Op 21 december 2020 kwam mijn eerste boek uit. Dat ik ooit een boek zou schrijven, had ik nooit gedacht. Nee, dat was niet voor mij weg gelegd. Dat was iets voor professionals.
Toch was schrijven naast dansen en lezen mijn grootste hobby. Deze drie passies waren mijn manier om in balans te komen of te blijven. Dansen deed ik tijdens elke gelegenheid, die zich voordeed. Geen podium was voor mij veilig en ik genoot er met volle teugen van. Lezen deed ik zodra de mogelijkheid er was. Soms zelfs maar enkele zinnen en dan weer door. Schrijven was bedoeld voor mezelf. Om wat ik meemaakte te verwerken en om het een plekje te geven. Dat durfde ik niet te delen; geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht.
Toch heb ik het gedaan en de reden is simpel. Ik werd mij ervan bewust dat ervaringen delen, ook al komen ze uit het leven van een doodgewoon iemand, een uitkomst kan zijn voor een ander. Wanneer ik een dieptepunt in mijn leven ervaarde, was het lezen van een biografie vaak de oplossing voor mijn probleem. Geloof mij, ik heb de laatste decennia aardig wat biografieën gelezen en ik vond het heerlijk. Elke biografie die ik las, gaf mij het gevoel dat ik er niet alleen voor stond. Ze hebben mij moed en hoop gegeven. Ik hoopte dit ook te bereiken met mijn boek; met mijn verhaal.
Ik had met mijzelf afgesproken dat wanneer er ook maar iemand op een positieve manier geraakt zou worden door mijn boek, mijn doel bereikt zou zijn. Tot mijn grote vreugde volgden er vele dankbare en liefdevolle woorden van voor mij bekende en onbekende lezers. Elke reactie is mij bijgebleven en heeft op zijn beurt ook mijn hart geraakt. Toch is er ééntje in het bijzonder die ik graag met jullie wil delen.
Deze reactie was afkomstig van mijn vriendin, Annick.
Ons verhaal begon in 1972 toen ik naar de basisschool in Antwerpen ging. We speelden regelmatig met elkaar op het speelplein. Ze was één van de vriendinnetjes die ik bij verjaardagsfeestjes uitnodigde. Maar onze vriendschap begon pas echt in het voortgezet onderwijs. Annick had een zachte en liefdevolle uitstraling. Ze was een mooi en intelligent jong meisje die de liefde voor dans met mij deelde. We hebben jaren samen genoten van optredens en oefenavonden. Zo zijn er nog veel meer mooie herinneringen aan die tijd, zoals voor het eerst samen naar de bioscoop zonder onze ouders; Grease, een dansfilm natuurlijk. En de eerste keer dat we samen mochten uitgaan, wat een belevenis was dat! Annick en ik waren gedurende jaren twee handen op één buik.
Na het voortgezet onderwijs gingen we verder studeren en volgden we elk onze eigen weg. Door de drukte van een gezin en ons werk zagen we elkaar minder vaak. In 2000 verhuisde ik naar Nederland waardoor ons contact nog meer verwaterde. Tot we elkaar na enkele jaren weer troffen via Facebook. Het was fijn om weer dingen te kunnen delen en elkaars leven toch weer een beetje te kunnen volgen. We hebben elkaar nog enkele keren ontmoet en dan leek het alsof we elkaar gisteren nog maar hadden gezien. Heerlijke momenten!
Tot er op een bepaald moment een bom insloeg… Annick liet me weten dat ze borstkanker had. Mijn vriendin stond voor een zware en uitdagende tijd. Ook al moest Annick haar focus leggen op haar genezingsproces toch leerde ze mij ondertussen belangrijke lessen. Zij had haar proces op haar manier te gaan. Het enige wat ik te doen had was een luisterend oor te bieden.
Ergens in februari 2021 liet ze me weten dat kankercellen het hersenvocht hadden bereikt en dat er geen hoop meer was op volledige genezing. Het was een ongelooflijk zwaar moment waar zij zelf absoluut geen rekening mee had gehouden. Er klonk voor het eerst overgave en een vorm van berusting in haar stem. De laatste woorden die ze live met mij deelde ging via een WhatsApp opname. Woorden die ik nooit zal vergeten… “Ik heb ook heel veel steun aan uw boek, Karen. Ik heb het bijna uit. Ik heb een tijd niet gelezen omdat het gewoon niet ging, maar nu ben ik terug begonnen en ik moet zeggen het is echt heel waardevol. De dingen die gij daarin zegt… Ik moet daar soms wel twee keer over nadenken want het gaat wel heel ver in de spiritualiteit waar ik nooit heel sterk in ben geweest. Maar het is wel heel waardevol…” Dan brak haar stem…
Op 1 maart 2021 verliet Annick deze dimensie. Ze was niet weg, maar we zouden haar in dit leven nooit meer fysiek kunnen ervaren. Een groot verdriet voor haar man, kinderen, haar ouders, familie, vrienden, voor iedereen die haar dierbaar was. Ieder rouwt op zijn of haar manier en neemt de tijd die hij of zij nodig heeft. Jij bepaalt jouw proces. Dat zijn één van de wijze lessen die ik van Annick heb meegekregen.
Degenen die mij kennen, weten dat ik contact maak met de spirituele wereld. Ook mijn contact met Annick is gebleven. Het is niet hetzelfde zoals toen we elkaar hier op aarde zagen, maar minstens zo waardevol. Onlangs kreeg ik van haar te horen dat het belangrijk is om terug iets met mijn boek te doen. Een jaar geleden had ik namelijk besloten om het niet meer uit te geven. Maar volgens Annick is het zonde om mijn boodschap niet meer te verspreiden. Daarom heb ik besloten om mijn boek terug met de wereld te delen, maar deze keer via mijn blog.
Wie geïnteresseerd is, kan de volgende tijd mijn boek hier gratis lezen.
Ik hoop dat mijn boodschap jou mag aanmoedigen om authentiek te zijn en je leven op jouw manier te leven. Geloof in jezelf! Jij bent dat unieke stukje in de universele levenspuzzel. Je bent al perfect. Zo fijn dat je er bent!
