Aangenaam, ik ben Mijzelf – De ontdekkingstocht naar mijn authenticiteit
Hoe meer antwoorden ik van Charles kreeg, hoe meer vragen ik had. Nu hij besefte dat ik niet meteen mijn koffers zou pakken begon hij wat meer open te staan om met mij te communiceren. Hij probeerde op mijn vragen te antwoorden en vertelde zelfs af en toe over zijn vriend. De luchtige sfeer zorgde ervoor dat ook hij vragen aan mij ging stellen. Zo wilde hij weten of ik hem ooit had bedrogen. Ik antwoordde hem dat ik op een keer bijna in de verleiding was gekomen, maar dat het uiteindelijk niet was gebeurd. Hierdoor kreeg hij zo’n groot schuldgevoel dat hij alles wat hij tot dan toe verzwegen had, begon op te biechten. Uiteindelijk was hij niet alleen sinds kort aan het chatten met zijn vriend, maar had hij met deze man de laatste jaren een relatie gehad. Het hoge woord was eruit. Hoe gek het ook klinkt, ik was ook deze keer niet boos. Ik was opgelucht omdat mijn gevoel mij ook nu niet in de steek had gelaten. Ik smeekte Charles om voor eens en altijd de waarheid te spreken omdat we anders nooit tot een oplossing konden komen. Dit was serieus, mijn man had een relatie met een andere man. Hoe konden wij dit samen overleven? Ik geraakte in paniek bij de gedachte dat we uit elkaar zouden gaan. De behoefte om alles met mijn vriendinnen te delen werd alsmaar groter. Ik kon dit toch niet eeuwig voor hen geheim houden? Uiteindelijk gaf Charles toe en mocht ik mijn verhaal delen met Carlien. Zij had geen partner en volgens hem was er dan minder kans dat het zich als een lopend vuurtje zou verspreiden. Het was eigenlijk een absurd idee om het wel met de ene vriendin te delen en niet met de andere. Tenslotte waren wij bijna altijd samen. Maar het was beter dat dan niets. Zoals ik al had verwacht oordeelde Carlien niet en bood ze alleen een luisterend oor. Ik vertrouwde haar mijn zorgen toe over mijn kans op een SOA. Het idee dat ik hiermee besmet zou zijn, maakte mij bang. De enige oplossing om dat uit te sluiten was een bezoek aan de huisarts. Toen hij mijn verhaal aanhoorde, vroeg hij of ik naast een test ook met een psycholoog wilde gaan praten. Hij vond dat ik wel veel op mijn bordje had gekregen het voorbije jaar. Mijn eerste gevoel zei me dat ik dit niet nodig had. Wat gingen anderen van mij denken? Misschien dachten ze wel dat ik gek was? Was het niet Charles die een probleem had? Toen ik het wat had laten bezinken, wilde ik het toch een kans geven. Na enkele weken bleek uit de bloedonderzoeken dat er niets aan de hand was. Een hele opluchting! Rond die tijd maakte ik kennis met mijn psychologe, Mieke.
Ook al vond ik het idee om naar een psychologe te gaan iets voor een Amerikaanse soap, toch had ik meteen een klik met Mieke. Het was een vrouw met een zachte uitstraling en erg professioneel. Ik had mij voorgenomen om alles ter sprake te brengen behalve het feit dat ik verkracht was geweest. Naar mijn idee was dit niet van toepassing omdat het gebeurd was voor ik Charles had leren kennen. Hier had ik het dus mis… Ze merkte al bij onze eerste afspraak dat ik iets achter hield. ‘Mijn geheim’ kwam al snel boven water. In tranen deed ik haar het hele verhaal: over het misbruik, hoe ik mij hier heel mijn leven voor geschaamd had, welke oplossing ik had gevonden om mijzelf te straffen en mijn schuldgevoel omdat ik het nooit aan Charles had verteld. Het was een opluchting dat ik het na al die jaren aan iemand kwijt kon en vooral dat er niet over mij werd geoordeeld. Volgens Mieke was dit moment het begin van mijn genezingsproces. De volgende stap was Charles te vertellen over mijn trauma en hoe ik ermee was omgegaan. Hier zag ik enorm tegenop! De vloek die ik over mezelf had afgeroepen kon ervoor zorgen dat we uit elkaar gingen en dat wilde ik niet. Uiteindelijk heb ik Charles gevraagd om mee te gaan naar mijn eerstvolgende therapiesessie. De schaamte was zo groot dat ik het hem thuis niet durfde te vertellen. Het voelde als een zware biecht, maar het was tegelijk een opluchting. Ik kon nu voor het eerst, onder de veilige begeleiding van Mieke, het kleine meisje in mezelf laten voelen dat zij niets fout had gedaan. Er was een begin gemaakt om op mezelf te leren vertrouwen en de vloek te laten varen. Dat was een hele overwinning!
Door mijn sessies bij Mieke leerde ik meer mezelf te zijn en dit kwam ook mijn relatie met Charles ten goede. De realisatie dat Charles en ik mensen van vlees en bloed waren en dat we fouten konden en mochten maken, zorgde ervoor dat hij voor mij niet langer op een voetstuk stond. Als we met elkaar verder wilden, kon dit alleen in een open relatie en als gelijkwaardige partners. Dit betekende onder meer, geen geheimen hebben voor elkaar. Het was een hele opluchting dat ik nu eerlijk kon zijn en hoopte dat ook Charles voldoende vertrouwen had gekregen om hetzelfde te doen. Samen bepalen hoe we onze relatie opnieuw vorm konden geven maakte het, naast alle verdriet en onzekerheid, toch ook erg spannend. Het kon bijvoorbeeld betekenen dat we elk een partner hadden naast onze relatie. Met deze optie had ik nooit rekening gehouden. Ik vond het niet vreemd om tijdens mijn huwelijk verliefd te worden op een andere man, maar iets met die verliefdheid doen, dat was een stap te ver. Nu betrapte ik mezelf erop dat het idee mij in onze huidige situatie toch verleidelijk in de oren klonk…
Het einde van 2003 naderde en Charles en ik besloten om het jaar knallend af te sluiten. Samen met onze vrienden organiseerden we thuis een groot nieuwjaarsfeest. We proostten op het nieuwe jaar en hoopten dat 2004 ons uit het diepe dal zou halen waar we het voorbije jaar in terecht waren gekomen.
Een nieuwe wending: 2004-2007
Onze kinderen waren tot dan toe niet op de hoogte van onze situatie. Wanneer ze merkten dat we verdrietig waren gingen ze ervan uit dat het te maken had met het overlijden van Casper. Charles vond het erg moeilijk om de stap te zetten. Hij was bang dat hij de kinderen hierdoor ging verliezen terwijl ik ervan overtuigd was dat hij zich nodeloos zorgen maakte. Charlotte was ondertussen dertien en ik vond dat zij het recht had om van ons te horen wat er aan de hand was. De kans was reëel dat ze het via een andere bron vernam en dat wilde ik absoluut vermijden. Hier was Charles het met eens. Toen ik hem beloofde dat ik aan zijn zij zou staan, hakte hij de knoop door en gingen we het gesprek aan. Het verliep zoals ik had verwacht. Er was verdriet en er vloeiden bij ons alle drie de nodige tranen, maar Charlotte was ook opgelucht toen ze hoorde dat we niet meteen uit elkaar gingen. Het stelde haar gerust dat we naar een weg zochten om toch op een gelukkige manier met elkaar verder te kunnen. We hadden het goed aangepakt, ik kreeg het vertrouwen dat we hier echt samen uit gingen komen!
Toch was het erg zoeken hoe we onze nieuwe relatie vorm gingen geven. Het was uiteindelijk geen alledaagse situatie. Charles had al een relatie en wilde die vanzelfsprekend graag behouden. Daar had ik geen problemen mee. Ik wilde het allerliefst zijn vriend betrekken bij ons gezin. Als we dan toch geen doorsnee gezin gingen vormen dan konden we maar beter ‘all the way’ gaan. Ik was niet voor het stiekeme gedoe, dat trok ik niet. Charles was er niet gerust in, hij was bang dat zijn vriend zou afhaken. Daar begreep ik niets van… Wat kon hij er tegen hebben dat we hem verwelkomden in ons gezin? Om zijn vriend van mijn goede bedoelingen te overtuigen, schreef ik hem een kaart die Charles bij hun eerstvolgende afspraak meenam. Tot mijn grote verwondering kreeg hij gelijk. Zijn vriend sloeg mijn voorstel af. De dag na hun gesprek kreeg ik een mail van hem waarin hij mij hartelijk dankte voor mijn lieve kaart en waarin hij zijn bewondering naar mij toe uitsprak. Hij vertelde mij dat hij het ontzettend liefdevol vond hoe ik na alles wat er gebeurd was mijn huwelijk nog een kans wilde geven. Het feit dat ik Charles daarbij zijn vrijheid schonk en hem wilde verwelkomen had hem erg geraakt. Maar hij vond hun relatie niet sterk genoeg om zo’n plaats in ons gezin te krijgen en hij wilde het daarbij laten. Een weg hierin zoeken, bleek nog moeilijker te worden dan ik al had gedacht. Charles wilde zijn relatie niet opgeven en dat begreep ik. Maar anderzijds kon ik mij niet voorstellen hoe we na elke afspraak zouden thuiskomen en met ons eigen gezinnetje verder zouden gaan alsof er niets aan de hand was. Dat klopte naar mijn gevoel gewoon niet. Het bleef dan ook een heikel punt en zorgde voor de nodige ruzies.
Ondertussen verlangde ik erg naar liefde en passie in mijn leven. Op momenten dat Charles en ik geen woorden hadden, ervaarde ik een vorm van genegenheid. Soms neigde het zelfs naar een voorzichtige vriendschap, maar meer dan dat was het niet. De tijd van uitgaan zoals in mijn tienerjaren was voorbij dus ik verwachtte niet zo snel iemand te leren kennen. Tot mijn verbazing kwamen er in de volgende maanden toch voorstellen van mannen die een afspraak wilden maken. Ik ging er maar wat graag op in, maar het was niet wat ik ervan gehoopt had. Het deed alleen maar meer pijn en ik had al ellende genoeg. Ik werd mij ervan bewust dat ik door mijn situatie ontzettend kwetsbaar was. Het was beter om mij voorlopig te concentreren op mijn ‘genezingsproces’. Hoe erg ik er ook naar verlangde om liefde te ontvangen, ik was blijkbaar nog niet toe aan een andere relatie. Toch was het goed geweest dat ik deze stap had gezet, het gaf ook duidelijkheid. Tot hiertoe had alleen ik moeten voelen wat het betekende dat Charles een stuk van zijn leven met iemand anders deelde. Nu voelde Charles voor het eerst wat zo’n situatie met hem deed en dat bleek geen fijn gevoel te zijn. Onze gesprekken werden anders nu we ons ervan bewust werden dat we misschien niet voor elkaar zouden blijven kiezen. Charles probeerde mij er nog van te overtuigen dat zijn situatie toch echt anders was vermits hij biseksueel was. Een relatie naast de onze was voor hem dus logisch. Ik daarentegen was hetero en had een man, dus waarom zou ik op zoek moeten gaan naar een andere relatie? Vreemd genoeg kon ik zijn logica op dat moment wel begrijpen. Maar dat bleef niet zo…
Het werd een tijd van aantrekken en afstoten. Van samen huilen en naar elkaar schreeuwen. Van knallende ruzies en knallende deuren. Van hoop en wanhoop. Er was zeker de liefde voor ons gezin waar we geen afscheid van wilden nemen, maar was er nog de liefde voor elkaar? Of was dat gewoon een gevoel omdat we elkaar al zo lang kenden? Was er teveel gebeurd, teveel kapot gemaakt? We waren moe en verlangden naar rust, maar die was moeilijk te vinden. De zomertijd was in zicht en we besloten om een poos uit elkaar te gaan. Op die manier konden we misschien de nodige rust krijgen om alles op een rijtje te krijgen. Nu konden we niet anders dan ook Elisabeth en Michaël van onze situatie op de hoogte te brengen. Het was een moeilijk gesprek, zeker nu we hen niet konden beloven dat we terug voor elkaar zouden kiezen.
Charles vond een guesthouse in onze buurt waar hij voor onbepaalde tijd kon intrekken. Na onze zomervakantie op Tenerife, wat een rampenvakantie werd, verliet Charles ons huis. Er volgde inderdaad rust, maar die deed ook ontzettend veel pijn. Al zagen we Charles toen hij nog thuis woonde alleen maar ’s avonds, het was toch anders. Ik werd mij ervan bewust dat dit wel eens het begin van het einde van onze relatie kon betekenen. Dit had ik nooit gewild…
We hadden afgesproken dat de kinderen om het weekend naar Charles zouden gaan en dat brak mijn hart. Daar zat ik, moederziel alleen in dat grote huis. Huilend zat ik aan tafel. Hoe zou ik dit weekend overleven? Ik dacht aan Carlien en vroeg mij af of zij ook alleen was? Misschien konden we samen iets ondernemen? Ik besloot haar te bellen en dat was een goede zet. Carlien ging naar haar broer en schoonzus logeren en stelde voor of ik zin had om mee te gaan. Dat hoefde ze geen twee keer te vragen. Ik nam haar aanbod in dank aan! De liefdevolle ontvangst en aandacht verzachtte een beetje de hartenpijn die ik voelde. Het hielp mij om mijn eerste weekend zonder de kinderen en Charles door te komen.
Gelukkig had ik Casper… Ik voelde niet langer het intense verdriet over zijn heengaan, maar putte kracht uit de bewustwording van zijn permanente aanwezigheid. Als het bij momenten toch zwaar werd dan zag ik een wit vlindertje, een veer of hoorde ik het nummer ‘Music’ en kon ik weer verder. Mijn overtuiging was dat Casper er niet alleen voor mij was, maar voor iedereen in ons gezin die behoefte had aan zijn steun en begeleiding. Het enige wat je moest doen, was voor hem openstaan, de rest volgde vanzelf.
Ik was ervan overtuigd dat hij mij naar Orpheus had geleid. Hoe langer hoe meer lotgenoten kwamen op mijn pad en dat deed me goed. Er stond in september een heterodag in Kijkduin op het programma. Samen wandelen, samen praten en samen eten. Tot hiertoe voelde ik mij het veiligst op de chat of bij onze gespreksgroep in Utrecht. Maar nu Charles niet meer thuis woonde, dacht ik dat het misschien een goed moment was om een stapje verder te zetten en mijn lotgenoten ‘live’ te ontmoeten. Toen die dag was aangebroken, reed ik met een gevoel van gezonde spanning en nieuwsgierigheid richting Kijkduin. Het was een prachtige zonnige dag, een mooi begin. Daar aangekomen kwam ik in een warm bad terecht. De namen en foto’s van al die lieve mensen die ik de laatste maanden had gesproken, gingen nu ook echt leven. Met een kopje koffie of thee werd er bijgepraat en klonken de lachsalvo’s al snel door de lucht. Voorbijgangers konden niets vermoeden van het stille verdriet dat ons met elkaar bond. Blootvoets genoot ik daarna van een lange strandwandeling terwijl we ondertussen met elkaar van gedachten wisselden. Het was een erg grote groep, dus het was niet mogelijk om met iedereen te spreken, maar dat maakte niet uit. Ik was verbluft door de gemeenschappelijke verhalen ook al hadden we heel verschillende achtergronden. We sloten de dag af met een heerlijke maaltijd in een restaurant met zicht op zee. Ik schoof aan bij een groep aan het eind van een lange tafel. Naast mij hield een man plaats voor zijn vriendin. Zij zou iets later aanschuiven omdat ze die dag moest werken. Met een verliefde blik in zijn ogen vertelde hij dat zij nog niet zo lang een relatie hadden. Ze hadden elkaar bij Orpheus leren kennen. Zijn energie straalde zoveel vreugde en positiviteit uit dat ik erdoor aangestoken werd. Hij gaf mij hoop, het idee dat ook ik ooit terug gelukkig zou zijn, deed mij stralen. Een betere afsluiting had deze dag niet kunnen hebben! Met een goed gevoel reed ik weer naar huis. Ik mocht de moed niet opgeven, het leven ging mij op een dag ook weer toelachen.
De weken daarna begon ik hoe langer hoe meer te denken dat het misschien niet realistisch was om samen te blijven. Waren we niet aan een dood paard aan het trekken? Zouden we wel écht kunnen zijn naar onszelf toe? Was het misschien niet liefdevoller om elkaar los te laten ook al zou dat ontzettend veel pijn doen? Plots was ik eruit! Hoe moeilijk het ook was en hoe zwaar het ook zou worden, ik ging een punt zetten achter onze relatie. Het was zondagochtend en de kinderen waren bij mij dus ik wist niet of Charles thuis was. Ik besloot hem een SMS te sturen met de vraag of ik na het avondeten langs mocht komen om te praten. Charles reageerde snel en vond het goed. De hele dag stond voor mij in het teken van afscheid nemen. Ik voelde mij alsof ik in een andere wereld leefde. Alsof ik naar een toneelstuk keek waar zich een drama afspeelde. Eindelijk was het zover en reed ik naar Charles zijn ‘nieuwe thuis’. Het zweet stond in mijn handen als ik naar zijn deur liep. Nu gaat het gebeuren, dacht ik. Charles deed de deur open en wat onwennig stonden we elkaar aan te kijken. “Ik wil je wat vertellen.” zei ik. “Dat dacht ik al…” antwoordde hij. “Ik ook, maar ik kan het je niet vertellen. Ik heb het vandaag in een brief geschreven. Zou je het willen lezen voordat jij je verhaal doet?” Ik was verbaasd maar tegelijk ook opgelucht dat ik niet eerst moest vertellen waarom ik langskwam. Ik was ervan overtuigd dat Charles een einde aan ons huwelijk ging maken en voor mij de hete aardappelen uit het vuur zou halen. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik de brief van wel elf kantjes aannam. Mijn ogen gleden over de eerste zinnen en de angst wat ik te lezen zou krijgen, sloeg om in verbazing. Charles wilde helemaal niet waar ik voor gekomen was, hij wilde geen einde maken aan onze relatie, hij wilde MIJ. Hij was door alleen te wonen tot de conclusie gekomen dat hij niet zonder mij kon en wilde leven. Het was een brief waarin hij zijn liefde voor mij beschreef en vertelde wat ik voor hem betekende. Hij was zich bewust van de pijn die hij mij had aangedaan en dat speet hem heel erg. Ook al wilde hij zijn geaardheid niet langer ontkennen, toch was hij ervan overtuigd dat hij een manier kon vinden om ermee om te gaan zonder dat het ons parten zou spelen. Hij besloot zijn brief met de vraag of ik ons huwelijk toch nog een laatste kans wilde geven. Verward keek ik Charles aan: “Ik was naar hier gekomen om een einde aan onze relatie te maken” zei ik stil. “Daar was ik al bang voor”, antwoordde hij en keek naar de grond. “Maar hoe zie jij dat dan? Je bent toch homo? Je wilt het niet ontkennen, hoe ga je dat dan doen?” “Ik zal dit wel zien. Ik weet dat het zo is en dat is voldoende. Ik kan de gedachte niet verdragen dat wij niet meer samen zouden zijn”, antwoordde hij. Die gedachte kon ik ook niet verdragen, maar was het wel realistisch wat hij wilde proberen? Na deze liefdevolle bekentenis durfde ik het niet meer aan om een punt achter onze relatie zetten. Ik voelde dat hij het meende en kon geen afscheid nemen. Niet hier en nu. Voor de laatste keer maakten we afspraken. Deze keer zou alles echt open moeten zijn. Geen geheime afspraken meer, alles zou nu met elkaar besproken worden. Met zijn koffer in de hand gingen we het tuinpad af naar onze auto’s, het was nog niet voorbij…
Het was feest! De kinderen waren door het dolle heen dat papa terug thuis was. Klaar met de weekenden bij papa of bij mama! Terug gezellig samen onder één dak! Ik genoot van het geluk van de kinderen en hoopte dat ik de juiste beslissing had genomen. De toekomst zou het uitwijzen… Het was fijn om na al die maanden weer een gezin te vormen. Ondertussen was het november en ik had mij ingeschreven voor een workshop van de heterogroep. Omdat dit het eerste weekend was na Charles zijn thuiskomst had ik niet veel zin om te gaan. Maar hij moedigde mij aan om het toch te doen omdat het mij zoveel rust bracht. Ik moest mijn geen zorgen maken, Charles zou met de kinderen wat leuks gaan doen. Ik beloofde om ’s avonds niet met het gezelschap mee uit eten te gaan, maar naar huis te komen. Opgewekt stapte ik in mijn auto terwijl ze mij vrolijk uitzwaaiden. Het werd een boeiende middag met allerlei opdrachten. Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en kletste wat met oude bekenden. Wanneer het tijd werd om naar het restaurant te vertrekken, nam ik afscheid. Enkelen reageerden verbaasd, maar toen ze hoorden dat Charles weer thuis begrepen ze dit. Ze wensten ons dan ook veel geluk met onze beslissing. Het was fijn om te voelen dat er geen oordelen werden uitgesproken. Elk zijn eigen weg, ieder zijn verhaal, een fijne groep mensen waar ik mij helemaal thuis voelde.
In de week die hierop volgde, hadden we weer onze maandelijkse praatgroep in Utrecht. Deze momenten wilden we ondertussen niet meer missen. We gingen die avond aan de groep vertellen dat we terug samenwoonden. Op geen enkele manier kon ik vermoeden wat voor een wonderbaarlijke avond het voor mij zou worden…
Om onze auto op de privéparking te kunnen zetten hadden we de sleutel van de slagboom nodig. Daarom stopte Charles bij de ingang van het gebouw en wilde ik snel even naar boven lopen om hem te halen. Bij het uitstappen gebeurde er iets met mij. Ik zag in de verte een persoon bij de slagboom staan en ook al kon ik niet zien wie het was, deze persoon raakte mij tot in mijn ziel. Er bestaat een gezegde, ‘alsof de tijd bleef stilstaan’ en zo was het ook echt! Ik stond aan de grond genageld terwijl de persoon als in een vertraagde film naar mij toekwam. “Hoi!” zei hij terwijl hij mij drie zoenen gaf. “Hebben jullie ook de sleutel van de slagboom nodig?” Verwonderd keek ik hem aan en terwijl ik mij afvroeg waar ik hem van kende, wist ik er nog net een “Ja…” uit te krijgen. “Dan gaan we hem toch samen halen!” hoorde ik hem vrolijk zeggen en weg was hij. Als in een trance liep ik achter hem de trappen op en enkele seconde later de trappen weer af. Dit gevoel had ik nog nooit meegemaakt… “Ik doe de slagboom open, rijden jullie maar achter mij aan. Dan zien we elkaar zo weer!” zei hij enthousiast toen we terug bij onze auto stonden. Ik lachte naar hem en stapte in. “Wie was dat?” vroeg Charles meteen. “Ik weet het niet…” antwoorde ik een beetje ongemakkelijk. “Hoe kan dat nu, hij geeft jou drie kussen en jij kent hem niet?” zei hij een beetje geïrriteerd. “Ja, het is echt zo, ik weet niet wie dat is…” Ik wist het ook echt niet en toch was ik helemaal ondersteboven van deze onbekende man. Wat was er met mij aan de hand? Bovengekomen namen we plaats in de grote kring. Het bijzondere gevoel dat ik had, was nog steeds niet weg en tot overmaat van ramp ging de bewuste man over mij in de kring zitten. Wie was dit toch en waarom voelde ik mij zo? Waar kende hij mij van? Ik wist niet eens of hij homo of hetero was. De moderator opende de avond en vertelde ons dat er hoog bezoek was. “Naast mij zit Ton, één van onze voorzitters uit het bestuur. Ton gaat de verschillende gespreksgroepen af en wij hebben de eer om hem vanavond bij ons te mogen ontvangen.” Ton, zo heette hij dus blijkbaar, wuifde het compliment lachend weg en zei dat hij blij was om deze avond in onze groep te mogen doorbrengen. Nu merkte ik ook dat hij een dame bij zich had, zijn vrouw vermoedde ik. Omdat de groep erg groot was, splitsten we ons op in twee groepen. Ik besloot bewust om niet bij Ton te gaan zitten omdat ik mij onrustig voelde. Wat er die avond verder besproken werd, kan ik mij niet meer herinneren. Wel dat ik aan het eind van de avond nog steeds niet wist wie Ton was en hij mij blijkbaar wél kende. Na de groepsgesprekken zag ik hem met een vrouw van onze heterogroep aan de bar staan praten en besloot ik naar hen toe te gaan. Misschien kwam ik zo te weten wie hij was en kon ik het mysterie oplossen. Hij begroette mij enthousiast wanneer ik bij hen kwam staan en ik werd meteen bij hun gesprek betrokken. De puzzelstukjes vielen in elkaar zodra ik hem hoorde vertellen over het intense verdriet dat hij had in verband met de weg die zijn vrouw had gekozen om op zoek te gaan naar haar geaardheid. Nu werd mij duidelijk dat we elkaar al twee keer eerder hadden ontmoet bij de heterodagen waar ik naartoe was geweest. Ik had hem daar niet opgemerkt, maar hij mij blijkbaar wel. Hij vertelde over zijn gekwetste gevoelens, de liefde die hij nog steeds voor zijn vrouw voelde en de verwarring die dat met zich meebracht. Zijn verhaal raakte mij omdat het op zoveel vlakken overeenkwam met mijn verhaal. Het was bizar, want ook hij was net als Charles na enkele maanden terug thuis komen wonen. Zij hadden eveneens besloten om hun huwelijk nog een kans te geven. Toen ik hen veel geluk wenste en ondertussen naar zijn vrouw keek die aan de andere kant van de kamer stond, vertelde hij mij dat het niet zijn vrouw was. Zij was een lesbische vriendin die graag de gespreksavond in Utrecht wilde bijwonen. De tijd vloog voorbij. Veel te snel moesten we afscheid nemen en wensten we elkaar het allerbeste toe. De rit naar huis bleef ik denken aan wat hij verteld had en hoe gelijkend onze verhalen waren. Een bijzondere liefdevolle man, ik hoopte dat onze wegen zich nog zouden kruisen.
