Dat ik nu begonnen ben om deze blog te schrijven, heeft te maken met de constante roep van mijn gidsen en overleden dierbaren. Deze ochtend kon ik er niet meer om heen. Terwijl ik onder de douche stond (voor mij een plek waar ik heel ontspannen ben en mijn vrienden uit de spirituele wereld mij dus beter kunnen bereiken), kreeg ik de vraag om niet langer te wachten. Terwijl ik mij aan het aankleden was, hoorde ik het ene na het andere muzieknummer dat ik link aan overleden dierbaren. Ik kon het inderdaad niet meer uitstellen: de tijd is daar om mijn ervaringen met de buitenwereld te delen.

Mijn ervaringen begonnen vorige zomer toen het met mijn schoonvader al een hele tijd niet goed ging. Anderhalf jaar voordien had hij na de zoveelste val begrepen dat mijn toen 86 jarige schoonmoeder, niet langer voor hem kon zorgen. Hij was op korte tijd fysiek erg verzwakt en het feit dat hij ook Alzheimer had, maakte de situatie er niet gemakkelijker op.
In de loop van dat anderhalve jaar zijn we enkele keren naar hem toegereden met het idee dat we afscheid zouden nemen, maar hij knapte elke keer weer op. Tot mei vorig jaar, toen ging het niet meer. We zagen hem zienderogen vermageren en hij wilde niet meer uit bed komen. En hij had pijn, veel pijn, maar wilde geen pijnstillers. Het was gruwelijk om dit te zien en te ervaren. In de eerste plaats voor mijn schoonmoeder, mijn man en schoonzus.

Mijn schoonvader, Leo, had in de Tweede Oorlog het Jappenkamp overleefd. Hij werd als twaalfjarige bij zijn moeder, broers en zussen weggehaald en naar een mannenkamp gevoerd. Zijn vader was toen al gesneuveld in de Slag bij de Javazee, maar daar was het gezin toen nog niet van op de hoogte. De kleine twaalfjarige jongen had net als zijn leeftijdgenoten zijn taken binnen het kamp. Hij moest de zieke en oude mannen verzorgen. Leo heeft mij vaak verteld dat dit volgens hem de reden was waarom hij het kamp overleefd heeft. Deze jongens kwamen namelijk ook in de keuken. Dat was een unieke kans om af en toe eens iets meer mee te kunnen nemen al was dit was natuurlijk nooit zonder gevaar. Hier stonden namelijk zware straffen op.

Leo heeft zo jong als hij was veel leed gezien. Vele mannen stierven in zijn bijzijn en ook enkele vriendjes stierven in erbarmelijke omstandigheden.
Dat en ook het feit dat hij nooit afscheid heeft kunnen nemen van zijn vader heeft zijn tol geëist. Hij was bijna negentig, maar zodra hij over zijn vader sprak kwamen de emoties naar boven. Ook al was hij humoristisch en heel begaan met anderen, toch maakte woede en verdriet na al die jaren nog steeds deel uit van zijn dagelijkse leven.

Wij zagen hem voor onze ogen aftakelen. Het was alsof hij de plaats van een man uit het Jappenkamp had ingenomen. Hij deelde met ons dat hij wilde sterven, maar wist niet hoe. Het enige wat wij konden doen was naar hem luisteren en het hem wat aangenamer maken. Mijn schoonmoeder reed elke dag op de fiets naar hem toe met heerlijk koude frisdrank en wat snoepjes. Mijn man kocht ijsjes voor hem want dat smaakte hem ontzettend, streelde hem over zijn hoofd en zei dat het goed was. Ik masseerde zijn rug want dat hielp tegen de jeuk en vertelde hem dat we ervoor elkaar zouden zijn. Maar hem uitleggen hoe hij moest sterven dat konden we niet…

In de nacht van 13 op 14 juli werd ik wakker van muziek in mijn hoofd. Het was vreemd want dat had ik niet eerder ervaren. Het kwam niet vanuit ons huis of van buiten, het kwam uit mijn binnenste, maar toch had het niets met mij te maken. Ik herkende het nummer: “Swing low, sweet chariot. Coming for to carry me home. Swing low, sweet chariot. Coming for to carry me home”. Niet meteen een nummer wat bij me op zou komen. Het was vreemd, maar ik besloot om maar terug te gaan slapen. Even later werd ik terug wakker gemaakt met hetzelfde refrein. Dit was nu wel heel verdacht… Toch besloot ik weer om er verder geen aandacht aan te besteden en viel terug in slaap om na een poos weer wakker te worden met dezelfde song. Nu kon ik het niet meer negeren en was ik klaarwakker. Ik merkte dat er iets of iemand in de kamer aanwezig was. Ondertussen bleef het muzieknummer zich herhalen. Ik stelde in gedachte de vraag wie er was en wat de bedoeling was van dit nummer. Het antwoord leek vanuit mijn hart te komen. Het was een soort van liefdevolle telepathie: “Ik ben het, Pa. Ik wil je vertellen dat mijn aardse lichaam niet lang meer heeft. Jij kan mij horen, ik weet dat jij mij kan horen. Wil jij mij helpen begeleiden naar de overkant?” Ik wist met heel mijn zijn dat dit echt was, maar toch twijfelde mijn aardse persoonlijkheid enorm aan de echtheid van wat hier gebeurde. Maar telkens als ik in slaap viel, werd ik wakker gemaakt met hetzelfde nummer en voelde de aanwezigheid van mijn schoonvader. Ik beloofde hem dat ik mijn uiterste best zou doen en dat stelde hem blijkbaar gerust.

De volgende ochtend vertelde ik alles aan mijn man, Ton. Ik uitte mijn vermoeden dat het misschien niet lang meer zou duren voor mijn schoonvader zou overgaan. Mijn man is na zoveel jaren met mij samen te leven gelukkig gewend aan de soms nogal bijzondere ervaringen die ik heb. Ook nu was hij één en al oor en nam hij de boodschap van zijn vader als waarheid aan.

Ik daarentegen was nog niet helemaal overtuigd. Het voelde als een hele verantwoordelijkheid om iets over te brengen wat niemand, buiten ikzelf, kon horen en al zeker niet als het om iemands overlijden gaat. Diezelfde dag had ik mediumgroep en ik besloot om het ter sprake te brengen. Maar ook voor mijn vriendinnen was het duidelijk. Mijn schoonvader was mij komen vertellen dat hij niet lang meer had en hij was blij dat hij via mij kon communiceren.

Voor ik ging slapen checkte ik mijn mobiel of hij wel aan stond zodanig dat we bereikbaar waren. Ook die nacht werd ik meerdere keren wakker gemaakt met hetzelfde nummer. Telkens weer stelde ik mijn schoonvader gerust dat ik er zou zijn wanneer hij over zou gaan. De volgende ochtend heel vroeg schrok ik wakker en keek op mijn mobiel. Mijn schoonzus had mij verschillende keren gebeld, maar wij hadden het niet gehoord en mijn mobiel stond op… stil.
Toen ik haar terugbelde wist ze mij te vertellen dat het niet goed ging met Pa en dat we best zo snel mogelijk langs zouden komen. Dat moest ze ons geen twee keer zeggen. Op nog geen half uur tijd hadden we alles bij elkaar gezocht om een nacht te blijven logeren en zaten we gepakt en gezakt in de auto.

Een autorit die me altijd bij zal blijven. De vader van mijn man zou dit leven verlaten. Hoe oud je vader of je moeder ook zijn, je hebt er maar één van. Mijn schoonvader was geen gemakkelijke vader geweest, maar het laatste anderhalf jaar was hij steeds milder geworden. En als schoonvader was het een schat. Ik heb mij altijd door hem geliefd gevoeld. Hij wist ook dat ik energetisch en intuïtief coach ben. Al praatte hij er niet over, hij aanvaardde het wel. De autorit werd er één van herinneringen ophalen, een lach en een traan.

Pa was niet meer bij bewustzijn toen we in zijn kamer kwamen. De hele familie had zich in de kamer verzameld. Het was allemaal heel gemoedelijk. We troosten elkaar, we streelden hem en praatte tegen hem. We zette muziek op die hij mooi vond en maakten foto’s. Iedereen kwam en ging, alles was goed…
Op een bepaald moment was iedereen weg behalve Ton en mijn schoonmoeder. Er was besloten dat Ton en ik na het avondeten bij hem zouden waken en dat ergens rond middernacht mijn schoonzus en zwager het zouden overnemen. Ton vroeg mij of ik het erg vond om even alleen bij Pa te blijven want hij wilde er samen met mijn schoonmoeder even uit. Dat vond ik natuurlijk niet erg. Maar wat ik nooit had kunnen bedenken, ik kwam met mijn schoonvader alleen te zitten.

Het leek alsof deze situatie door het universum in scene was gezet. Zoals hij mij gevraagd had, kreeg ik nu de gelegenheid om hem te helpen in zijn proces om over te gaan. Ik sloot mijn ogen en stuurde helende energie naar hem toe terwijl ik hem met tussenposen adem hoorde halen. Net zoals dit gaat bij mijn behandelingen voelde ik mijn gids bij me komen die lichttaal door mij heen spreekt. Mijn persoonlijke ik was even afgeleid omdat ik mij bewust was dat ik niet in mijn praktijk was, maar in zijn kamer waar altijd iemand binnen kon komen. Maar mijn gids, die de naam Adrianna draagt, is sterker en wijzer, dus mijn eigen persoonlijkheid verdween al snel op de achtergrond. Ik kan niet zeggen hoe lang ik bezig was, op een moment van heling bestaat er voor mij geen tijd, maar ik hoorde plots geklop. Toen ik mijn ogen opende, zag ik dat mijn schoonvader zijn ogen ook open had en met zijn armen bewoog die af en toe de leuning van zijn bed raakte. Mijn persoonlijke ik was verbaasd en twijfelde of ik moest stoppen, maar mijn hogere zelf zei me om in liefde door te gaan en dat deed ik. Pa was alert en bleef bewegingen maken tot de lichttaal stopte. Daarna viel hij weer in slaap…

Hij herhaalde dit nog één keer toen zijn kleindochter en zijn achterkleinzoon binnen kwamen, maar daarna bleven zijn ogen gesloten. Enkele uren later overleed hij in het bijzijn van twee van zijn kleinkinderen, mijn man, ons hondje waar hij gek op was en mijzelf.

De volgende nachten bleef hij langs komen en elke keer met hetzelfde nummer. Hij bleef heel dicht bij ons. De ochtend na zijn crematie was ik in meditatie en voelde ik hem weer heel dicht bij. Ik was verward en vroeg me af of het allemaal wel goed was gegaan? Die vraag voelde hij blijkbaar meteen want hij gaf mij dit antwoord: “Ja lieverd, het is allemaal goed gegaan, maak je maar geen zorgen. Dank je voor je heling en de lichttaal. Ik had moeite met overgaan omdat mijn haat tegen de Japanners nog zo groot was. Het was goed om dit in deze frequentie achter te kunnen laten. Hierna voelde ik mij vrij en licht. Ik heb de rust nu, dank je…” Ik voelde mij zo nederig en dankbaar dat hij mij deze boodschap nog kwam brengen. Daarna werd het stil en heb ik heel lang geen persoonlijke boodschappen meer van hem ontvangen.

Deze bijzondere ervaring heeft er niet alleen voor gezorgd dat ik een intense band met mijn schoonvader blijf behouden, maar ook dat ik sindsdien muzikale boodschappen ontvang wanneer mensen die ik ken en die niet lang meer in het aardse zullen vertoeven. Het lijkt alsof deze zielen beseffen dat ze mij op deze manier kunnen bereiken en ik een bepaalde rol voor hen kan spelen. Wanneer je mij dit tien jaar geleden had verteld dan had ik je voor gek verklaard of was ik hier angstig voor geweest. Maar nu ben ik de rust zelve.
Ik ben wel heel dankbaar dat ik mijn man, mijn vriendinnen (waar ook enkele nichtjes toe behoren) en mijn jongste dochter heb om dingen met te delen. Het geeft me extra steun wanneer bepaalde zaken mij nog niet helemaal duidelijk zijn. De informatie die ik ontvang, heeft tot hiertoe altijd te maken met mensen uit onze privésituatie en daar ben ik ook blij om. Ik ben dankbaar dat ik er mag zijn voor zielen die bijna overgaan. Mijn liefde voor de spirituele wereld is niet in woorden uit te drukken. Maar mijn andere taken hier op aarde zijn zeker zo mooi en belangrijk. Mijn kleinkinderen en kinderen, mijn ouders en schoonmoeder, mijn familie en vrienden en niet in de laatste plaats mijn man, het is een zegen om tijd met hen te mogen besteden. Maar ook mijn werk neemt een voorname plaats in. Het grootste deel van mijn tijd wil ik blijven besteden aan kinderen en jongvolwassenen bewust maken van hun eigen licht. Ik weet dat mijn dierbaren in spirit en mijn gidsen dit proces mee helpen steunen en daar ben ik hen vanuit het diepste van mijn hart dankbaar voor!