In de zomer van 2016 waren mijn man en ik op vakantie in onze favoriete vakantiebestemming, Zwitserland. We genoten elke dag van onze bergwandelingen onder een strakblauwe hemel met het zonnetje op onze bedekte bolletjes.
Vanuit onze studio konden we de Morteratschgletsjer zien liggen, de grootste gletsjer in het Berninamassief.
Ik had heerlijke herinneringen aan de wandelingen door de vallei naar de tong van de gletsjer. Sinds mijn zes jaar verbleef ik in juli en augustus in Ober Engadin omdat mijn ouders er werkten in hotel van een Belgische vakantieorganisatie. Een wandeling naar de tong van de Morteratsch stond daarom op mijn verlanglijstje.
Met onze picknick in onze rugzak vertrokken we richting treinstation waar we een ticket kochten voor onze terugreis. Het was een prachtige wandeling naar de vallei. Aangekomen aan het lange grindpad richting de gletsjer trakteerden we onszelf op een heerlijke ijscoupe, waarna we onze wandeling weer verder zette. Op diverse plaatsen langs het pad stonden met bordjes aangegeven waar zich de gletsjertong in een bepaald jaar bevond. Het viel mij op hoe snel de gletsjer zich de laatste decennia had teruggetrokken. Een verdrietige constatering…
Om even uit te rusten en wat te drinken gingen we lekker in de schaduw van een boom zitten. Ik zag naast mij klavertjes staan en mijn gedachten gingen naar mijn jeugd. In die tijd gingen we tijdens wandelingen vaak op zoek naar klavertjes 4. De kans dat we er ééntje vonden was nooit erg groot. Maar daar hadden we een creatieve oplossing op bedacht, we maakten ze gewoon zelf. We trokken een blaadje van een ander klavertje en met wat speeksel kleefde we dat aan een klavertje 3. Heel enthousiast showden we dan onze vondst aan de anderen. “Deden jullie dat vroeger ook?” vroeg ik aan mijn man. En ja, ook in Nederland was dit blijkbaar een spelletje onder de kinderen. Met die vrolijke herinnering in mijn gedachten streek ik met mijn hand over de klavertjes… Ik kon mijn ogen niet geloven! Een klavertje 4! Met een heel klein blaadje er aan alsof het er niet hoorde te zitten. Maar het was een klavertje 4! Ik liet het aan mijn man zien en hij dacht natuurlijk dat ik hem in de maling nam na onze herinnering van net! Groot was zijn verbazing toen hij zag dat het echt was! Wat een bijzonder gevoel, ik werd warm en blij vanbinnen en besefte nog maar eens dat er meer is tussen hemel en aarde! Ik maakte een foto, deed het klavertje in een doosje en deed een wens… “Ik wens dat we met zijn allen een shift maken. Dat wij beseffen dat we niet gescheiden zijn van alles en iedereen, maar begrijpen dat wij deel uitmaken van onze prachtige planeet. Dat iedereen zich ervan bewust wordt dat wat wij de aarde aandoen, wij onszelf aandoen. Dat respect hebben voor onze planeet betekent dat we onszelf respecteren. Dat we zo onze hemel op aarde kunnen creëren, dat is mijn wens… “
Is mijn wens zich vier jaar later aan het manifesteren? Ik hoop het zo…