De meesten van onze dierbaren staan te trappelen om tijdens een reading door te komen. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn. Een veel voorkomende reden is dat ze eindelijk een weg hebben gevonden om hun spijt te betuigen voor zaken die zij in hun leven op aarde gedaan hebben. Zij zien het leven op aarde nu vanuit een ander perspectief en begrijpen hierdoor de acties en reacties van mensen, inclusief die van zichzelf.
Onze overleden dierbaren begrijpen dat zij in het leven misschien op een ongelukkige manier gereageerd hebben of soms zelfs erger dan dat. Het leven van hun dierbaren op aarde kan hierdoor op negatieve manier beïnvloed zijn waardoor zij niet uit een negatieve spiraal geraken.
Een oplossing om die negatieve spiraal te doorbreken is bijvoorbeeld bewijzen dat ze er nog steeds zijn. Dit doen ze door duidelijke bewijzen te geven aan de ontvanger, gevolgd door een boodschap. Ik heb in de voorbije jaren bijzonder helende momenten voorbij zien komen. Regelmatig stromen er bij de ontvangers deugddoende tranen van erkenning en dat werkt zalvend. Maar er wordt niet alleen gehuild, er komen ook gevoelens van diepe dankbaarheid voorbij en er wordt vaak ontzettend gelachen. Elke mediumsessie laat bij mij een gevoel van onvoorwaardelijke liefde achter en dat zorgt ervoor dat ik mijn levenspad zonder irreële angst kan vervolgen.
Tijdens een oefensessie van mijn mediumgroep kwam de schoonmoeder van een Belgische gast (ik noem haar E.) door. Haar kinderen noemden hun grootmoeder Bomma, dus zo noem ik haar ook in dit blog.
Het is voor een medium belangrijk om duidelijke informatie te geven over de spirit die contact zoekt. De mogelijke ontvangers antwoorden met ‘ja, nee of ik weet het niet’ om het contact zo zuiver mogelijk te houden.
Het medium gaf door dat de vrouw die ze bij zich voelde elke dag wel iets van handwerk deed. Ze kon alles: breien, haken, naaien, niets was wat handwerken betrof moeilijk in haar ogen. Ze liet er volgens het medium zelfs haar huishouden voor staan. Nu klopte dat als een bus bij Bomma, maar dat kon natuurlijk ook bij anderen het geval zijn. E. gaf aan het medium aan dat zij iemand kende bij wie dit het geval was.
Daarnaast vertelde het medium dat ze niet alleen goed kon handwerken, maar ze deed het zo goed dat ze zelfs professioneel aan de slag kon. Ook dat klopte want Bomma had in de jaren tachtig voorbeeldtruien gebreid voor een wolwinkel. Maar niet alleen dat, de vrouw vertelde ook dat ze heel veel genaaid had en dat ze E. op een bepaald moment iets van naaiwerk aangeleerd had. En ook dat was waar, Bomma had E. geholpen bij het opfrissen van de kruisjessteek. “Jullie hebben hier ook samen iets met gedaan.” wist het medium haar te vertellen en dat was zo.
In België is het de gewoonte om bij de geboorte suikerbonen te geven. De suikerbonen worden dan altijd in een originele verpakking verpakt.
E. vertelde mij later dat toen zij zwanger werd van haar tweede kindje, zij erg graag zelf zakjes wilde maken en daarop figuurtjes borduren. Haar kraamvisite konden de zakjes dan later gebruiken om er bijvoorbeeld lavendel in te doen. Maar E. was na al die jaren vergeten hoe die kruisjessteek nu weer ging en hoe ze zakjes moest maken en dat wist Bomma wel! Bomma wilde haar toen heel graag helpen om de zakjes te maken en samen hebben ze er tientallen geborduurd. Dat borduren had toen heel verbindend gewerkt en daar hadden zij erg van genoten.
Het was dus wel duidelijk dat Bomma haar weg had gezocht naar het medium, maar waarom?
De boodschap was dat E., volgens Bomma, nog niet zo lang geleden iets heel liefdevols had gedaan. E. pijnigde haar hersenen, maar ze kon zich niet herinneren wat zo liefdevol zou zijn dat ze haar daarvoor zou willen bedanken… Het medium ging daarom verder invoelen en wist te vertellen dat het te maken had met haar zoon en haar kleinkinderen. E. was ondertussen gescheiden van haar man en begreep niet wat ze voor hem en hun kinderen had gedaan.
Maar plots ging er een lichtje branden en riep ze uit: “O ja, ik denk dat ik het weet!” In de voorbije week had ze een groepsapp aangemaakt met hun kinderen en hun vader. Haar kinderen moesten papa en mama altijd apart berichten over dingen die ze beiden leuk vonden of die hen beiden aangingen. E. had gedacht dat dit eigenlijk overbodige energie was voor de kinderen. Waarom zouden ze papa en mama niet samen kunnen berichten in één groep? Zowel de kinderen als hun vader hadden hier heel enthousiast op gereageerd. Bomma had vanuit de spirituele wereld hun enthousiasme en dankbaarheid gevoeld en wilde het niet nalaten om haar dat te vertellen.
De boodschap van Bomma heeft E. later met vader en kinderen gedeeld. Ook al vinden sommigen uit hun oorspronkelijke gezin het mediumschap nog steeds moeilijk te vatten, toch was iedereen het over eens dat het met deze bewijzen niet te ontkennen was dat hier iets heel bijzonders was gebeurd…
