Aangenaam, ik ben Mijzelf – De ontdekkingstocht naar mijn authenticiteit
Thuis aangekomen wilde ik meteen gaan slapen. Het was al laat en het was weer een emotionele avond geweest. Charles had nog niet genoeg slaap en zou nog wat televisie kijken. Rond drie uur werd ik wakker en merkte dat Charles nog niet in bed lag. Ik trok mijn kamerjas aan en hoorde van op de trap Charles tegen iemand praten. We hadden glazen openslaande deuren tussen de hal en de woonkamer dus hij kon mij zien staan. Maar Charles was zo in zijn gesprek gewikkeld dat hij mij niet opmerkte. Ik hoorde dat hij met een vriend aan het bellen was en hij vertelde hoe verscheurd hij zich voelde tussen zijn twee levens. Hoe erg hij de betreffende persoon aan de andere kant van de lijn miste. Toen kromp ik in elkaar… Wat had ik gedaan? Nog geen week geleden was ik naar hem toe gegaan om onze relatie te beëindigen. Ik had mij laten overtuigen om het toch nog een kans te geven. Nu stond ik daar in de koude hal en hoorde ik de twijfel van Charles omdat hij voor mij had gekozen. Er brak iets in mij en boos deed ik de deur open. Een woordenvloed van verwijten stroomde uit mijn mond. Geschrokken maakte hij snel een einde aan zijn gesprek en probeerde hij mij gerust te stellen dat er niets aan de hand was. Maar dit lukte niet meer. Ik werd mij er eindelijk van bewust dat Charles misschien wel voor mij wilde kiezen, maar dat hij het gewoon niet kon. Mijn boosheid ging niet eens over het feit dat hij mij en zichzelf bedroog, maar dat wij onze kinderen terug hoop hadden gegeven. Naar mijn gevoel kon ik nu niet meer terug. Ik kon het de kinderen niet aandoen om na zo’n korte tijd te zeggen dat we toch uit elkaar zouden gaan. Ik zat vast…
De volgende dagen bleef ik boos en voelde mij ontzettend gekwetst. We zaten nu een jaar in deze rollercoaster en die werd blijkbaar alleen maar heftiger. Ik had enorm veel nood aan rust, maar die was ver te zoeken. In al mijn verdriet moest ik denken aan Ton die laatst over dezelfde gevoelens en frustraties had gesproken. Daarom besloot ik hem te mailen. Jammer genoeg had ik zijn mailadres of achternaam niet. Een gemeenschappelijke vriend van Orpheus beloofde mij om bij Ton te polsen of hij het goed vond dat ik contact met hem opnam. Dat was geen probleem, hij vond het zelfs erg leuk! Ik stuurde hem een mail waarop hij tot mijn vreugde meteen reageerde. Ton begreep mijn verdriet zo ontzettend goed waardoor we op korte tijd een enorme band kregen. Het leek of we elkaar al heel ons leven kenden. Niet alleen ik voelde mij gevangen in mijn relatie, ook Ton had zijn twijfels of zijn besluit wel het goede was geweest. We mailden dagelijks met elkaar en ik merkte dat ik erg begon uit te kijken naar nieuws van hem. Hij startte zijn mails altijd met ‘lief wonder’. Dat raakte mij tot in het diepst van mijn ziel. Uiteindelijk bleef het niet bij mailen en wisselden we telefoonnummers uit. We belden af en toe en hadden op een bepaald moment ook dagelijks contact via SMS. Naar Charles toe hoefde ik mij niet schuldig te voelen. Ondertussen hadden we weer een gesprek gehad over onze relatie. We kwamen tot het besluit dat we bij elkaar zouden blijven voor de kinderen. Voor de rest konden we ons leven een eigen invulling geven. Omdat ik mij hierdoor vrijer voelde, merkte ik dat mijn relatie met Ton misschien niet langer alleen op lotgenotencontact berustte. Was het al iets meer? We hadden veel aan elkaar en konden ontzettend met elkaar lachen. Dat was iets dat we beiden lange tijd gemist hadden. Het kon niet langer uitblijven, we wilden elkaar terug ontmoeten. We spraken af in Baarn, niet zo ver van waar ik woonde.
Toen die dag aanbrak, was ik ontzettend zenuwachtig. Ik vroeg mij af of we de leuke relatie die we nu met elkaar hadden op het spel zouden zetten door elkaar weer te ontmoeten. Er hing een bepaalde spanning in de lucht, waar ik, zelfs als ik het wilde, niet aan kon weerstaan. We hadden afgesproken aan het station van Baarn en toen ik over het spoor reed, zag ik hem al staan. Hetzelfde gevoel als de avond toen ik Ton ontmoette, overspoelde mij weer en de tijd vertraagde ook nu. Ton deed teken welke straat ik moest inrijden en toen ik stopte zag ik dat hij naar mij toe kwam. Hij deed mijn autodeur open en alsof het de normaalste zaak van de wereld was kusten we elkaar. Een explosie van gevoelens maakte zich van mij meester. De hele wereld bestond niet meer, alleen wij tweetjes. Nadat ik de auto had geparkeerd wandelden we, alsof we dat ons hele leven al hadden gedaan, hand in hand het bos in. Geen van beiden hadden we dit scenario voor ogen gehad voor we naar onze afspraak reden. Al hadden we natuurlijk wel gehoopt dat we het weer goed met elkaar zouden vinden. Het werd een heerlijke middag waarbij we honderduit aan elkaar vertelden. Zelfs onze diepste zielenroerselen kwamen ter sprake. Ik voelde mij zo veilig bij Ton en kreeg het gevoel dat het wederzijds was. Nadat we samen iets waren gaan drinken in het eetcafé bij het station gingen we richting onze auto’s. Buiten op de parking zoenden we elkaar. Op dat moment reed er een trein voorbij die naar ons toeterde. Lachend zei ik: “Dit moet een teken zijn!” waarop we elkaar verliefd aankeken. We beloofden elkaar om het rustig aan te doen. Het was voor beiden een heftige tijd geweest en nog steeds. We wilden daarom geen overhaaste beslissingen nemen. Ik had Ton verteld dat Charles en ik de afspraak hadden gemaakt om voor de kinderen voorlopig bij elkaar te blijven. Zo stond hij er gelukkig ook in met zijn gezin. We waren ons ervan bewust dat het misschien niet makkelijk zou worden. De toekomst zou het uitwijzen. Ton woonde anderhalf uur bij mij vandaan. Alleen al omwille van de afstand moesten we geen al te hoge verwachtingen scheppen dat we elkaar vaak konden zien. Het afscheid nemen was moeilijk, maar we beloofden elkaar snel weer te spreken via de telefoon of de mail.
De volgende dagen leefde ik in een soort van roes. Dit was tegelijk een beetje vreemd omdat de situatie thuis niet echt rooskleurig was. Ik had Charles wel verteld dat ik een afspraak had met Ton, maar had het daarbij gelaten. De onzekerheid die we telkens voelden als de ander met iemand afsprak, was groot. Daarom wilde ik er niet over uitweiden. Het bleef moeilijk, maar nu Ton in mijn leven was, had ik het gevoel dat ik er niet langer alleen voor stond. Ergens in Nederland was er iemand die mij ontzettend liefhad en mij begreep en dat was voorlopig voldoende.
Door de omstandigheden, de afstand, Ton zijn werk en onze gezinnen, was het haast niet mogelijk om elkaar te zien. Maar wanneer het toch lukte, was het zalig! Die enkele gestolen uurtjes waren heel intens en de aandacht die ik kreeg, overspoelde mij in het begin. Het was zelfs zo heftig dat ik mij afvroeg of ik dit wel wilde. Mijn hele leven had ik gedroomd om aandacht te krijgen, maar nu het zover was, werd ik er enorm onzeker van. Het was heel gek… Wanneer we enkele uren met elkaar hadden doorgebracht, voelde ik mij haast misselijk van die liefdevolle aandacht. In de autorit terug naar huis moest ik echt afkicken. Het ging zelfs zover dat ik Ton op een bepaald moment vroeg om een poos geen contact met mij te hebben. Ik was zo bang dat het gevoel dat ik had niet klopte en ik hem misschien lief had door het gemeenschappelijk verdriet dat we met elkaar deelden. Ton reageerde vol begrip en deed wat ik hem vroeg. Hierdoor was ik weer van slag en besefte ik meer dan ooit dat ik van hem hield. Door dat heen en weer slingeren van mijn gevoel besloot ik dat het tijd werd dat ik voor mijn geluk ging en daar hoorde Ton bij. Een volgende stap was gezet!
Ondertussen was het 2005 en kreeg ik hoe langer hoe meer het gevoel dat mijn huwelijk een aflopende zaak was. Wanneer ik dat aan Charles vertelde, vroeg hij mij of ik, voor ik een definitieve beslissing nam, toch nog relatietherapie wilde volgen. Ik twijfelde eerst, maar stemde toe omdat ik dan alles een kans had gegeven. Mochten we het toch niet redden zouden we op zijn minst op een goede manier uit elkaar gaan. We hadden beiden een eigen therapeut om ons te begeleiden en het was nu wel fijn om met een derde neutrale persoon te spreken. Aan het eind van elke sessie kregen we huiswerk mee. Zo moesten we op zoek gaan naar die dingen die we altijd leuk hadden gevonden om met elkaar te doen. Het was de bedoeling om ons lijstje samen af te werken. Ik herinner mij dat we naar de bioscoop gingen en we winkeltjes gingen bekijken waar leuke decoratiespullen te koop waren. Op zich was het erg gezellig, maar iets kopen voelde niet goed omdat we beseften dat onze tijd samen er misschien op zat. Onze relatie voelde ook helemaal anders. Charles was niet langer mijn man, maar een vriend waar ik met samen leefde. Het gevolg was dat ik tijdens een sessie naar hem uitsprak dat ik niet langer samen wilde slapen, wat weer even voor de nodige opschudding zorgde. Ook al vond ik het zelf een erg pijnlijke beslissing, toch moest ik ze nemen en het gaf me uiteindelijk rust. Toen we een stuk of vijf therapiesessies hadden gehad, nam ik een definitief besluit. Ik zou toch bij Charles weggaan en alleen gaan wonen. De aanleiding was een avond dat Charles met iemand uit zou gaan in Amsterdam. Ik herinner mij dat wanneer hij vertrokken was de tranen over mijn wangen liepen. De pijn om hem te zien vertrekken naar iemand waar ik niets met te maken had, was zo intens dat ik het niet langer kon verdragen. We zouden ons hele leven een groot stuk hebben wat we niet met elkaar konden delen. Mijn besluit stond helemaal vast wanneer ik in de loop van de avond op de computer op zoek ging naar aanwijzingen waar hij naartoe was. Ik had het eerder al niet kunnen laten om op zijn mobiel te kijken en op zoek te gaan naar sms’jes. Het was duidelijk, onze relatie bracht niet langer het beste, maar het slechtste in mijzelf naar boven. Mijn dierbaren controleren zat niet in mijn natuur. Met mensen die ik liefhad, leefde ik op basis van vertrouwen. Mijn gedrag was veranderd naar Charles toe en dat klopte voor mijn gevoel niet. Op de eerstvolgende therapiesessie vroeg ik het woord en las ik, met toestemming van onze therapeute, een brief voor waarin ik uitlegde dat ik Charles losliet omdat ik van hem en van mezelf hield. Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij oersterk en was ik ervan overtuigd dat ik op mezelf mocht vertrouwen. We hadden onze relatie alle kansen gegeven, maar het mocht niet zijn. Nu zouden we op een liefdevolle manier een nieuwe wending aan ons leven geven waarin onze kinderen centraal zouden staan.
Omdat ik nu alleen ging wonen, kwam mijn relatie met Ton in een ander daglicht te staan. Ik was nu helemaal vrij in mijn doen en laten waardoor we elkaar vaker konden zien. Het idee om in de toekomst misschien samen te wonen was een opwindend vooruitzicht. Maar voorlopig waren we zover nog niet. In de lente van 2005 had Ton een reis van drie weken naar Tibet gepland. Hij was al langer nieuwsgierig naar het land, de mensen en de cultuur en vond dat het tijd was dat hij een keer voor zichzelf koos. Tijdens deze reis zou hij even niet aan zijn zorgen moeten denken en de kans krijgen om in het ‘NU’ te leven. Ik juichte zijn beslissing toe, ook al wist ik dat ik hem ontzettend ging missen. Terwijl Ton op reis was, stortte ik mij op mijn zoektocht naar een huurhuis in de buurt en tot mijn verbazing vond ik dit keer in no time een geschikte woning in Eemnes. Het werd tijd om de kinderen op de hoogte te brengen en ze te vertellen dat hun ouders definitief uit elkaar gingen. Een zware opdracht…
Er gebeurde veel op korte tijd. Charles had voor een nieuwe baan in België gekozen en zou in ons appartement in Antwerpen gaan wonen. We hadden ondertussen ons huis in Temse verkocht en een appartement in Antwerpen gekocht. Dit met het idee dat we daar konden verblijven wanneer we in België waren. Tijdens de verbouwingen van het appartement zou Charles bij mijn ouders inwonen. De woning waar ik met de kinderen naartoe ging verhuizen, was wel drie keer kleiner dan het huis waar we vandaan kwamen. Er moest dus veel opgeruimd worden. In dezelfde periode ging ik ook weer werken. Ik was ondertussen een jaar bezig geweest om uit te zoeken of ik een chocolaterie kon openen, maar dat was gezien mijn situatie niet realistisch. Wonder boven wonder kon ik tot mijn grote vreugde voor twee dagen in de week bij een chocolaterie in Laren aan de slag. Het werk beviel mij ontzettend! Het gaf mij een extra boost om mijn toekomst zonnig in te zien.
Voor het nieuwe schooljaar begon zat ik samen met de kinderen in onze nieuwe woning. Het leuke was dat, omdat het huis zoveel kleiner was, we vaak in dezelfde ruimte zaten. Er was ook geen behoefte meer om andere plekken op te zoeken nu er, door onze relatie, niet langer spanning in de lucht hing. Ook al miste ik Charles, ik voelde dat ik de juiste beslissing had genomen. Voor het eerst in mijn leven was ik echt helemaal op mezelf aangewezen en werd ik een alleenstaande moeder met drie kinderen. Op de kinderen na hoefde ik niet langer met iemand te overleggen en dat voelde bevrijdend en spannend tegelijk. De zorg voor het gezin had ik al gedragen sinds de geboorte van Charlotte, maar nu waren er ook alle financiële zaken en klussen die moesten gedaan worden. Het vertrouwen in mijzelf was groot genoeg. Ik schafte zelfs een boormachine en andere klusmateriaal aan en ging aan de slag in ons nieuwe huis. Net zoals het geval was bij onze twee vorige woningen, hadden we nu ook lieve buren waar ik, als het nodig was, een beroep op kon doen. Mijn nieuwe leven beviel me wel!
Door mijn nieuw gewonnen vrijheid kreeg ik de kans om Ton bij mij uit te nodigen. De tijd was rijp om hem met mijn kinderen te laten kennis maken. Zowel Ton als ik vonden het erg belangrijk dat het voor hen niet overweldigend zou zijn. Daarom besloten we om hen één voor één te laten kennis maken, beginnende met mijn oudste, Charlotte. Ton stelde voor om ons mee te nemen naar een restaurant in de buurt en dat vond ik een goed idee. Het werd een gezellige, spontane avond. Charlotte kon alle vragen die ze had kwijt. Eén van de vragen was of wij snel zouden gaan samenwonen. Toen we uitlegden dat dit voorlopig nog niet aan de orde was, zag ik dat ze opgelucht ademhaalde. Ze vertelde mij aan het eind van de avond dat ze Ton een heel lieve man vond en was blij om mij weer gelukkig te zien. Ik hoopte dat wanneer we deze aanpak bleven volgen, we op een liefdevolle manier ons nieuw leven vorm konden geven. Maar dat was iets te gemakkelijk gedacht…
Mijn volgende leerproces was dat iedereen in zijn of haar tempo veranderingen aanbrengt in het leven. Ook al vond ik van mezelf dat ik er lang over deed om beslissingen te nemen, toch bleek ik sneller te zijn dan Ton. Zonder dat ik het toen besefte, leerde ik dat mijn behoefte om over mijn problemen te praten blijkbaar een waardevolle eigenschap was. Ik had Charles er in de loop van ons huwelijk toe gedwongen om zich te uiten en mijn kinderen had ik het aangeleerd. Het resultaat was dat onze problemen sneller werden opgelost. Bij Ton in het gezin was dit anders. Zij waren niet gewend om hun ziel en zaligheid bloot te leggen. Hoe beter ik Ton leerde kennen hoe meer ik besefte hoeveel moeite hij had om zijn grenzen aan te geven. Ik herkende het omdat ik er zelf ook vaak tegenaan liep. Om hem te sparen vroeg ik hem niets waarvan ik vermoedde dat het hem in een lastig parket zou kunnen brengen. Het resultaat was dat Ton, ook al voelde hij zich ongelukkig in zijn huwelijk, toch niet voor zichzelf opkwam. We moesten dus beiden leren om onze grenzen aan te geven en dat was best spannend omdat de ene sneller durfde te gaan dan de ander. Op deze manier bestond de kans dat we elkaar wel eens konden verliezen. Zo zijn er verschillende momenten geweest dat ons tempo net iets teveel van elkaar verschilde en ik bang was dat we er niet uitkwamen. Maar onze liefde voor elkaar was groter dan onze angsten en dat zorgde ervoor dat we uiteindelijk beiden voor onszelf konden kiezen.
In de loop van 2006 ging Ton alleen wonen. Omdat hij een eigen zaak had en zijn dochter, Lara, om de week bij hem kwam wonen, bleef hij in Drenthe. Charles was ondertussen van baan gewisseld en werkte in Parijs. Daarom moesten we een creatieve oplossing zoeken zodat onze kinderen hem vaak genoeg konden zien. We besloten dat Charles om de week in het weekend in mijn huis zou verblijven en ik dan bij Ton zou logeren. Kinderen blij en wij blij, daar ging het om. Tot mijn grote vreugde had Charles nu ook een vriend waar de kinderen en ik na enige tijd kennis met maakten. Het klikte meteen tussen Hans, de kinderen en ik. Waar ik enkele jaren daarvoor op had gehoopt, werd werkelijkheid. Al was het in een andere constructie, we hadden beiden een relatie waar we gelukkig in waren.
Op eigen kracht: 2007-2010
Ik had mijn leven thuis met de kinderen, wat over het algemeen vlot verliep en daarnaast mijn werk wat ik erg graag deed. Ondertussen had ik mij opgewerkt tot bedrijfsleidster en werkte ik 4,5 dagen in de week. Na twee jaar alleen te wonen, was ik mij bewust van mijn kunnen en was ik trots op mezelf. Charles en ik hadden ondertussen elk ons eigen leven en we voelden dat het tijd werd om de laatste stap te zetten, een echtscheiding. Ook al gingen onze gesprekken vrij vlot, het was toch een pijnlijk proces wat ik hoopte nooit meer mee te moeten maken. Afscheid nemen van een droom die je ooit had, doet altijd pijn. Gelukkig waren we elkaar in het hele proces nooit echt helemaal verloren en konden we toch vrienden blijven.
De kinderen en ik hadden ons leven nu definitief in Nederland en daarom besloot ik om een woning te kopen. Dat huis vond ik na enkele maanden later, gewoon om de hoek. Een rijtjeshuis, gelegen in een heel rustige en kindvriendelijke buurt. In de drukste periode van het jaar voor de chocolade business, de eindejaar periode, verhuisden we. Ons huis voelde goed, ik voelde mij meteen weer thuis. Ieder kind had zijn eigen kamer, we hadden een leuk tuintje, voor het huis alleen een fietspad dus geen hinder van auto’s. En het allerbelangrijkste, het was mijn huis! Af en toe moest ik mezelf even knijpen om te voelen of ik niet droomde. Ik had heel wat meegemaakt, maar ik had het gered, de rust was weergekeerd en daar was ik enorm dankbaar voor. Om dit te vieren nam ik de kinderen, Ton en mijn ouders de volgende zomer mee naar Frankrijk. In het sprookjesachtige Franse dorpje, La Roque-sur-Cèze, huurde ik een prachtige villa met alles erop en eraan. Daar nam ik afscheid van het zwaarste stuk in mijn leven en stond ik samen met diegene die mij lief waren open voor een nieuw begin.
De rust was bij mij dan wel weergekeerd, maar bij Ton nog niet helemaal. Hij woonde wel gescheiden, maar was op papier nog steeds getrouwd. Zijn vrouw was verhuisd naar een andere woning en Ton keerde terug naar zijn oude woning. Het voelde even alsof we achteruit gingen in plaats van vooruit. Maar we maakten er het beste van en genoten om het weekend van elkaar en de rust in de Drentse natuur. Op zich was onze latrelatie gezien onze situatie het beste, maar vaak baalden we er ook van. Vooral wanneer één van ons tweeën na een weekend of een avond samen weer naar huis moest rijden. We droomden van een plek waar we konden gaan wonen als de tijd daar zou zijn, maar meer dan een droom werd het voorlopig niet.
In 2008 kwam er een grote ommezwaai. De woning van Ton werd ondanks de crisis snel verkocht. Ondertussen zette hij de echtscheiding in gang en kwam er ook voor hem een eind aan acht intense jaren van verdriet, pijn en onzekerheid.
Eindelijk samen: 2010-2012
2010 werd een feestelijk jaar! In begin april kreeg ik te horen dat Ton een lintje zou krijgen. Het werden drie spannende weken waarin hij natuurlijk niet te weten mocht komen wat hem te wachten stond. Maar het lukte en op de bewuste dag stond ik al heel vroeg met zijn pak aan zijn kantoor. Nietsvermoedend reed ik hem naar het gemeentehuis waar zowel zijn kinderen en ex-vrouw als mijn kinderen zaten te wachten. Het werd een feestelijke dag waar we nu nog steeds mooie herinneringen aan hebben. In datzelfde jaar hebben we ook een groot verlovingsfeest gegeven. Het was tijd om alles achter ons te laten en met iedereen ons geluk te delen. De zon scheen uitbundig en iedereen genoot van de muziek, de hapjes, de drankjes en de feestelijke sfeer. We lieten ballonnen op om kleine Casper te danken voor zijn begeleiding, want zo voelde het voor ons. Het waren zware jaren geweest, maar altijd scheen aan het eind van de tunnel uiteindelijk de zon en waren we weer een stap verder in ons proces. En ook nu hielp Casper ons met de volgende stap, want in november 2010 verhuisde Ton voor de laatste keer. En dit keer naar ons in Eemnes! Nu ook zijn dochter Lara ging studeren, had hij zijn taak volbracht.
Zodra de rust voor ons beiden op privévlak was weergekeerd, begon het te rommelen op mijn werk. Door de crisis werden er twee filialen afgestoten en nam ik na zes jaar afscheid van mijn collega’s. Ook al was het jammer, het werd ook tijd voor iets anders. Voor ik bij de chocolaterie begon, droomde ik al van een eigen zaak en nu was de tijd daar rijp voor. Casper hielp mij met ideeën en een naam en na enkele maanden werd Le Petit Palais geboren. Het was hard werken, maar ik genoot er ook van om mijn eigenheid in mijn zaak te steken. En altijd was er de steun van Ton die me hielp op momenten dat het echt nodig was en op mijn beurt was ik er voor hem. We vormden een team door dik en dun. Het werd tijd voor de kroon op onze relatie, een huwelijk…
24 maart 2012 was het zover, de geboortedag van kleine Casper. Hij zorgde ook dit keer voor prachtig zomers weer zodanig dat we de hele dag buiten konden genieten. We voelden ons zo ontzettend dankbaar voor alle liefde en geluk dat we mochten ervaren. Samen met onze kinderen genoten we van elk moment van de dag. Onze weg was niet over rozen gegaan, maar dat had ons alleen maar gesterkt in de liefde die we voor elkaar voelde. En dat is tot op de dag vandaag nog steeds zo!
