Aangenaam, ik ben Mijzelf – De ontdekkingstocht naar mijn authenticiteit

Ik had gehoopt dat door de volgende dagen wat afstand te nemen, de lucht tussen ons wel weer zou opklaren. Maar niets was minder waar… De weken en zelfs maanden die erop volgden ging het van kwaad naar erger. Het werd zo erg dat er een kamp Karen en een kamp Katrien werd gevormd en dit was nooit mijn bedoeling geweest. Het was zelfs nooit mijn bedoeling geweest om iets met Charles te beginnen. Het liep zoals het liep en het leek alsof het zo had moeten zijn. Het waren voor zowel Katrien als voor mij moeilijke maanden, er was iets gebroken. De barst werd mettertijd wel weer gelijmd, maar het liet toch zijn sporen na. Ook al spraken we weer met elkaar en gingen we de volgende zomer weer samen naar Zwitserland, het volledige vertrouwen dat er eens was, kwam niet meer terug. Tot twintig jaar later Katrien mij een bijzonder lieve e-mail stuurde waarin ze mij vertelde dat ze er indertijd allemaal wat zwaar aan had getild en dat de periode dat wij vriendinnen waren één van de mooiste jaren uit haar leven waren geweest. Dat heeft mij ontzettend veel plezier gedaan en ik ben haar nog steeds erg dankbaar voor die bewuste
e-mail.

Zo verdrietig als ik was over mijn verwijderde vriendschapsrelatie met Katrien, zo gelukkig voelde ik mij in mijn relatie met Charles. Hij was alles wat ik mij kort daarvoor gewenst had. Ik genoot van de rust die hij uitstraalde en het feit dat hij zijn leven voor elkaar leek te hebben. Hij had een goede vaste baan, een leuke vriendenkring en een eigen auto waar hij ontzettend trots op was. We voelden ons gelukkig samen. Charles vertrouwde mij toe dat hij zo genoot van mijn open en sociale karakter. Zelf was hij vrij gesloten en voelde zich een grijze muis. Dat was voor mij een extra motivatie om hem meer zelfvertrouwen te geven.

De onzekerheden waar Charles met te kampen had lagen op een ander vlak dan mijn onzekerheden. We vulden elkaar dus onbewust mooi aan. Ik was heel sociaal, een haantje de voorste en voerde overal het hoogste woord. Wanneer ik onder de mensen was, voelde ik mij helemaal op mijn gemak. Het was de stilte en niet de beweging die mij onrust gaf. Charles daarentegen leek de rust en de stabiliteit zelve. Eerst nadenken en dan pas handelen. Zo brachten we elkaar een beetje meer naar het midden. We kwamen beiden ook uit een heel verschillend nest. Hij was de derde van een gezin met vier kinderen. Zijn vader was kort voor zijn tiende verjaardag plots overleden en dus moest zijn moeder als jonge weduwe verder met vier jonge kinderen. De verhalen die ik van haar over haar huwelijk te horen kreeg, waren voor het grootste deel negatief. Dat vond ik niet leuk voor Charles. Over je overleden vader, die je als kind maar zo kort gekend hebt, wil je het allerliefst mooie verhalen horen.

Mijn schoonmoeder was een vrouw die erg teleurgesteld was in het leven. Ze werd geboren met een hazenlip, wat in die tijd moeilijk te verhelpen was. Ze vertelde mij, dat ze geen voortanden had gehad tot haar achttiende verjaardag. Dat heeft een grote stempel op haar leven gedrukt. Ze heeft mij meer dan eens verteld dat ze bij mensen die wegkeken, zorgde dat ze haar in haar gezicht moesten aankijken. Op deze manier ging ze om met de boosheid die ze in zich had. Ze ontmoette Charles zijn vader pas op latere leeftijd op een dansschool. Hij was volgens haar een onzekere, heel bescheiden man. In het begin van zijn carrière was hij leraar, maar dat kon hij niet aan en is daarom een opleiding als boekhouder gestart. Die job heeft hij voor de rest van zijn leven uitgeoefend. Volgens de verhalen van mijn schoonmoeder was hij erg op zichzelf terwijl zij juist iemand was die onder de mensen wilde zijn. Hun leven bestond uit werken, voor de kinderen zorgen, de kerk op zondag en één keer per jaar in de zomer op vakantie. Ze logeerden altijd in een hotel en dat was de ideale gelegenheid om andere mensen te zien, maar daar stak haar man een stokje voor. Hij wilde alle tijd samen met het gezin doorbrengen. Iedereen moest op tijd naar bed en de volgende dag vroeg op zodat ze ten volle van hun dag konden genieten. Mijn schoonmoeder klonk verbitterd wanneer ze met deze verhalen kwam.

Ze was altijd blij met een luisterend oor. Zodra ze merkte dat ik ervoor open stond, kwamen de verhalen. Mijn schoonmoeder kwam zelf uit een deftig gezin. Haar vader had een hoge graad in het Belgische leger en haar moeder overleed op jonge leeftijd. Hij hertrouwde en zij heeft het nooit met haar stiefmoeder kunnen vinden. Ze leefden in weelde en alles draaide om de etiquette. Charles zijn grootvader was het volgens haar niet eens met de keuze die zij gemaakt had om met Charles zijn vader te trouwen. Bij hem gaan klagen over haar ontevredenheid in haar huwelijk was dan ook geen optie. Maar zodra ze weduwe werd, ging haar vader zich gedragen als de patriarch van de familie. De eerste weken na het overlijden van mijn schoonvader sliep mijn schoonmoeder met haar kinderen in één kamer. Zijn plotse overlijden bracht zoveel bij hen teweeg dat ze het liefst in elkaars nabijheid bleven, ook ’s nachts. Zodra haar vader dit te horen kreeg, besliste hij kordaat dat hier een eind aan moest komen en moesten de kinderen, hoe jong ze ook waren, terug in hun eigen bed slapen. De onmacht die ze toen voelde, deed haar beslissen om niets meer over haar gezin aan anderen te vertellen. Voor mij werd duidelijk dat zij op dat moment de beslissing heeft genomen om zich te focussen op haar kinderen. Ze zou haar geluk zoeken via het leven van haar kinderen en werd hierdoor zelf een matriarch. Dat wat ze zo verschrikkelijk vond aan haar vader ging ze zelf toepassen op haar eigen leven. Ze had de grootste moeite om haar kinderen los te laten en hen een eigen leven te laten leiden. De kinderen voelden de eenzaamheid van hun moeder en probeerden haar zoveel mogelijk tegemoet te komen. Dit was dan ook de reden dat de jeugdbeweging voor Charles zo belangrijk was, het was zijn uitlaatklep. Daar kon hij meer zichzelf zijn en volop genieten. Zo vaak hij kon was hij daar te vinden en hoe ouder hij werd, hoe meer hij op deze manier van haar afstand kon nemen. Voor de rest probeerde hij de perfecte zoon te zijn die hard studeerde, naar de kerk ging en hielp waar hij maar kon. Zijn moeder werkte niet, maar hield ook niet van het huishouden en bracht haar dagen door met handwerk en lezen. Het gevolg was dat hun huis verslofte en dat vond Charles vreselijk. Hij deed er zoveel mogelijk aan om het huis mee te onderhouden, maar dat werd vaak niet in dank aangenomen. Zij zag dit als een bewijs dat hij zich voor haar schaamde en werd daar dan weer boos om. Charles hield vanzelfsprekend van zijn moeder, maar door de controle die ze wilde blijven houden, had hij het niet makkelijk. Toch koos hij ervoor om thuis te blijven wonen. Zijn loyaliteit was groter dan zijn verlangen naar vrijheid.

Voor Charles was het gezin waar ik uit kwam een verademing omdat het totaal het tegenovergestelde was van wat hij gewend was. Wij waren erg open en bespraken zowat alles met elkaar. Mijn ouders waren een stuk jonger dan mijn schoonmoeder en zij stonden heel anders in het leven. Omdat mijn vader dagelijks met jongeren te maken had, bleef hij jong van hart. Zijn werk als DJ zorgde ervoor dat hij goed mee kon met wat leefde onder jonge mensen. Mijn moeder heeft altijd gehouden van woninginrichting, bloemschikken en tuinen en deelde deze passie met Charles. Ook van het leven dat we hadden in Zwitserland genoot hij. Zodra zijn eerste vakantie aanbrak, koos Charles ervoor om mee te gaan. Het klikte dus erg goed tussen hem en mijn ouders en dat heeft mijn schoonmoeder erg moeilijk gevonden. Wat Charles en ik ook voor haar deden, ze heeft altijd het gevoel gehad dat ze niet goed genoeg was en dat liet ze dan ook voelen.

Ondertussen ging mijn dagelijkse leven verder en moest ik in het derde en laatste jaar van mijn opleiding voor een maand stage lopen in Engeland; een dubbel gevoel… Ik vond het wel leuk en spannend om dit te gaan doen, maar omdat ik Charles een hele maand niet zou zien keek ik er toch ook tegenop. Ondertussen waren we bijna een jaar samen en was hij niet meer uit mijn leven weg te denken. Ik gaf hem wat hij in zijn leven miste en hij gaf mij wat ik nodig had. Mijn angst was altijd aanwezig dat ik hem zou kunnen verliezen en dat idee kon ik niet verdragen. Ik was gelukkig met Charles en dat wilde ik mij niet laten afnemen. Ergens in mijn hoofd sprak soms een stemmetje dat ik mijn afspraak niet nakwam. Gelukkig zijn in een relatie, dat was eigenlijk niet de bedoeling. De schaamte die ik had in verband met de verkrachting was nog steeds aanwezig en eigenlijk was de afspraak boete te doen door over de verkrachting te vertellen. Maar we waren nu een jaar verder en ik had het Charles nog steeds niet verteld. Soms wilde ik de stap zetten, maar deed het op het laatste moment toch niet omdat ik het risico niet wilde nemen hem te verliezen. Uiteindelijk besliste ik om het hem niet te vertellen. Toen ik weer terugkwam uit Engeland vroeg Charles mij ten huwelijk en heb ik het duiveltje in mijn hoofd weggeduwd. Daar heeft hij zich gedurende jaren koest gehouden.

Het laatste jaar van de lerarenopleiding was voor een groot deel stage lopen. Dat startte in het begin van het schooljaar in Engeland. Verder liep ik stage op een school in Antwerpen en als laatste op een school in het bijzonder onderwijs. Ik vond het op alle stageplekken leuk en mijn beoordelingen waren ook erg goed. Het voelde alsof ik een mooie toekomst tegemoet ging. In juni 1988 had ik mijn diploma in handen en met het vooruitzicht om eind van dat jaar in het huwelijksbootje te stappen, had ik het idee dat de hele wereld aan mijn voeten lag. Ik voelde dat het tijd werd dat ik afscheid nam van mijn ouderlijke huis. Hier en daar waren er wat fricties, vooral tussen mijn moeder en mij. We begonnen elkaar in de weg te zitten en dat voelde niet fijn. Tijd dus om mijn eigen gezin te starten. Er was genoeg te doen, we waren druk met de voorbereidingen van ons huwelijk en we moesten op zoek naar een woning. Ik was na 19 jaar klaar met de nadelen van een dorp en wilde absoluut dichterbij de stad gaan wonen. De ouders van mijn vader, woonden in Mortsel en dat had ik altijd een leuke omgeving gevonden. Charles had daar zijn hele leven in de buurt gewoond en was het ermee eens om in die buurt te blijven. We vonden een appartement in Edegem, op een steenworp afstand van mijn grootouders en schoonmoeder vandaan. Het was een mooi groot appartement met twee slaapkamers vlakbij een fort waar we konden gaan wandelen als we behoefte aan rust zouden hebben. Ik voelde mij veilig, alles verliep zoals ik het gepland had. Zolang Charles en ik in de voetsporen van mijn ouders hun leven bleven lopen was er niets aan de hand. Mijn ouders trouwden net als ik toen ze 22 jaar waren en ze gingen ook op een appartement wonen. Het was gewoon een kwestie van dezelfde stappen zetten, voor mij de ideale oplossing voor mijn onzekerheid en levensangst.

 

Mijn nieuwe leven: 1988-1990

Het duurde even voor ik werk vond, maar in november van dat jaar was het zover. Ik kon aan de slag op mijn laatste stageplaats in het speciaal onderwijs. Stilaan naderde ook onze trouwdatum. Ons huwelijk moest een sprookje zijn. Honderden keren had ik mijzelf in gedachten in mijn bruidsjurk over de rode loper zien lopen terwijl de bruidsmars op de achtergrond speelde. Alles was tot in de puntjes geregeld. Een prinsessenjurk voor mij, een smoking voor Charles, een prachtig groot koor, bruidswagens, bloemen, bruidskindjes, aan alles was gedacht. Maar toch bleef ik bang dat Charles op het laatste moment zou afhaken. Een voorval met onze trouwringen maakte dat ik nog ongeruster werd. Charles en ik waren samen onze ringen gaan uitzoeken. We wilden er allebei graag één met een steentje. Er werd ons een kleine collectie getoond en uiteindelijk kozen we voor een ring waar het steentje een knoopje leek te zijn die de ring aan elkaar vastmaakte. Helemaal blij gingen we naar de moeder van Charles om ze aan haar te laten zien. Toen we ze toonden zei ze meteen: “Oei, aan een trouwring mag je geen begin of einde zien! Het staat voor een eeuwige cirkel, de eeuwig durende verbondenheid tussen man en vrouw. Door dit knoopje is hij eindig, ik zou dit niet gekozen hebben!” Ik stond aan de grond genageld en alles ging duizelen. Nu keek ik meteen met heel andere ogen naar onze ringen terwijl ik net daarvoor zo gelukkig was binnen komen lopen. Ik heb nooit meer naar mijn ring kunnen kijken zoals op het moment dat ik hem gekozen had. Ik bleef hem mooi vinden maar mijn schoonmoeder haar uitspraak bleef altijd in mijn achterhoofd zitten.

Op 17 december 1988 trouwden we, in dezelfde maand dat mijn ouders getrouwd waren… En Charles zei: “Ja!” Een enorme opluchting voor mij! Er was iemand die mij leuk genoeg vond om zijn leven met mij te delen. Ik zou ontzettend mijn best doen om hem gelukkig te maken, alles had ik ervoor over! Ik zou mijn voelsprieten uitzetten, hij zou niet eens moeten zeggen wat hij graag wilde. Ik zou alles doen voor hij het maar kon bedenken. Eindelijk was ik getrouwd, ik kon het wel van de daken schreeuwen. In het begin had ik het idee dat ik een rol speelde, de rol van de getrouwde vrouw. Ik kookte, waste, streek, maakte mijn huis schoon, deed boodschappen, ging lesgeven en ging daarna weer naar mijn eigen plekje toe. Het was allemaal zo onwerkelijk, het leek wel een droom, mijn sprookje.

Nu ik getrouwd was begon ik al snel aan kinderen te denken. Twee kinderen, een meisje en een jongen, net zoals mijn ouders natuurlijk. Maar dat zei ik niet tegen Charles. Dit was mijn stiekeme manier om mij veilig te voelen, dat hoefde hij niet te weten. Ik bracht het onderwerp kinderen ter sprake en dat wilde Charles ook, maar hij wilde eerst nog even samen genieten. Vermits we in december getrouwd waren, hadden we onze huwelijksreis uitgesteld tot de zomer. We zouden een reis maken naar drie verschillende Griekse eilanden en Charles vond het geen goed idee dat ik zwanger zou zijn tijdens die reis. Daar gaf ik hem gelijk in. Ik was nooit ergens anders op vakantie geweest dan Zwitserland dus ik wilde ook echt van die reis gaan genieten. We hadden een heerlijke huwelijksreis. We bezochten Mykonos, Naxos en Santorini. Het was voor mij de eerste keer dat ik bewust een vliegreis maakte. Prachtig vond ik het om zo hoog in de lucht de aarde te zien en over de bergen de vliegen. Het was bijzonder om ’s morgens op het vliegtuig te stappen en met de lunch op een Grieks eiland aan het water te zitten. Er was nooit veel discussie wat we zouden gaan doen want we zaten altijd al op dezelfde lijn. Naxos was toen nog niet zo toeristisch. We hadden het idee dat we het hele eiland voor onszelf hadden. Santorini was prachtig van cultuur en adembenemend van natuur en bouwstijl. Mykonos was voor mij een voorbeeld van een echt Grieks eiland met zijn witblauwe huisjes en molens. Wat ons meer dan eens opviel, het was een eiland dat erg in de smaak viel bij homo’s. Op een ochtend gingen we naar een strand waar Charles en ik als eerste aankwamen. Ik had een rood badpak aan en tegen de middag lag het hele strand vol met naakte koppeltjes mannen. Het was hilarisch! Er vloog een vliegtuig laag over het strand en ik zei tegen Charles dat het vast een vreemd gezicht moest zijn voor de passagiers. Een strand vol naakte mannen met in het midden één vrouw in een rood badpak. Gierend van het lachen zijn we toen opgestapt, totaal onbewust hoe ik hier jaren later op terug zou kijken.

Onze eerste getrouwde zomer ging voorbij en het schooljaar brak weer aan. Het voorbije schooljaar was ik gestart als invaller voor een zwangerschapsverlof en dat werd opgevolgd door een betrekking bij dezelfde school. Deze keer bij moeilijk opvoedbare leerlingen. Dit was een tak van sport waar ik nog niet eerder met in aanraking was geweest. Ik gaf les aan leerlingen van veertien tot twintig jaar oud. Het was een hele uitdaging! Ik moest erg alert en direct in mijn communicatie zijn anders zouden de leerlingen mij de klas uit dragen. Dat is gelukkig nooit gebeurd. Ik kon het aan, maar het vergde ontzettend veel energie. Gerechtvaardigde strengheid en discipline waren noodzakelijk. Diegene die ik moest vervangen was een man die zijn dienstplicht moest gaan vervullen. De leerlingen dachten dat ik hem vanuit het leger kwam vervangen. Daardoor kreeg ik de bijnaam ‘de militair’ wat ik hilarisch vond. Een half jaar heb ik daar les gegeven en de directeur wilde mij heel graag houden. Maar het kostte mij zo ontzettend veel energie dat ik na elke schooldag uitgeteld op de bank lag. Als ik kinderen zou willen, kon ik dat absoluut niet combineren en daarom koos ik ervoor om terug te gaan solliciteren.

Het toeval wilde dat op de school waar ik mijn opleiding had genoten, een vakleraar aardrijkskunde en godsdienst ziek werd. Voor hem heel naar, maar voor mij de uitgelegen kans om les te geven op een school waarvan ik mijn collega’s al kende. Wat ik erg gezellig vond, was dat ik hierdoor ook collega werd van mijn vader. Ik vond het heerlijk om weer de vakken te kunnen geven waarvoor ik gekozen had. Elke dag stond ik vrolijk op om richting school te gaan. Het half jaar dat ik les had gegeven aan moeilijk opvoedbare kinderen had wel zijn sporen nagelaten. Onbewust waren mijn oren altijd gespitst. Ik reageerde op het minste wat ik hoorde. Met arendsogen tuurde ik door de klas, altijd alert of er iemand iets onverwachts zou uithalen. Ook al was ik er mij zelf niet van bewust, de leerlingen des te meer. Het heeft een poosje geduurd voor ik weer volledig ontspannen voor de klas stond. Maar toen ik de rust weer in mijzelf gevonden had, genoot ik weer van mijn job als lerares.

Mijn leven speelde zich voor een groot deel op school af. Ik vond het leuk om mij voor allerlei activiteiten in te zetten. Mijn vader was hierin mijn grote voorbeeld. Ook Charles vond het leuk om bijvoorbeeld de skireizen mee te doen en de handen uit de mouwen te steken. Hij was dit gewend vanuit de jeugdbeweging dus in dat opzicht was dit voor hem niets nieuws. Zo bouwden we een nieuwe vriendenkring op binnen mijn kring van collega’s. Eveneens kreeg ik een fijne band met de leerlingen omdat we elkaar op een andere manier leerden kennen. Het was een mooie en ontspannende tijd. We waren klaar voor een volgende stap, het stichten van een gezin.

Voor het eerst moeder: 1990-1995

Angst bepaalde voor een groot deel mijn leven, zo ook de angst dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. Die angst was totaal ongegrond, want begin januari 1990 had ik een positieve zwangerschapstest. We waren door het dolle heen, we zouden ouders worden! Ik wilde niet de eerste drie zo gezegde risicovolle maanden afwachten om ons grote nieuws te verkondigen. Mocht het niet goed gaan dan zouden mensen dit toch te weten komen. Dan wist iedereen maar beter meteen dat ik zwanger was. De nabije familie was in de wolken met het nieuws. Voor mijn schoonmoeder was het haar derde kleinkind, maar voor mijn ouders hun eerste en dat was voor hen heel bijzonder en spannend. Net zoals ik trouwen als een sprookje ervaarde, had ik dit ook met moeder worden. Al was er wel de angst dat het kindje niet gezond zou zijn.

Mijn moeder haar broer heeft het syndroom van Down. Iedereen is altijd gek geweest op Lieven. Hij steelt de harten van groot en klein. Op zijn 66ste leeft hij in een opvangtehuis in de buurt van mijn ouders. Er waren vaak zorgen om hem omdat hij extreme angsten kreeg waardoor hij niet meer naar school durfde te gaan. Mijn grootmoeder heeft daarom, ook al was zij op leeftijd, de zorg op haar genomen. Toen zij overleed, moesten de zussen en broers beslissen wat er met Lieven moest gebeuren. Hierbij wilden ze rekening houden met wat het beste voor hem zou zijn en wat ook haalbaar voor hen was. Uiteindelijk is hij in het opvangtehuis terecht gekomen waar hij nu al jaren woont. De eerste jaren werd hij elk weekend opgehaald door een zus of broer, maar ook dat durft hij niet meer. Zijn ouderdom begint hem parten te spelen. Daarom ontvangt hij nu het bezoek bij wat voor hem ‘thuis’ betekent. De liefde voor hem is heel erg groot, zowel bij de broers en de zussen als de neven en de nichten, maar we weten ook wat de zorg en bezorgdheid inhoudt. We zijn er ons altijd van bewust geweest wat het betekent om een gezonde baby in je armen te houden.

Net nadat we onze zwangerschap bij de familie van mijn moeder hadden bekend gemaakt, kregen we te horen dat ook mijn jongste tante onverwacht zwanger was van haar derde kindje. Zij was elf jaar ouder dan ik en had al twee zoontjes. Ook al was het een onverwachte zwangerschap, nadat het nieuws wat geland was, konden wij al snel samen genieten. Af en toe telefoneerden we met elkaar om elkaar op de hoogte te brengen van de laatste doktersvisites of we zagen elkaar op zondag bij mijn grootmoeder thuis. Mijn tante was enkele dagen voor mij uitgerekend dus dat betekende dat de kindjes veel aan elkaar zouden kunnen hebben. Een heel leuk vooruitzicht!

Ik vond het zo bijzonder om zwanger te zijn, het voelde een beetje onwerkelijk, zo mooi dat ik dit mocht meemaken. Tijdens mijn zwangerschap hield ik een dagboekje bij. Dat wilde ik aan hem of haar cadeau geven als hij of zij het huis zou verlaten. Mijn verwachting was dat het een meisje zou zijn, want dat gaf mij weer de veiligheid dat ik in de voetstappen van mijn ouders kon lopen. In België ging in die tijd 99% van de vrouwen voor maandelijkse controle naar de gynaecoloog en dat deed ik dus ook. Het was altijd een heerlijk moment om ons kleintje op de echo te zien en gerustgesteld te worden. Charles en ik hadden afgesproken dat wanneer de gynaecoloog zou vragen of we het geslacht wilden weten dat we ja zouden zeggen. De dokter heeft nooit de vraag gesteld dus het bleef een verrassing tot bij de bevalling. De maanden gingen voorbij en alles verliep vlot. In het begin had ik wel last van de bekende zwangerschapsmisselijkheid en in de zomermaanden van wat vocht in mijn voeten door de warmte, maar ik had toch de moed om aan het nieuwe schooljaar te beginnen. De uitgerekende datum was 23 september en ik had gehoopt om het tot net voor die datum vol te houden, maar dat lukte niet. Al snel kreeg ik weeën. Uiteindelijk was het een valse start die werd opgevolgd door meerdere valse starten. Het was dus duidelijk, tijd om thuis te blijven en te rusten tot de grote dag daar was. Op 24 september was het zover. In alle vroegte kwamen de weeën opzetten. Mijn tante was ondertussen al bevallen van een jongetje, maar ik had haar nog niet kunnen spreken. Ik hoorde van mijn moeder dat ze een keizersnede had gehad en daarvan moest bijkomen. Ook al vond ik het een beetje een vreemd dat ik haar om die reden niet kon spreken, toch nam ik het aan. Ik besloot om haar te bellen zodra ik zelf bevallen was.

In het ziekenhuis aangekomen, gaven ze mij iets wat de weeën wat meer zou opwekken. Het gevolg was dat het een rollercoaster van weeën werd en ik haast geen rust kreeg om bij te komen. Maar het had wel als resultaat dat ik nog voor de dag voorbij was naar het bevallingskwartier werd gebracht. Daar kwam onze prachtige dochter, Charlotte, ter wereld. We voelden ons intens gelukkig en dankbaar met haar. Een dochter, het plaatje klopte! Maar ik werd er ook door overdonderd. Een nieuw leventje was van mij afhankelijk. Ik was nu echt moeder!

Iedereen was door het dolle heen. Vooral mijn ouders, voor wie het een enorme opluchting was dat alles goed was gegaan. Zij hadden voor mij de ware reden verzwegen waarom ik geen contact had mogen opnemen met mijn tante. Zij was bevallen van een zoontje met het syndroom van Down en was niet gezond. Waar ik mij zoveel zorgen over had gemaakt was voor haar realiteit geworden. Vincent, mijn neefje, had twee gaten in zijn hartje. Hij zou een operatie moeten ondergaan zodra hij sterk genoeg was. Er was geen zekerheid of hij het überhaupt zou overleven. Een zware klap voor mijn oom en tante en mijn oudste neefje die oud genoeg was om de impact van de situatie te begrijpen. Mijn omgeving had besloten dat het beter was dat ik niet op de hoogte zou worden gebracht voor ik zelf bevallen was. Nu was het aan Charles om mij het verdrietige nieuws te melden. Ik kan met geen pen beschrijven wat er allemaal door mij heen ging. Alle dromen die we tijdens de zwangerschap hadden gehad stonden nu op de helling. Ik vroeg mij af hoe ik haar onder ogen moest komen? Wat moest ik haar zeggen? Hoe zou zij reageren? Het was heftig en heel erg dubbel. Daar lag ik in bed met mijn kerngezonde dochter. Ik mocht van zoveel mensen bezoek ontvangen. Daar wilde ik van genieten, maar voelde tevens het verdriet, de angst en de onzekerheid die mijn tante moest voelen. Ondertussen begonnen ook de hormonen door mijn lijf te gieren en kwamen de huilbuien. Ook al voelde ik mij dolgelukkig met mijn prachtige dochter, ik had mij een andere kraamtijd voorgesteld. Het was een opluchting om na enkele dagen het ziekenhuis te verlaten om thuis met mijn gezinnetje bij te komen.

Vincent is maar heel kort thuis geweest en werd snel terug in het ziekenhuis opgenomen omdat de situatie te zwaar was voor zijn hartje. In het ziekenhuis was er de nodige controle en hoopten ze dat hij meer kansen had om hem genoeg aan te sterken voor de operatie. Ik ben hem gaan bezoeken en werd ongelooflijk geraakt door het kleine kwetsbare manneke dat daar in het ziekenhuiswiegje lag. De maanden gingen voorbij, maar er werd nog steeds geen operatie gepland. Rond kersttijd mochten mijn oom en tante hem uiteindelijk toch totaal onverwachts mee naar huis nemen. Iedereen was blij dat hij bij ons familiekerstfeest kon zijn. We maakten foto’s, ook van hem samen met kleine Charlotte. Een grotere tegenstelling kon je niet hebben, een grote volle baby, blakend van gezondheid tegen dat frêle, bleke, kleine manneke. We waren blij dat we de foto’s hadden want niet veel later heeft hij onze wereld verlaten. De foto’s en de herinneringen aan dit moedige kereltje is wat ons altijd zal binden.

Door zijn overlijden was er bij mij weer de onmacht en de onzekerheid hoe mijn tante met de situatie zou omgaan. Weer bleek dat ik mij onterecht zorgen had gemaakt. De eerste keer dat we elkaar zagen na de uitvaart van Vincent was bij mijn grootmoeder. Mijn tante stond ons al op te wachten aan de deur en nam mij in haar armen. We huilden allebei en ze zei mij dat het goed was, dat ik niet bang moest zijn, dat het helemaal oké was. Ze vroeg of ze Charlotte mocht pakken en nam haar liefdevol in haar armen. Ze zei: “Ik ben blij dat jij er bent kleine Charlotte. Jij zal altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben.” Dat heeft ze ook altijd laten voelen. Ik weet dat ze, terwijl ik dit schrijf bij me is, want ook van mijn tante hebben we al afscheid moeten nemen. Begin 2017 is ze op 61- jarige leeftijd, twee weken na de geboorte van haar zo gewenste kleindochtertje, plotsklaps overleden.

We waren zielsgelukkig met ons dochtertje. Charlotte groeide uit tot een heel leergierige en vrolijke baby. Maar lichamelijk wilde het met mij niet erg vlotten. Ik zat niet lekker in mijn vel, was heel erg moe en voelde mij licht depressief. Dat hoorde niet bij het plaatje van een jonge moeder en daardoor ging ik mij ontzettend schuldig voelen. Ik ging haast nooit naar de huisarts, maar als ik het uiteindelijk toch deed, werd ik helemaal niet serieus genomen. Ik modderde maar wat aan denkende dat het wel over zou gaan. Gewoon een beetje doorzetten, ik was tenslotte niet de eerste moeder die een kind op de wereld had gezet. Elke week ging ik langs de fysio om een stressknobbel weg te laten werken, maar die zat er na een dag weer terug. Na een poos gaf ik dat ook maar op. Ik besloot om mijn aandacht te richten op het lesgeven en in het weekend rust te nemen. In zoverre dat dit natuurlijk lukte met een kleine baby. Na enkele maanden ging het iets beter, maar de oude werd ik niet meer. Zoveel jaren later weet ik dat ik de Ziekte van Graves, een schildklierziekte, had. Het was pas na de geboorte van ons tweede kindje dat ik hier achter kwam.

De zomer voor Charlotte haar eerste verjaardag ervaarden we hoe het was om met een kleintje in een appartement zonder lift te wonen. Eens we boven waren, gingen we niet gemakkelijk terug naar beneden omdat dit teveel gedoe was met de baby. Behalve een piepklein terrasje van één op één konden we niet buiten zitten en dat vonden we wel jammer. We besloten om in de vakantiemaanden mijn ouders in Zwitserland te bezoeken. Vermits zij daar de hele zomer verbleven, trokken wij voor de resterende tijd in hun huis. We genoten van het ruime huis en de grote tuin en werden ons weer bewust van de luxe dat dit met zich meebracht. Dat was dan ook de reden dat we op zoek gingen naar een koophuis. Onze zoektocht startte in de buurt waar we woonden. Maar aan de huizen die voor ons financieel haalbaar waren, was te veel werk. We hadden geen zin om met onze kleine meid maanden na elkaar in de rommel te zitten. Daar kwam ook bij dat we graag een mooie grote tuin wilden hebben en die voorwaarde deed de verkoopsprijzen nog meer stijgen. Op een dag kregen we de uitgelegen kans om een stuk bouwgrond in Temse te kopen. Het was niet zo ver van mijn ouders vandaan. Na wat wikken en wegen in hoeveel tijd het haalbaar zou zijn om een huis te laten bouwen, zetten we de stap. We waren ontzettend trots en gelukkig! Weer klopte het plaatje. Net zoals mijn ouders kochten we een bouwgrond in het Waasland. Ik kon mij veilig blijven voelen…

Als ik in die tijd niet zieker was geworden, dan was op dat moment onze volgende stap zeker een tweede kindje geweest. Maar ik voelde mij altijd moe en had elke dag last van maagpijn. Ik sleepte mij door de dagen en voelde mij ontzettend schuldig naar Charles en Charlotte toe. Dit was niets voor mij, ik kon altijd alles aan, niets was mij ooit teveel. Ik was niet vergeten dat ik met mezelf had afgesproken dat ik er alles aan zou doen om Charles gelukkig te maken. Uiteindelijk had ik al een belofte genegeerd, Charles vertellen over mijn verkrachting, dus ik kon het niet maken om weer te falen. Zo goed ik kon, probeerde ik mijn ziek zijn te negeren en mij te focussen op de leuke dingen in mijn leven.
Het appartement waar we woonden begon ons hoe langer hoe meer tegen te staan. We begonnen ons opgesloten te voelen nu Charlotte ouder werd. Ons besluit was genomen, we moesten hier weg. Omdat we bouwgrond in Temse hadden gekocht vonden we het een goed idee om daar in de buurt iets te gaan huren. Charlotte ging nog niet naar school en ik wilde niet dat ze voor één schooljaar nog aan een nieuwe gastmoeder zou moeten wennen. Mijn moeder stond tot onze vreugde te springen om die taak op haar te nemen. Het enige wat ons dus nog te doen stond, was een huis te zoeken en dat huisje vonden we in Rupelmonde. Een klein gerestaureerd vissershuisje met een kleine tuin, op een boogscheut van mijn ouders, mooier kon het niet zijn.

Ik vond het heerlijk om weer in de buurt te gaan wonen waar ik mijn jeugd had doorgebracht. Ook Charles was blij met deze beslissing. Charlotte was dolgelukkig dat ze naar oma mocht wanneer mama moest werken. Mijn moeder zong met haar, deed spelletjes, speelde mee met de poppen, kortom niets was haar te veel.

Omdat ik bijna dagelijks bij mijn moeder over de vloer kwam, kon ik niet langer voor haar verbergen hoe slecht ik mij wel voelde. Zij spoorde mij aan om terug naar de huisarts te gaan. De stap was deze keer iets minder groot omdat ik naar mijn vertrouwde huisarts kon. Na zoveel jaren mij ellendig te voelen, werd ik eindelijk serieus genomen. Ik kreeg te horen dat ik maagzweren had. De huisarts schreef enkele weken rust voor. Dit zou ervoor moeten zorgen dat ik er snel weer bovenop was. Maar dat gebeurde jammer genoeg niet. Behalve dat ik mij ziek en moe bleef voelen, verloor ik ook alsmaar meer gewicht. Het werd duidelijk dat ik een fulltime baan niet meer aan kon, maar dat durfde ik bij Charles niet ter sprake brengen. Minder gaan werken zat er niet in, want dan kwam het huis dat we zo graag wilden bouwen in het gedrang. Dat kon ik hem niet aan doen. Dus sleepte ik mij voort en probeerde allerlei manieren uit om terug gezond te worden. Maar tot mijn groot verdriet kwam er geen oplossing. Ik werd uiteindelijk zo ziek dat er toch niets anders op zat dan parttime te gaan werken. Op ons droomhuis zouden we dan maar een paar jaar langer moeten wachten.

De druk was van de ketel en ik hoopte dat deze beslissing de uiteindelijke oplossing zou zijn. Ik vermoedde dat ik het wat tijd zou moeten geven voor ik resultaat kon zien en gaf de moed niet op. Het was heerlijk om meer tijd te hebben voor Charlotte en leuke dingen met haar te ondernemen. Ik kreeg nu de kans om haar vaker naar school te brengen en op te halen. Hierdoor had ik meer contact met de ouders aan school en kreeg ik vriendinnen in de buurt. Daar genoot ik erg van! Behalve de problemen met mijn gezondheid was het een mooie tijd waar ik met vreugde op terug kijk. De maanden verstreken en ondertussen was er alweer een nieuw schooljaar begonnen. Nog steeds was er geen vooruitgang in mijn gezondheid. Ondertussen was ik ten einde raad en de wanhoop nabij. Ik wilde zo graag genezen en deed zo mijn best, maar het wilde maar niet lukken. Mijn schuldgevoel naar Charles toe groeide. Het voelde vreselijk dat ik niet aan zijn verwachtingen kon voldoen. Ik keek heel erg naar hem op en voelde mij een loser ten opzichte van hem. Hij leek altijd alles voor elkaar te hebben. Daarbij was hij erg intelligent en wist hij voor elk probleem een oplossing. Wat moest hij met zo’n nietsnut als ik? Uit angst hem te verliezen, ging ik hem op een voetstuk plaatsen. Zonder dat Charles wat vroeg, ging ik dingen voor hem doen waarvan ik dacht dat hij daar behoefte aan zou kunnen hebben. Als ik gezond zou worden dan zou ik hem ook een tweede kindje kunnen geven. Ik wist dat dit niet alleen mijzelf, maar ook hem gelukkig zou maken.

Wonder boven wonder kwam er op een bepaalde dag een tip van een vriendin waardoor ik op een paar weken tijd van mijn maagzweren verlost was. Zij had jaren last gehad van haar galblaas. Wanneer ze gestopt was met de anticonceptiepil waren haar problemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik was stomverbaasd en moest net aan een nieuw stripje beginnen dus was mijn besluit snel genomen. Dit ging ik ook uitproberen! Tot mijn grote verbazing voelde ik mij op een paar weken tijd terug de oude Karen. Ik had geen pijn meer, geen opgeblazen gevoel, geen zure oprispingen en had weer energie. Kortom ik was genezen! Dit voelde als een wonderbaarlijke genezing, ik kon weer alles aan! De pil ging de prullenbak in en ik was klaar voor een volgende zwangerschap. Ook deze keer moesten we daar niet lang op wachten, want ik was meteen zwanger. We waren door het dolle heen!

Het huis waar we woonden was gezellig, maar net groot genoeg voor ons drietjes. Nog een baby erbij, dat zou erg krap worden en dus begonnen we toch weer te dromen van ons eigen huis. Als we een beetje creatief zouden zijn, kwamen we vast met een oplossing. Uiteindelijk kwamen we in contact met een bouwfirma die, zoals wij dat in Vlaanderen zeggen, sleutel-op-de-deur bouwden. Dit betekent een compleet afgewerkte woning. Nu moesten we nog uitzoeken hoe we het financieel voor elkaar konden krijgen. Het feit dat ik parttime werkte, beviel ons eigenlijk wel. Met nog een kleintje op komst was het fijn dat ik er voor de kinderen kon zijn. Hier konden we dus niet aan sleutelen. Uiteindelijk kwamen we met een oplossing. We betaalden elke maand huur en dat was geld dat we in ons huis konden steken. Mijn ouders hadden, toen zij aan het bouwen waren, bij mijn grootouders ingewoond. Hoe mooi zou het zijn als wij dat op onze beurt ook zouden mogen doen? Nadat we mijn ouders mee hadden genomen naar de kijkwoning waren zij er helemaal van overtuigd dat het een goede investering zou zijn. De kogel was door de kerk! We zouden de huur opzeggen en tijdens de bouwperiode bij hen intrekken. Een volgende droom werd realiteit!

De dag dat we bij mijn ouders introkken brak aan. Het werd een heel gezellige tijd. Er waren duidelijke afspraken gemaakt waar iedereen zich aan hield. Wanneer Charles en ik of mijn ouders even rust wilden, trokken we naar onze slaapkamer waar we onze eigen televisie hadden staan. De keren dat we dat gedaan hebben kan ik op één hand tellen. Charlotte vond het heerlijk bij opa en oma en zij genoten op hun beurt ontzettend van haar. De bedoeling was dat we aan het einde van het jaar, voor mijn bevalling, in ons nieuwe huis zouden wonen. Maar zoals het vaker gaat, liepen ze bouwvertraging op en werd het duidelijk dat we pas na de geboorte konden verhuizen. Erg vonden we dit niet want we hadden het goed samen. Nu konden mijn ouders nog even genieten van de kersverse baby in huis. De kersttijd en het nieuwe jaar brak aan. Het aftellen naar mijn bevalling kon beginnen.