschap bezig was. Geweldig! Ze nodigde mij uit om bij haar op de thee te komen. Dan zou ze mij inwijden in de wereld van het mediumschap. Dit aanbod nam ik vanzelfsprekend met twee handen aan en twee weken later stond ik bij haar op de stoep. 

We hadden een bijzonder gesprek, heel open en eerlijk. Wil had net als ik een kindje verloren. Ook zij voelde aan waarom haar kindje niet was blijven leven.  Omdat ik over bijna doodervaringen aan het lezen was bracht ik ook dit onderwerp ter sprake. Wil had zelf een bijna doodervaring meegemaakt en deelde met mij haar hele ervaring en wat ze eruit geleerd had. De tijd vloog voorbij. Na een poos merkte ik dat ze moe werd en besloot ik om naar huis te gaan. Net voor ik opstond, vertelde ze mij dat zij elke dinsdagochtend een groep mediums ontving om enkele uren met elkaar te oefenen. Ze nodigde mij uit om bij zo’n oefensessie te zijn als ik dat wilde. Of ik dat wilde??? Ja natuurlijk, mijn hart kreeg vleugeltjes! Ik zou mij, bij manier van spreken, achter de coulissen van het mediumschap mogen begeven en aan den lijve ondervinden hoe mediums hun gave oefenden. Dit had ik nooit durven dromen! 

Een paar maanden later fietste ik naar de eerste oefensessie. Ik was helemaal opgewonden en een beetje zenuwachtig omdat ik niet goed wist wat mij te wachten stond. Onderweg sprak ik via mijn gedachten met overleden familie en vrienden. In het bijzonder met mijn grootvader omdat ik zijn aanwezigheid het langst gevoeld had. Ik vroeg hen of ze, wanneer ze doorkwamen, heel duidelijke bewijzen wilden geven. Op die manier kon ik ervan overtuigd worden dat ik mezelf niet heel mijn leven voor de gek had gehouden. Met een trillende vinger belde ik aan. Maar zenuwachtig zijn was nergens voor nodig geweest, want ik werd allerhartelijks ontvangen. In de huiskamer zaten een zestal vrouwen en een man. Eerst werd er, onder het genot van een kopje koffie of thee, over koetjes en kalfjes gepraat. Daarna volgde een korte meditatie, wat zij ‘in de stilte gaan’ noemden. Een vijftal minuten later had iedereen zijn ogen weer geopend en ging de ene na de ander staan om een ‘demonstratie’ te geven. Bij de eerste readings herkende ik geen bewijzen van overledenen die ik gekend had. Ook al waren het contacten voor anderen uit het gezelschap, het was er niet minder boeiend door. Iedereen vond het duidelijk belangrijk om zo secuur mogelijk bewijzen door te geven. Er mocht door de ontvanger absoluut geen bijkomende informatie doorgegeven worden. Pas veel later hoorde ik dat deze groep werkt volgens de regels van het Arthur Findlay College in Engeland, een wereldbefaamd mediumopleidingsinstituut. Zij moeten aan de ontvanger een viertal duidelijke bewijzen leveren alvorens ze met een boodschap mogen komen. Op een bepaald moment was het de beurt aan Frank, de man uit het gezelschap. Ik had al opgemerkt dat hij enkele keren mijn kant had uitgekeken. Frank zei meteen dat hij een man bij zich had die hem vertelde dat hij bij mij moest zijn. Hij herhaalde nog even dat ja, nee of ik weet het niet, de enige antwoorden waren die ik mocht geven. De rest moest ik aan hem overlaten. De woordenvloed die toen volgde, deed mij perplex op mijn stoel zitten. Hij beschreef niet alleen zaken over het verleden van mijn grootvader, maar ook ervaringen die zich in het heden afspeelden en die met hem verband hielden. Dit laatste was het bewijs dat hij mij ook nu volgde en dat vond ik magisch! Er gingen tintelingen van vreugde door mijn hele lichaam. Nadien volgden er nog meer mooie readings voor anderen in het gezelschap. Als laatste kwam Annick aan de beurt. Ze nam haar tekenblok en ging voor haar ezel staan. Verbaasd keerde ik mij naar Wil. Zij legde mij uit dat Annick overleden of mensen die met de overledene te maken heeft tekent. Hoe kon dit?! Ik viel van de ene verbazing in de andere! Uit haar hand kwam, met gebruik van houtskool, een prachtige vrouw tevoorschijn. Ze droeg haar haren over haar oren. Annick vroeg of iemand de tekening al herkende, maar dat was niet het geval. Ze ging verder met details tekenen en gaf als extra informatie dat de overleden vrouw haar haren achteraan opgestoken droeg. Ze was een beetje ijdel en had zich veel jonger laten tekenen dan bij haar overlijden. Mijn mond viel open van verbazing, het was mijn grootmoeder! Ik had thuis op de kast een foto van haar staan met mijn moeder, als baby, in haar armen. Daar leek ze sprekend op! Met de extra informatie die ze had gegeven was ik helemaal overtuigd. Wonderlijk! Ik beloofde haar de foto door te sturen. Zo liep deze prachtige ochtend op zijn eind. Ik had het gevoel dat ik niet naar huis fietste maar dat ik op vleugeltjes naar huis vloog. Dit smaakte naar meer! Het besef dat ik niet gek was, maakte mij zielsgelukkig.

Twee weken later ging ik weer naar de oefengroep. De avond ervoor lag ik in bed mijzelf af te vragen wat er de volgende ochtend zou gebeuren. Plots kreeg ik een beeld van een man met een bril in mijn hoofd. Het was een beetje vreemd, ik had zoiets nog niet eerder meegemaakt. Maar het beangstigde me ook niet. Ik vroeg me wel af waar dit beeld plots vandaan kwam? Het maakte mij nieuwsgierig. Omdat ik voelde dat deze man niet gebaseerd was op mijn fantasie ging ik telepathisch met hem praten. Wie ben je? Kan ik iets voor jou betekenen? Ik kreeg het gevoel dat hij contact wilde maken in verband met de oefengroep. Hij vertelde mij dat het allemaal goed zou komen en dat ik lekker mocht gaan genieten. Hierna viel ik rustig in slaap.

De volgende ochtend werd ik weer enthousiast ontvangen. Nadat ik lekker was gaan zitten had ik de behoefte om mijn schoenen uit te trekken. Daar zat ik, op blote voeten, in een gezelschap dat mij toch nog niet erg bekend was. Ik vond het eerst een beetje ongemakkelijk maar ik kon het om de één of andere reden niet laten. De ene boeiende reading na de andere werd gegeven en op een bepaald moment zei Wil: “Nu is het jouw beurt Karen.” Verbaasd keek ik haar aan: “Ik???” “Ja jij, jij kan dit wel! Je hebt het één keer als gast meegemaakt, nu ga je staan. Het komt wel, wees maar niet ongerust. Ik zal je wel begeleiden als het nodig is.” Omdat het zo onverwachts kwam, had ik niet eens de tijd om zenuwachtig te zijn. Ik verontschuldigde mij omdat ik op mijn blote voeten stond en dat werd op gelach onthaald. De kop was eraf! Wil raadde mij aan om gewoon te vertellen over alle beelden en gevoelens die bij mij binnen kwamen. Meteen was de man van de voorbije avond er weer. Ik begon hem te beschrijven en Wil zei me dat ze hem herkende. Hoe meer bevestiging ik kreeg hoe vlotter de informatie binnen kwam. Het ging over de man zijn jeugd, zijn werk en over zijn gezin. Alles kwam via beelden en gevoelens bij mij binnen. Het leek alsof ik mijn fantasie gebruikte, maar tegelijk besefte ik ook dat het niets met mezelf te maken had. Tenslotte wist ik niets meer en vroeg Wil of ik de relatie tussen de man en haar kon voelen. Ik focuste mij en besefte plots dat het Jan was. “Heb ik jouw ventje bij me?” vroeg ik verbaasd “Jaaaaa!” riep ze en ze lachte uitbundig. Ik kon het niet geloven! Ik wist niet zoveel over Jan en had onder andere gedetailleerde informatie gegeven over zijn werk en zijn jeugd. Plots werd het mij ook duidelijk waarom ik meteen de neiging had gehad om mijn schoenen uit te trekken, ook dat was een teken van Jan geweest. Als ik thuis kom, doe ik altijd eerst mijn schoenen uit en hij was natuurlijk thuis. Door mij dit gevoel te geven, wilde hij mij laten weten dat hij thuis was. Wat zat het allemaal vernuftig in elkaar! Het was een kwestie van vertalen. Hoe meer ik mij zou open zetten en met mijn gevoel zou gaan werken, hoe beter ik bewijzen kon gaan leveren en boodschappen kon doorgeven. Geweldig! Iemand uit de groep raadde mij aan om een opleiding te gaan volgen. Een opleiding? Kon je hier een opleiding in volgen? Ik viel van de ene verbazing in de andere! Er zou net een nieuw academiejaar starten bij een gekende opleiding in de buurt en er was nog net één plaats… Deze plaats was voor… MIJ!

Helemaal opgewonden reed ik de eerste ochtend naar mijn mediumopleiding. Wat zou ik gaan beleven? Wie ging ik daar ontmoeten? Zou ik dit echt kunnen? Ik kon niet wachten om te starten! Behalve Ton, begrepen weinig mensen mijn keuze. Ook al was ik zo gelukkig, dit maakte mij toch wat onzeker. De angst om niet langer geliefd te zijn zat er toch nog in. Maar ook al zou ik gedurende dit proces mensen verliezen, ik wilde mezelf nu trouw blijven. Met een gezonde spanning stapte ik de academie binnen, een nieuwe weg tegemoet!  

Er volgde een heel mooie tijd! Ik leerde, zowel binnen als buiten de academie,  meer en meer mensen kennen die op dezelfde lijn zaten als ik. Gedurende twee jaar heb ik de academie gevolgd en daar heb ik waardevolle handvatten aangereikt gekregen. Hiermee kon ik mij nog meer open zetten voor de spirituele wereld. Tot op de dag van vandaag oefen ik nog elke week in de mediumgroep van Wil. Wil zelf heeft eind oktober 2016 onze derde dimensie, de wereld zoals wij hem kennen, verlaten. We missen haar fysieke aanwezigheid enorm! Maar ze heeft ons niet echt verlaten. Ze begeleidt ons beter dan ooit tevoren. We hebben ondertussen een andere bestemming gevonden voor onze wekelijkse oefensessies en daar pronkt haar foto op de schouw. Af en toe komt ze langs om iemand onder ons een boodschap te geven en dat doet ze op een heel vernuftige wijze zodat het medium niet in de gaten heeft dat zij het is. Die momenten zijn hilarisch! Het mediumschap heeft ervoor gezorgd dat mijn intuïtie, mijn zesde zintuig, een snelle ontwikkeling doormaakt. Daar ben ik Wil, mijn spirituele moeder, eeuwig dankbaar voor! 

Bijna doodervaringen (BDE)  

Op een dag kwam ik via het internet in aanraking met het eerste boek van Anita Moorjani, ‘Dying to be me’. Een mooie titel met een dubbele betekenis: werkelijk doodgaan en doodgraag mezelf zijn. Toen ik de korte inhoud van het boek las, twijfelde ik geen moment, dit boek moest ik lezen. Het ging over bijna doodervaringen (BDE’s) en meer nog, haar eigen bijna doodervaring! Dit was een onderwerp wat mij al sinds mijn jeugd boeide, maar waar door mijn omgeving wat lacherig over werd gedaan. Volgens hen konden BDE’s niet op werkelijke feiten berusten, maar had het te maken met het gebruik van medicijnen of hallucinaties. Het gevolg was dat ik mij er niet verder in verdiepte. 

Maar nu was het anders, ik had via het mediumschap geproefd van het niet fysieke en dat smaakte naar meer, naar veel meer! Ik kocht het boek en las het in één ruk uit. Het raakte mij enorm! Ik herkende mijzelf in haar. Vooral het stuk dat ze beschrijft hoe ze voor haar BDE haar hoogsensitiviteit als een last ervaarde. Dat ze beslissingen nam uit angst in plaats vanuit liefde voor zichzelf. Ze gunde zich pas rust op het moment dat ze ziek werd, het was allemaal zo herkenbaar! En toen kreeg ze een bijna doodervaring… Hier ga ik niet over uitweiden want het is zo’n prachtig boek dat ik je aanraad om het zelf te lezen.  Het mooie aan haar beschrijving was dat ze mij helemaal niet moest overtuigen van de echtheid van haar ervaring. Het was alsof de mist voor mijn ogen optrok en ik alles weer kraakhelder zag. Ik herinnerde mij weer hoe wij onze transitie doormaken en hoe ons bewustzijn alsmaar groter wordt wanneer wij dit fysieke leven verlaten. De tranen liepen over mijn wangen toen ik het gevoel van ‘thuiskomen’ in de spirituele wereld weer even kon ervaren. De liefde, de afwezigheid van pijn, verdriet en wat mij nog het meest raakte, de afwezigheid van angst. “Live your life fearlessly” (“Leef je leven zonder angst”) zei Anita’s vader net voor ze weer naar haar fysieke lichaam terugkeerde. Mijn leven zonder angst leven, wat een heerlijke gedachte! Angst zit in ons hoofd, dat hoort bij het mens zijn, maar niet bij wie we in werkelijkheid zijn, een spiritueel wezen. Dit voelde zo krachtig, zo intens. Hier wilde ik mee aan de slag  want leven met angst was iets dat ik al mijn hele leven deed. Bang om verkeerd te doen, bang om niet goed genoeg te zijn, bang om niet lief gevonden te worden. Die angst was dus ongegrond. De dagen daarna voelde ik mij euforisch. Tot ik besefte hoe erg ik mijn ‘echte Thuis’ miste. Ik had even geproefd van het ‘thuisgevoel’ en wilde meer! Niet dat ik dood wilde, maar ik had een intens gevoel van heimwee. Ook begreep ik niet waarom ik voor zo’n uitdaging als dit leven op aarde had kunnen kiezen? Daarom ben ik gaan lezen over en luisteren naar honderden andere BDE ervaringen. Geen enkele ervaring was hetzelfde, maar hadden wel gelijkenissen met elkaar. Zoveel mensen, zoveel ervaringen en dat maakte het zo mooi. Het werd mij duidelijk dat mensen die een BDE hadden meegemaakt, alleen deze ervaringen meekregen, welke ze nodig hadden om verder te kunnen met hun leven. 

Omdat ik in een milieu was grootgebracht dat enorm veel waarde hecht aan wetenschappelijk bewijs, hoopte ik dat er ook wetenschappers  of dokters waren die een BDE hadden meegemaakt. Zo vond ik er meerdere waaronder Eben Alexander. Eben schreef er een boek over met de Nederlandstalige titel, ‘Na dit leven’. Hij was een neurochirurg die zes dagen in coma lag als gevolg van een spontane E. colihersenvliesontsteking en een BDE ervaarde. Eben doet onderzoek om wetenschappelijk te kunnen bewijzen dat ons bewustzijn verder leeft zonder onze hersenen. Dit bewijs heeft hij of andere wetenschappers, nog niet kunnen leveren, maar ook het tegendeel is nog niet bewezen. Zelf is hij overtuigd dat onze hersenen alleen maar een filter zijn voor ons bewustzijn en die overtuiging deel ik met hem. 

Nadat ik de boeken van Eben Alexander en de cardioloog Pim van Lommel (Eindeloos bewustzijn) had gelezen, merkte ik bij mezelf dat ik de drang voelde om anderen te overtuigen. Maar waarom eigenlijk? Wat was mijn intentie? Weer om niet gek gevonden te worden? Om geliefd te zijn? Ik kwam tot het besef dat ieder zijn weg te gaan heeft en dat alles ok is, waar iemands overtuiging ook ligt. Voor mij zijn de ervaringen van de BDE’ers en misschien nog meer, wat ze geleerd hebben uit hun ervaring, zeer waardevol geweest. Tot op de dag van vandaag blijf ik onderzoek doen over dit boeiende onderwerp.  

Metafysica

Begin 2017 ging Ton met zijn vader voor drie weken naar Indonesië. Daarom nam ik de gelegenheid om enkele dagen naar mijn ouders te gaan logeren. Aan het eind van de eerste dag viel ik heerlijk in slaap tot ik in het midden van de nacht voelde hoe ik horizontaal, mijn rug onder en buik boven, in mijn lichaam viel en daardoor met een schok wakker werd. Ik schrok enorm en wist niet wat mij overkwam. Het was geen droom, het was echt! Ik had de slag toen ik in mijn lichaam viel ook echt gevoeld. Wat moest ik hiervan denken? Uiteindelijk ben ik weer gaan liggen en viel in slaap. Een poos later gebeurde het weer, net op dezelfde manier. Omdat ik dit nog nooit eerder had meegemaakt, was ik heel bang. Met mijn ouders hierover praten was geen optie vermits zij niet achter mijn beslissing stonden om mij te verdiepen in het spirituele. De volgende nacht sliep ik in mijn eigen bed en hoopte ik dat het zich niet meer zou voordoen. Maar rond drie uur gebeurde weer hetzelfde. Het voelde net zo echt als wanneer ik tijdens de dag van de bank zou vallen. Ik ervaarde de snelheid en voelde de klap, maar had geen pijn. Trillend als een blad aan een tak zat ik op mijn knieën in bed. Nadat ik, om bij te komen, in de badkamer wat water in mijn gezicht had gegooid, ging ik terug liggen. Uit angst begon ik te bidden. Ik moest wie of wat dan ook zien te overtuigen dat het moest stoppen omdat ik hier niet aan toe was. Zo lag ik nog een poosje in het donker te staren. Nadat ik voor mezelf beslist had om aan mijn docente van de academie te vragen wat dit te betekenen had, viel ik in slaap. 

Toen ik de eerstvolgende lesdag een gesprek had met mijn docente over mijn evolutie tijdens het eerste academiejaar, kwam ik met mijn bijzondere verhaal. Ze probeerde mij meteen gerust te stellen en zei me dat dit een bekend fenomeen is in je spirituele ontwikkeling. Volgens haar zou ik het jammer vinden als ik deze ervaring in de toekomst niet meer zou krijgen. Hier was ik niet van overtuigd, in tegendeel! Maar het feit dat zij het herkende, had mij overtuigd dat het hoorde bij mijn proces van ontwaken. Ik was niet gek en het was ook geen teken van iets kwaads, een hele opluchting!

Ik had ervaren dat ik niet mijn lichaam ben, maar dat het een middel is om ervaringen op te doen. Mijn interesse voor de metafysica was gewekt. Bij toeval stuitte ik op een interview met William Buhlman, een expert in ‘out-of-body experiences’ (OBE’s) of anders gezegd, uittredingen. In dit interview legde hij precies uit wat mij die twee nachten was overkomen. De essentie van wie we zijn ontkoppelt zich ’s nachts van ons fysieke lichaam. Het kan gebeuren dat ons fysieke lichaam iets eerder wakker is dan ons spirituele lichaam. Je hoeft dus niet fysiek dood te gaan om uit je lichaam te treden. Je hoeft zelfs niet dicht bij de dood te zijn. Deze ervaring kan je spontaan meemaken terwijl jij je kiplekker voelt. Hoe langer hoe meer mensen durven naar voren te treden met dit soort ervaringen. Ondertussen zijn er zelfs al meerdere instituten in de wereld waar je een OBE kan ervaren. Eén van deze instituten is het Monroe Institute waar William Buhlman één van de trainers is. Met wetenschappers zoals Dr. Raymond Moody, Thomas Campbell, Dr. Pim van Lommel, Dr. Bruce Lipton, Dr. Joe Dispenza en vele anderen werd mijn kijk op het fysieke leven, alsmaar duidelijker en ging ik meer en meer in mijn eigen kracht staan.  

Een schat aan informatie

Of ik mijn focus nu richt op mensen die gespecialiseerd zijn in mediumschap, op mensen die een BDE hebben gehad, of wetenschappers die zich bezig- houden met het paranormale, het komt altijd op hetzelfde neer, LIEFDE. 

Ik zie de fysieke wereld, de derde dementie, onze aarde, of hoe je het ook wilt noemen, niet langer gescheiden van het niet-fysieke. Het vormt voor mijn gevoel één geheel.  Het universum bestaat uit trillingen, uit energie. Hoe hoger de energie, hoe meer liefde we kunnen ervaren. De enige reden van ons bestaan is een diep verlangen om door groei, onze creativiteit, alsmaar meer liefde te creëren en dat kunnen we alleen maar bereiken door ervaringen op te doen. Mijn waarheid is dat er ooit één universele energie was. Deze energie werd zich bewust dat, wanneer ze zich zou opsplitsen, ze oneindig veel ervaringen kon opdoen en daardoor veel sneller zou evolueren. Dat is voor mij de verklaring van de Oerknal. Ook al ben ik geen wetenschapper, deze verklaring voelt voor mij logisch. Doordat de universele energie zich opgesplitst heeft, kan elke ziel in samenspraak met het geheel ervaringen opdoen. Je kan het vergelijken met de oceaan, die vormt één geheel, maar tegelijk bestaat ze ook uit een oneindig aantal waterdruppels. De oceaan is de universele energie, sommige mensen noemen het God, anderen weer de bron van alle bestaan. De druppels zijn onze zielen, onze essentie, die zich op allerlei manieren kan manifesteren. Creëren is de basis van ons bestaan, zo kan ons hogere zelf zich focussen om haar energie te vertragen waardoor ze in een lagere dimensie terecht komt. ( Als ziel hebben we geen gender dus ik kon net zo goed ‘zijn’ gebruiken). De wereld zoals wij haar nu ervaren is een parel van onze creativiteit. Dat het niet altijd zo voelt wanneer we ons in deze dimensie bewegen is een andere kwestie. 

In onze derde dimensie kunnen we contrast ervaren zoals angst, verdriet, pijn en boosheid. Al lijkt hier geen voordeel aan verbonden, toch is het tegendeel waar. Wanneer alles moeiteloos verloopt, ervaar je weinig tot geen motivatie om dingen anders te gaan doen en zal je weinig tot niet groeien. Maar als je negatieve gevoelens ervaart, voel je je sneller bereid iets aan je situatie te veranderen en zal je in actie schieten. Het is een enorme uitdaging om vanuit een lagere dimensie toch de weg te zoeken naar onvoorwaardelijke liefde. In eerste instantie de liefde voor wie jij bent, je authentieke zijn. Van daaruit kan je anderen inspireren en samen onze fysieke wereld naar een hoger niveau tillen.    

Net zoals we ontwaken na een nacht vol dromen, zo worden we ook wakker uit onze fysieke droom als we komen te overlijden. Dit besef was voor mij het bewijs dat wij als prachtige spirituele lichtwezens, sprankelende energie, universele onvoorwaardelijke liefde, ons focussen op een fysiek leven. Dat leven is als een theater waarin je zowel acteur als toeschouwer bent. Als ik naar mezelf kijk ben ik de acteur Karen en de toeschouwer is mijn hogere bewustzijn. Een theaterstuk is niet alleen een kassucces als het bestaat uit goede acteurs. Je kan niet gewoon het podium opstappen en wat gaan roepen ook al heb je in meer dan duizend stukken gespeeld. Er moet een script zijn, er moeten afspraken gemaakt worden, de decors moeten ontworpen worden en het theaterstuk moet een einde hebben anders wordt het saai en haken de toeschouwers af. Het bewijs van een goed stuk is onder andere dat de acteurs zich in hun rol inleven zodat het echt lijkt. Het is belangrijk dat de toeschouwers voelen wat jij voelt en je daardoor de energie ervaart in het hele theater. Een theaterstuk is pas echt geslaagd als de toeschouwers met een fijn gevoel naar huis gaan, als het iets heeft bijgedragen aan hun dag en misschien zelfs aan de kijk op hun leven. Dat is ook de bedoeling van het ‘levenstheater’. Als onze acteurs van het podium stappen, heeft ons hoger bewustzijn ervaringen opgedaan die verrijkend zijn. Dit kan gedeeld worden met het geheel. Net zoals wanneer het doek dicht gaat in een toneelstuk, gebeurt dit ook wanneer het gordijn van ons leven hier in de derde dimensie zich sluit. 

We hoeven niet tot dan te wachten om ‘wakker’ te worden, daar kan je namelijk in dit leven al voor kiezen. Het grote voordeel hiervan is dat je je niet langer slachtoffer hoeft te voelen van je huidige leven. De keuze is aan jou. Het gebeurt mij soms ook nog wel, ik blijf tenslotte mens. Maar nu ben ik mij ervan bewust wanneer in mijn slachtofferrol kruip. Zo kom ik telkens weer vrij snel tot de conclusie dat ik door het slachtoffergevoel mijn kracht weg geef aan iets of iemand buiten mezelf en daar kom ik geen stap mee verder.

Zoals Boeddha het zei: “Pijn is onvermijdelijk, lijden is een keuze.” Kies ik ervoor om liefdevol naar mezelf te zijn als ik iets heftigs tegenkom? Of ga ik mezelf schamen, boos zijn of zelfs mezelf straffen? Aan mij de keuze hoe ik reageer. Het is een proces, een aaneenschakeling van ervaringen die samen het leven maken. Uiteindelijk hebben de ervaringen uit het verleden mij tot de persoon gemaakt die ik nu ben. De reacties op huidige ervaringen vormen mij tot de persoon die ik in de toekomst zal zijn. Deze kijk op het leven heeft mij rust gebracht, een waardevol goed. Het brengt mij in een staat van ‘zijn’ in plaats van ‘moeten’. Het betekent genezing op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel vlak. Vanuit de ‘rust’ die ik ervaar komt alles in ‘beweging’ en leer ik authentiek te leven. Blij te zijn met wie ik ben, met mijn positieve kanten en mijn tekortkomingen, want juist dat maakt mij ‘mens’. Hiervoor heb ik op dit moment als spiritueel wezen gekozen, om nu ‘mens’ te zijn.