1 januari 2020 – Samen met Belgische vrienden toastten we op het nieuwe jaar. Wat zou 2020 ons brengen? We hadden allerlei ideeën en verwachtingen, maar wat zich twee maanden later voordeed hadden we nooit bij elkaar kunnen verzinnen!
Een tot dan toe onbekend virus verspreidde zich over de wereld en maakte slachtoffers, veel slachtoffers.
Italië was het eerste Europese land wat getroffen werd en maakt beslissingen die voor ons onwerkelijk waren. Mensen mochten niet meer buiten de grenzen van hun provincie, niet meer uit hun gemeente en uiteindelijk niet meer uit hun huis. En het bleef geen ver van mijn bed show want niet veel later kwam premier Rutte op televisie met de melding dat we elkaar geen hand meer mochten geven. En ook daar bleef het niet bij. Al snel mochten ook wij alleen maar voor de hoogstnoodzakelijke dingen naar buiten en moesten we 1.5 meter afstand van elkaar houden. De horeca moest zijn deuren sluiten, scholen gingen dicht, mensen moesten zoveel mogelijk van thuis werken, contactberoepen moesten stoppen, de wereld viel stil.
Op een paar dagen tijd zagen we beelden op social media voorbij komen van schoon water in Venetië waardoor er zelfs weer dolfijnen te zien waren, dieren die zich in de straten begaven die daar anders nooit de kans voor kregen. De natuur herstelde zich!
En ik herkende dit, ik had dit enkele jaren daarvoor ook meegemaakt, een burn-out.
De aarde trok het niet langer, we hebben haar uitgeput. En vermits wij deel uitmaken van de aarde moesten wij mee in ruststand.
Is dit erg? Nee. Is dit moeilijk? Ja, wel als je dit niet gewend bent.
Toen vijf jaar geleden het laatste restje energie wat ik nog had mijn lichaam verliet, voelde ik mij vreselijk! Rust nemen stond gelijk aan luiheid en aan dat woord had ik een hekel. Er was een heel proces voor nodig om te beseffen dat ik het bij het verkeerde eind had en dat rust nemen staat voor respect hebben voor je lichaam. Het is met dit lichaam dat we het moeten doen hier op aarde. Als we daar op een onrespectvolle manier met omgaan dan dragen we daar de gevolgen van. Hoe langer we dit volhouden, hoe ernstiger de gevolgen zijn.
De beslissing om het helingsproces te starten ligt deze keer niet alleen bij mij. Het helingsproces van de aarde ligt bij ieder van ons. Wij zullen onszelf bij alles wat we doen in de ogen moeten kijken en ons afvragen of het een beslissing is in het belang van de aarde en daardoor een beslissing in het belang van onszelf.
Een keuze hebben we altijd, het gaat erom of we een keuze vanuit ons hart maken.
En hoe maak je keuzes met je hart? Door balans te ervaren in je leven. En hoe kom je in balans? Door het af en toe stil te maken in jezelf en rust te nemen.
We doen het dus zo slecht nog niet! Nu volhouden, ook als we weer aan de slag gaan…